تبعید از طریق کوه های پُربرف (۱)

نوشتۀ مایکل کِرتوتی ‌(Michael Curtotti) (۲)

۲۶ ژوئیه ۲۰۱۷
ترجمۀ مهرداد جعفری

حضرت بهاءُالله از یکی از خانواده های متمّول نُجبا بودند و عائلۀ ایشان املاک و تموّل بسیاری در منطقۀ نور در شمال ایران داشتند. آنچه که حیات حضرتشان را در سیاه چال طهران //www.noghtenazar.org/node/1710 تغییر داد می توان در یکی از آثار ایشان که در زیر آمده شاهد بود.

«یا اِلهیٖ وَ سَیِّدیٖ وَ رَجائیٖ... خلق فرمودی این ذرّۀ دکّا [غبار] را به قدرت کاملۀ خود و پروریدی به اَیادیِ باسطۀ خود و بعد مقررّ داشتی بر او بلایا و مِحَن را به حیثیّتی که وصف آن به بیان نیاید و در صفحات الواح نگنجد.» «گردنی را که در میانِ پَرند و پَرنیان تربیت فرمودی آخر در غُل هایِ محکم بستی و بدنی را که به لباس حریر و دیبا راحت بخشیدی عاقبت بر ذلّتِ حبس مقرّر داشتی... تا آن که عاقبت حکمِ قضا نازل شد و امرِ اِمضاء به خروج این بنده از ایران در رسید با جمعی از عِبادِ ضعیف و اطفالِ صغیر در این هنگام که از شدّتِ برودت امکانِ تکلّم ندارد و از کثرتِ یخ و برف قدرت بر حرکت نیست.» ۳

با باقی ماندن آثارِ زخمِ زنجیر بر گردنِ حضرت بهاءُالله بعد از چهار ماه حضرتشان از زندان آزاد گردیدند. بعد از چند روز در میان خانوادۀ مبارک به استراحت پرداختند، گرچه هنوز نقاهت و کسالت از دوران طولانی محبوسیّت در وجودشان بود، فرمان سلطان ایران با یک ماه فرصت مبنی بر تبعید به ایشان تسلیم شد. خانۀ ایشان در شهر طهران مورد حمله و غارت قرار گرفته بود و خانوادۀ مبارکه در قسمتی دیگر از شهر زندگی می کردند. بیت خانوادگی ایشان نیز در تاکر واقع در نور مورد غارت و حمله قرار گرفته و نهایتاً تخریب شد.

در تاریخ ۱۲ ژانویۀ سال ۱۸۵۳ در میان زمستانی بی سابقه حضرت بهاءُالله به همراه اعضاء عائلۀ خویش سفر تبعیدِ خویش را با عدم امکانات لازمه شروع نمودند. در ملازمت ایشان محافظین دولتی و نمایندۀ دولت روسیه هم در حرکت بودند. گرچه نمایندۀ دولت روس اظهار حمایت مبنی بر انتخاب روسیه به عنوان محلِّ تبعید نموده بود ولی چنین تقاضائی را قبول نفرمودند و بغداد را که در آن ایّام تحت حکومت عثمانی بود انتخاب فرمودند. مسیر مبارک از طریق کوه های پُر برفِ زاگرس در غرب ایران بود. حرکت در آن شرایط سخت تا رسیدن به محلِّ موعود سه ماه طول کشید که تقریباً می بایست بیش از چند هفته به طول نمی انجامید.

علی رغم این شدائد اعضاءِ عائلۀ مبارکه تغییراتی از نفحاتِ ظهورِ اِلهی را که در سیاه چال طهران اتّفاق افتاده بود در وجود حضرت بهاءُالله حس نمودند. دخترِ والاگُهرِ اَرشَدِ ایشان آن حالات را در سالیانی بعد چنین بیان نموده اند:

«حضرت بهاءُالله در زندان طهران مُکاشفاتِ روحانیِ شگفت انگیزی داشتند، نورانیّتِ تازه ای در آن حضرت مشاهده می شد که مانند هالۀ درخشانی در حولِ هیکلِ مبارک دیده می شد که ما به درکِ اهمیّتِ این نورانیّت سال ها بعد موفّق شدیم. در آن زمان ما تنها به وجود و بَدعیّتِ آن واقف بودیم بدون این که حقیقت آن را درک کنیم و یا از جزئیّات آن رویدادِ مقدّس آگاه باشیم.»(ترجمه) ۴

تبعید به بغداد اوّلین مرحله از صدمات وارده بر حضرت بهاءُالله بود که بزودی شروع گردید. به علّت متحقّق نمودن هدف رسالت خویش ایشان باید چهل سال تمام مورد حبس و سرگونی می بودند. در تمام لحظات تبعید همراهِ ایشان، فرزند اَرشَدِ حضرت بهاءُالله یعنی حضرت عبدُالبهاء که از سنّ نُه سالگی ایشان شروع شد موطن خویش را ترک نمودند و دیگر مراجعت ننمودند. در طول این دوران چهل ساله آیاتِ نازلۀ حضرت بهاءُالله چون غَیثِ هاطِل [بارانِ ریزان] از قلمشان سَرَیان داشت که بعضی از این آثار در مقالاتِ قبلی مورد بحث و فحص قرار گرفت، آثاری مانند هفت وادی، چهار وادی، کلمات مکنونه، لوح هیکل، بشارات طرازات و بسیاری دیگر. //www.noghtenazar.org/node/1645 و //www.noghtenazar.org/node/1550 و //www.noghtenazar.org/node/1688 و //www.noghtenazar.org/node/1596 و
//www.noghtenazar.org/node/1554

پاورقی ها:
توجّه: برای «محفوظ بودن حقّ چاپ» به اصل مقاله به انگلیسی مراجعه فرمائید.
(۱). این مقالۀ شمارۀ ۱۱۱ نویسنده می باشد.
(۲).مایکل کِرتوتی به مناسبت جشن دویستمین سالگرد تولّد مبارک حضرت بهاءالله که در ۲۱\۲۲ اکتبر ۲۰۱۷ برگزار می گردد تعهّد شخصی نموده که تا آن روز ۲۰۰ مقاله در مَواضیع مختلفۀ دیانت بهائی بنویسد. برای اصل این مقاله ها به: //beyondforeignness.org/ مراجعه فرمائید.
(۳). قرن بدیع، صفحۀ ۲۳۳.
(۴). نفحاتِ ظهورِ حضرت بهاءُالله، جلد اوّل، فصل دوّم، صفحۀ ۱۹.