«در هيچ مذهب و ملّتی اطفال مقصّر نبوده اند»
برج بلند استقامت

حضرت بهاءالله حدود یک قرن و نیم پیش، در اثری عظیم و مُهیمِن، معروف به «لوح رئیس» خطاب به عالی پاشا، صدر اعظم عثمانی، که حضرتشان را با جمعی اطفال و خانواده و اصحابشان به زندان عکا تبعید کرد، چنین می فرمایند:

«به زَعم تو اين مُحيیِ عالم و مُصلح آن، مُفسد و مُقصّر بوده، جمعی از نِسوان و اطفال صغير و مُرضِعات[زنان شیرده] چه تقصير نموده اند که مَحلِّ سِياطِ قهر و غضب شده اند؟ در هيچ مذهب و ملّتی اطفال مقصّر نبوده اند. قلمِ حُکمِ الهی از ايشان مرتفع شده، ولکن شرارۀ ظلم و اعتساف تو جميع را احاطه نموده. اگر از اهل مذهب و ملّتی، در جميع کتب الهيّه و زبر قيّمه و صُحُفِ مُتقنه بر اطفال تکليفی نبوده و نيست. و از اين مقام گذشته، نفوسی هم که به حق قائل نيستند ارتکاب چنين امور ننموده اند، چه که در هر شیء اثری مشهود و احدی انکارِ آثارِ اشياء ننموده مگر جاهلی که بالمرّه از عقل و درايت محروم باشد. لذا البتّه ناله اين اطفال و حنين اين مظلومان را اثری خواهد بود.» (۱)

متأسفانه اینک در جمهوری اسلامی ایران نیز صرفاً به این دلیل که بهائیان به دینی جدید اعتقاد دارند و بر آن استقامت سازنده می ورزند، حتی به اطفال شیرخوار بهائی نیز ستم روا می دارند. (۲) امّا با هیچ نوع ستمی جلوی ارادۀ الهی و اقتضای زمان و ظهور دین و آئین بدیع مطابق با نیازهای عصر جدید را نمی توان گرفت. چنانکه مرکز جهانی بهائی، بیت العدل اعظم، در پیام ۱۸ شهریور ۱۳۸٦ می فرمایند:

«ضدّیت با هر حقیقتِ الهی که جدیداً ظاهر می شود سُنَّتِ تاریخ است و در هر عصری تکرار می شود. واقعیّت دیگری که تاریخ با همان استمرار به آن شهادت داده آن است که هیچ عاملی نمی تواند مانع پیشرفت عقیده ای گردد که وقت و زمان آن فرا رسیده است. وقتِ آزادی عقیده، توافق علم و دین- خرد و ایمان- آزادی زنان، دوری و بیزاری از هر نوع تعصّب، احترام متقابل افراد و دُوَلِ مختلف و در حقیقت عصرِ وحدت و اتّحاد تمامی نوع بشر فرا رسیده است. آمال و آرزوهای عمیق مردم ایران البتّه با مستلزمات و مقتضیات این اصول تحوّل انگیز جهانی حضرت بهاءالله مطابقت دارد.» (۳)

نتایج ستم هایی که در این ۳۵ سال بر بهائیان رفته است گویای این حقیقت است که بهائیان ولو به صورت خانوادگی هم که در زندان باشند، بر سر عهد و پیمان و سوگندند و برای تحقق صلح و وحدت جهانی و نیز سعادت حقیقی ایران عزیز، هر بلایی را چون شهد و شکر شیرین می دانند. مولایشان که خود از ایّام کودکی دچار ستم و تبعید و زندان بود می فرماید:

«ای مبتلای بلا در سبیل خدا، اگرچه این کأس در مذاق عاقلانْ کدرآشامْ و در کام تن پرورانْ تلخ و ناگوار است، امّا در کام عاشقان شهد و شکر است و قند مکرّر.» (۴)

سیامک ایقانی و همسرش انیسا فناییان از جمله ده ها بهائی زندانی هستند که فرزندان کوچکشان، ستاره و شکیب، دوری والدین را تحمل می کنند و «برج بلند استقامت» می سازند... (۵)

«تلفن خانهء پدربزرگ زنگ زد. شکیب که تازه بعد از جشن تولد سه سالگی اش، مادرش را برای رفتن به زندان بدرقه کرده بود، گوشی را برداشت؛ مامان انیسا بود از زندان زنگ می زد مامان گفت: «الو شکیب جون خوبی مامان؟ چیکار می کنی؟» و او کودکانه و بی ریا گفت: «دارم صبر می کنم» .

شکیب از وقتی که یک ساله بود با صبر آشنا شد همان موقع که پدرش راهی زندان شد و حالا پدر و مادرش- مانند مامان بزرگْ صهبا که سه سال را در اوین سپری کرد- هردو در زندان بودند. فقط به خاطر داشتن فکر و عقیده ای متفاوت.

یک روز بعد از آنکه مامان انیسا به زندان رفت ستاره که حالا هشت ساله شده بود در کابین ملاقات زندان به پدرش گفت: «بابا وقتی شما به زندان رفتی من سعی کردم تحمل کنم و در مدت این دو سال احساس کردم ذره ذره یک «برج بلند استقامت» ساختم ولی دیروز که مامان هم به زندان آمد یکهو احساس کردم تمام این برج پایین ریخت». بابا سیامک به او گفت: «دخترم من فکر می کنم اون برج اونقدر قوی و محکم هست که هیچوقت فرو نمی ریزه. به نظر من اون برج اونقدر زیبا و قوی بوده که سرنوشت از تو خواسته یکی دیگه هم بسازی» .

دنیای آینده آن چیزی است که کودکان ما از هم اکنون با خشت و گل صبر و استقامت آن را می سازند. امّا نقش من و شما برای ساختن دنیایی با برج های محکم، بلند، زیبا و دنیایی بدون تعصب چیست؟ ما چگونه سهم خود را در کمک به این کوچکان بزرگ ادا خواهیم کرد؟»

حامد صبوری
۲۰/۳/۱۳۹۲
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
یادداشت ها
۱- «لوح رئیس» مندرج در «مجموعه الواح مباركه چاپ مصر» در این آدرس موجود است:
//reference.persian-bahai15.info/fa/t/b/
//reference.persian-bahai.org/fa/t/b/
۲- برای نمونه رجوع شود به: //hra-news.org/263/best/15417-1.html
۳- //www.payamha-iran15.info/payam/2007-09-09.html
//www.payamha-iran.org/payam/2007-09-09.html
۴- حضرت عبدالبهاء، منتخباتی از الواح و آثار مبارکه مخصوص محافل تذکّر، نشر ۱۳۰، ص ۲۰۹.
۵- ادامۀ متن برگرفته از سایت هرانا می باشد:
//hra-news.org/685/1389-01-27-05-24-07/15745-1.html