بسیاری از دوستان غیر بهایی سئوال بالا را مطرح می فرمایند و تاکید می نمایند از آنجا که حضرت بهاالله، شارع دیانت بهایی، پیامبری ایرانی و فارسی زبان بوده اند؛ طبعا می بایست آثار ایشان نیز به زبان فارسی باشد.
به عقیده نگارنده، غالبا طرح چنین سئوالی ناشی از آشنایی محدود واولیه با آئین بهایی می باشد. چه که آشنایی و مطالعه بیشتر در خصوص این آئین مبین، نشان می دهد که علاوه بر آثار عربی، بخش عمده و قابل ملاحظه ای از آثار مبارکه حضرت بهاءالله به لسان فارسی نازل شده است1. که از جمله می توان به کتاب ایقان و کلمات مبارکه مکنونه فارسی اشاره نمود که در میان آثار وحیانی دیانت بهایی واجد مرتبتی مخصوص و ممتاز می باشند. دیگر می توان از هفت وادی، چهار وادی، مثنوی مبارک، کتاب بدیع، اشراقات، طرازات، تجلیات، کلمات فردوسیه و کثیری از الواح و ادعیه مبارکه به زبان فارسی یاد نمود. در این میان حتی الواحی به قلم حضرت بهاءالله موجود است که «در نهایت بلاغت به فارسی صرف»2 و پارسی سره نازل شده است. به عنوان نمونه می توان مناجات نازله با مصدر «بنام خداوند بی مانند » را ذکر نمود که در مجموعه «ادعیه حضرت محبوب» به طبع رسیده است.3
مضافا اینکه در آثار مقدسه بهایی، زبان فارسی، ستایش و تکریم شده4 و به عنوان «لغت نوراء»5 و«لسان شیرین»6و نمکین7 مذکور می باشد.
اما سئوالی که به طور خاص مطرح می گردد اینست که چرا کتاب اقدس به زبان عربی نازل شده است؟
لازم به ذکر است که «کتاب اقدس» مقدس ترین و مهمترین اثر آئین بهایی و عمده ترین منبع و مرجع برای احکام آنست.
در پاسخ به سئوال اخیر باید گفت که:
در قیاس با زبان فارسی، آثار مقدسه بهایی از لسان عربی با عنوان «لغت فُصحی»8 یاد می فرماید. یعنی لسانی که فصاحت دارد و فصاحت به معنای روشنی و استواری کلام است9. یکی از خصوصیاتی که باعث می شود تا بیان و لسان، فصیح واستوار گردد؛ گستردگی واژگان است. و از این جهت زبان عربی کم نظیر است. اعراب برای هر حالتی و برای هر شانی لغتی دارند. به عنوان نمونه در مقوله اصوات چنین ظرافتی موجود است. آنها به صدای باد می گویند : هزیز – به صدای کلاغ: نعاق – صدای سگ: نباح – صدای کبوتر: هدیر – صدای ناله : حنین و ...
از جهت عمق نیز عربی یک شاهکار بی همتا است. بعضی مواقع معانی، چنان عمیق است که در ترجمه یک واژه به فارسی ناچار از بیان چند عبارت می باشیم . فی المثل ما لفظ «استنباط» را بارها به کار می بریم: «استنباط بنده از آیه مبارکه چنین است ... »
ریشه این کلمه «نبط» است. نبط در لغت به معنای آبی است که در اعماق زمین موجود و مکنون است و استنباط یعنی آبی را که در عمق زمین است، کشف نماییم. لذا وقتی می گوییم «از آیه مبارکه استنباط نموده ام» یعنی معانی آیه مبارکه را که به مثابه آبی در اعماق الفاظ بوده، کشف نموده ام.
این امتیازات، یعنی بسط و عمق واژگان، عربی را به زبانی دقیق و مناسب برای بیان مفاهیم دقیقه مبدّل نموده است .
از طرف دیگر حضرت بهاءالله «به لسان عربی تسلط کامل داشتند و به اقتضای مقام هر وقت لازم می آمد که معنی دقیق مطلبی در الواح و آثار بیان گردد؛ ترجیح می دادند که آیات به لسان عربی نازل گردد»10 لهذا امّ الکتاب دیانت بهایی یعنی کتاب مستطاب اقدس که حاوی دقیق ترین معانی و ظریف ترین حقایق است به زبان عربی و در «نهایت ایجاز»11 نازل شده است. و از همین روست که بهاییان فارسی زبان تشویق شده و مامور گردیده اند که لغت فصحی را – که با آن قرابت دارند – فراگیرند و از آیات عربیه حظّ مستقیم برند و به اصطلاح ازسر چشمه نوشند. چه که «لغت اصلی تاثیر کلی و حلاوتی دیگر دارد»12

منابع:
1- این موضوع در باره آثار مبارکه حضرت عبدالبهاء و حضرت ولی امرالله نیز مصداق دارد.
2- مائده آسمانی جلد 5 ص 44
3- ادعیه حضرت محبوب ص 290
4- مائده آسمانی جلد 7 ص 172
5- مجموعه الواح بعد از کتاب اقدس ص 71
اشراقات و چند لوح دیگر ص 73 و 184
6- مائده آسمانی جلد 7 ص 173
7- آثار قلم اعلی جلد 7 ص 124
8- اشراقات و چند لوح دیگر ص 184
9 – معانی ، دکتر سیروس شمیسا ص 44
10 – کتاب اقدس ، مرکز جهانی بهایی 1992 صفحه 19 از مقدمه
11 – همان جا ص 20
12 – پیام آسمانی ص 109 به نقل از توقیع منیع 26 جولای 1932