براستی چرا بعضی از نفوس پس از اینكه خود را دانای حقیقی فرض میكنند گام بعدی را نیز با این پیش فرض اولیه بر میدارند وبرای اثبات حقانیت خود شروع می كنند به توهین و انكار حقایق موجود دردیگر اعتقادات .اگر دوستان بهائی ستیزو ردیه نویس فكر می كنند كه حق مسلم در نزد ایشان است چرا نمیتوانند پاسخی قطعی به نظرات مخالف اسلام بدهند وچرا تنها درصد بسیار پائینی از مردم به اسلام وسپس به تشیع روی اورده اند؟چرا نمی توانند با جوابی قطعی دیگر فرق اسلامی را مجاب كنند؟ وچگونه است كه بعضی ازفرقه های اسلامی برای خون شیعه ریختن اجری اخروی قائل هستند؟
حق را نمیتوان تنها از راه منطقی واندیشه ای خشك وبی روح كشف یا ثابت كرد بلكه باید از طریق قلب واشراق به شعاعی از حقیقت دست یافت. اصول اعتقادی ومسائل و روابط روحانی یك رابطه ریاضی نيست كه بتوان با برهان صرف ثابت كرد بلكه برای درك حقایق روحانی دین ابتدا باید قلب وروح را از هر الایشی پاك كرده صیقل داد تا محل تجلی نور الهی شده به كمك تفكربه حقایق موجود دست یافت. ایا با نفرت، تعصب وكینه كه به نوعی زنگار وغبار قلب محسوب می شود، میتوان به حقیقت رسید؟