جستجو |
اصول اعتقاداتhttp://lab.noghtenazar2.info/taxonomy/term/4
نگارش: سردبیر (05.05.96) (27.07.2017)
برگرفته از: http://news.persian-bahai.org/1181 پاسخی صلح‌آمیز و پایدار به بی‌عدالتی ۳۰ تير ۱۳۹۶ (۲۱ ژوئیه ۲۰۱۷) جامعۀ جهانی بهائی، ژنو — سی سال پیش، جامعۀ بهائی ایران در مسیر تلاش ارزنده‌ای گام نهاد. بهائیان ایران که پس از درخواست‌های متعدد همچنان توسط مسئولان کشورشان از امکان تحصیلات رسمی محروم نگاه داشته می‌شدند، با کمک استادان و دانشگاهیان بهائی که خود به دلیل اعتقادشان از کار اخراج شده بودند، در زیرزمین‌ها و اتاق‌های پذیرایی خانه‌هایشان در سراسر کشور یک برنامۀ غیررسمی دانشگاهی به راه انداختند. این برنامه به تدریج با عنوان دانشگاه علمی آزاد (BIHE) شناخته شد. دانشگاه علمی آزاد از بدو تاسیس خود، زمینۀ تحصیل هزاران نفر را فراهم کرده است. بسیاری از فارغ‌التحصیلان این موسسه برای ادامۀ تحصیل در مقطع کارشناسی ارشد و بالاتر در تقریباً ۱۰۰ دانشگاه در سراسر دنیا پذیرفته شده‌اند. بسیاری از فارغ‌التحصیلان دانشگاه علمی آزاد پس از اتمام تحصیلات خود در خارج از کشور برای خدمت در جوامع خود به ایران باز می‌گردند. به موهبت پیشرفت‌های فن‌‌آوری، استادانی از سراسر دنیا در دانشگاه علمی آزاد تدریس می‌کنند. آنانی که تجربه و تخصص خود را صرف تحصیل جوانان بهائی ایران می‌نمایند، از نزدیک شاهد آرمان‌های متعالی و تعهد این دانشجویان به کسب دانش بوده‌اند. خانم دیان علائی، نمایندۀ جامعۀ جهانی بهائی در سازمان ملل متحد در ژنو با نقل قول قسمتی از یک پیام بیت العدل اعظم می‌گوید: «واکنش بهائیان در مقابل ظلم نه قبول خواسته‌های سرکوب‌گران است و نه پیروی از خوی و روش آنان.» او گفت: «این معنای اساسی استقامت سازنده است.» خانم علائی در ادامه گفت: «مسلماً بهائیان تنها گروهی نیستند که ظلم و ستم را به دور از خشونت و با سازندگی پاسخ گفته‌اند، اما آن‌ها به شیوۀ متفاوتی در این جهت تلاش می‌کنند شیوه‌ای که بیشتر بر سهم آنان در خدمت به جامعه‌شان و فعالیت در کنار دیگران متمرکز است.» با وجود تلاش مسئولان ایرانی برای اختلال در فعالیت دانشگاه علمی آزاد از طریق هجوم به خانه‌ها و دفترهای مرتبط با این دانشگاه، توقیف مواد آموزشی و دستگیری و زندانی نمودن بسیاری از اساتید، این دانشگاه در سه دهه گذشته رشد چشمگیری داشته است و از افراد متخصص در داخل و در خارج از کشور بهره می‌جوید تا امکان تحصیل برای جوانان در رشته‌های تحصیلی بیشتری در زمینه‌های علوم طبیعی، اجتماعی و هنر را فراهم نماید. به طور کلی دانشگاه علمی آزاد نه تنها سی سال دوام آورده بلکه در این مدت رشد و شکوفایی شایان توجه ای داشته است. تحصیل در دانشگاه علمی آزاد آسان نیست. از آنجایی که این دانشگاه دولتی نیست، امکان کمک هزینۀ تحصیلی وجود ندارد و بسیاری از دانشجویان به صورت تمام وقت کار می‌کنند. در بسیاری از موارد دانشجویان از راه‌های دور برای شرکت در کلاس‌های ماهانه به تهران سفر می‌کنند. برخی مواقع به دلیل محدودیت در محل برگزاری کلاس‌ها، دانشجویان مجبورند در میان روز از خانه‌ای در یک سمت شهر به خانه‌ای در سمت دیگر تغییر محل دهند. علیرغم این محدودیت‌ها، دانشجویان از سطح آکادمیک بالایی برخوردارند. آقای سلیم والانکورت (Saleem Vaillancourt)، هماهنگ‌کنندۀ کمپین آموزش جرم نیست، کمپینی که محرومیت تحصیلی بهائیان در ایران را مورد توجه قرار می‌دهد گفت: «من با برخی از دانشجویان دانشگاه علمی آزاد صحبت کرده‌ام که می‌گفتند وقتی استادانشان دستگیر و زندانی شدند، آن‌ها همچنان مانند قبل در کلاس حاضر می‌شدند. این دانشجویان با وجود اینکه استاد نداشتند به درس خواندن با کمک یکدیگر ادامه دادند. نگرش آن‌ها اینگونه بود، برایشان مسئلۀ خاصی نبود. می‌گفتند این کاری است که باید انجام دهیم زیرا به فرآیند درس خواندن متعهد بودند.» نگارش: سردبیر (24.04.96) (15.07.2017)
سلطنت علم ابدی است؛ مریم میرزاخانی ابدی است خبر درگذشت نابغۀ ریاضی مریم میرزاخانی دل ها را به درد آورد. سرطان سینه پس از چهار سال جسم مریم عزیز را از پا درآورد. امّا انسان به جسم انسان نیست. انسان به روح انسان است. جسم مریم در خاک شد، ولی نام و یاد و آثارش از افلاک درگذشت. زیرا سلطنت و پادشاهی علم ابدی است. آنچه محصول روح و روان و عقل و علم انسان های دانشمند و عالم است، انسان هایی که در راه سعادت بشر تحمل رنج می کنند، پاینده است. بشر مدیون ایشان است. کاش علم پزشکی آنقدر رشد کرده بود که مریم عزیز و عزیزانی چون او در اثر بیماری هایی این چنینی از بین نمی رفتند. کاش این همه هزینه ای که صرف ساختن سلاح های جنگی شده و می شود صرف یافتن درمان هایی می شد که سرمایه های ناب انسانی چون مریم عزیز را بتوان حفظ کرد. سرطان جنگ سینه ها را می آزرد و زخم می زند. روح را می ساید و جان ها را می گیرد. سلاح های جنگی هوای زمین را می آلاید و محیط زیست را از بین می برد. از بین رفتن میلیون ها انسان در اثر غفلت و جنگ و جدال سیاسیون و رؤسای غافل جهان دل ها را غمگین و افسرده می کند. غم جسم و جان را از بین می برد. امثال مریم جنگ دوست ندارند. زیرا جنگ و جدال فرصت ها را می سوزد و زمین را از وجود انسان و انسانیّت محروم می سازد. دانشمندان طالب صلح و رفاه بشرند. روزی مریم گفته بود: |
آخرین نظرهاپر خواننده ترین مقالات |
