//www.payamha-iran.org/node/334

پیام رضوان 2021 مطابق 178 بدیع

ترجمه ای از پیام بیت العدل اعظم خطاب به بهائیان جهان رضوان ۲۰۲۱ میلادی ( ۱۷۸ بدیع)

(هیئت بین المللی ترجمه به زبان فارسی)

ستایندگان اسم اعظم در سراسر عالم ملاحظه فرمایند

دوستان عزیز و محبوب،

آخرین کلمات یکی از خاطره انگیزترین فصول تاریخ امر الهی اکنون رقم خورده است و فصل جدیدی آغاز می گردد. رضوان امسال اختتام سالی خارق العاده از یک نقشۀ پنج ساله و از یک سلسله نقشه هایی است که از سال ۱۹۹۶ میلادی آغاز شد. سلسلۀ جدیدی از نقشه ها با شروع دوازده ماه سرنوشت ساز در پیش است که خود طلیعه ای است برای یک مشروع نه ساله که از رضوان آینده آغاز می شود. این مشتاقان جامعه ای را می بینیم که به سرعت کسب نیرو نموده و آمادۀ برداشتن گام های عظیمی به سوی آینده است. امّا هیچگونه ابهامی نباید داشت که رسیدن به این مرحله چه کوشش و تلاشی را لازم بود و بینش های کسب شده در این راه چه همّت و طاقتی را طالب: تجربیّات آموخته شده آیندۀ جامعه را شکل خواهد داد و شرح نحوۀ کسب آن تجربیّات، مسیر آتیه را روشن می سازد.

دهه های قبل از سال ۱۹۹۶ با پیشرفت ها و بینش های غنی خود شکّی باقی نگذاشته بود که جمّ غفیری از مردم در بسیاری از جوامع آمادۀ دخول در ظلّ لوای امر الهی اند. با این حال موارد تسجیل افراد در مقیاسی وسیع گرچه امیدبخش بود ولی به فرایند رشدی پایدار که بتوان آن را در محیط های گوناگون اجرا نمود منجر نگشت. در آن زمان، جامعه با پرسش هایی عمیق مواجه بود که تجربۀ کافی برای پاسخگویی مناسب به آنها را نداشت. چگونه تلاشهایی که هدفش ترویج بود می تواند همگام با فرایند تحکیم پیش رود و چالش درازمدّت و به ظاهر حل نشدنی رشد پایدار را حل نماید؟ چگونه می توان افراد، مؤسّسات و جوامع را چنان پرورش داد که قادر باشند تعالیم حضرت بهاءالله را به مرحلۀ عمل درآورند؟ و چگونه ممکن است کسانی که مجذوب تعالیم الهی می گردند بتوانند عاملینی فعّال در یک مشروع روحانی جهانی شوند؟

بدین ترتیب یک ربع قرن پیش، جامعۀ بهائی که هنوز از حضور سه نفر از حضرات ایادی امر الله در صفوف مقدّم خود برخوردار بود نقشه ای چهارساله را آغاز نمود، نقشه ای که با تمرکزش بر یک هدف واحد، از نقشه های قبلی متمایز گشت و البتّه آن هدف، پیشبرد قابل ملاحظه ای در فرایند دخول افواج بود. این هدف معرّف و شاخص خطّ مشی یک سلسله نقشه های بعدی شد. جامعه در آن زمان به این مطلب واقف شده بود که مفهوم این فرایند فقط دخول گروه های معتنابهی از مردم به آیین الهی نیست و به خودی خود نیز پدیدار نخواهد شد بلکه مستلزم ترویج و تحکیمی هدفمند و سیستماتیک و با سرعتی دائم التزاید می باشد. توفیق در این مسیر نیازمند مشارکت آگاهانۀ تعداد زیادی از نفوس بود و در سال ۱۹۹۶ عالم بهائی فراخوانده شد تا عزم خود را برای پذیرفتن چالش آموزشی وسیعی که لازمۀ این هدف بود جزم نماید. از جامعۀ بهائی خواسته شد که شبکه ای از مؤسّسات آموزشی تأسیس نماید که تمرکزش بر آماده نمودن تعداد فزایندهای از افراد با قابلیّت لازم برای تداوم فرایند رشد باشد.

احبا این حرکت را با این آگاهی آغاز کردند که علیرغم توفیقات قبلیشان در میدان تبلیغ هنوز باید می آموختند که چه قابلیّت هایی را کسب نمایند و از همه مهمتر اینکه آنها را چگونه کسب نمایند. جامعه از بسیاری جهات از طریق عمل یاد گرفت و تجربیّات آموخته شده پس از آنکه به مرور زمان با به کارگیری در محیط های گوناگون تلطیف شد نهایتاً در موادّ آموزشی وارد شده و مورد استفاده قرار گرفت و معلوم شد که بعضی از فعّالیّت ها پاسخی است طبیعی به نیازهای روحانی یک جمعیت. حلقه های مطالعه، کلاسهای کودکان، جلسات دعا، و متعاقباً گروه های نوجوانان حائز اهمّیتی اساسی گشت و وقتی با فعّالیّت های مربوطه ممزوج شد تحرّک حاصله توانست سبب به وجود آمدن الگویی پویا از حیات جامعه شود. با افزایش تعداد شرکت کنندگان در فعّالیّت های اساسی، بُعد جدیدی به هدف اوّلیۀ آنها اضافه شد، یعنی این فعّالیّت ها به منزلۀ مدخلی شد که از طریق آن جوانان، بزرگسالان و اعضای خانواده ها از اجتماع بزرگ می توانستند با ظهور حضرت بهاءالله آشنا شوند. همچنین درک بهتری از جوانب عملی اجرای استراتژی هایی برای فعّالیّت های جامعه سازی در چارچوب ”محدودۀ جغرافیایی “، یعنی یک ناحیۀ مشخّص با وسعتی قابل اداره و با ویژگی های اجتماعی و اقتصادی متمایز، به دست آمد. لذا پرورش قابلیّت برای تهیۀ نقشه های ساده در سطح محدودۀ جغرافیایی آغاز گردید و در نتیجۀ چنین نقشه هایی برنامه های رشد که بعدها به صورت ادوار سه ماهۀ فعّالیّت تنظیم گردید به وجود آمد. نکتۀ مهمّی که از ابتدا آشکار گردید این بود که گذراندن دوره های متسلسل مؤسّسه توسّط افراد به حرکت محدوده های جغرافیایی در پیوستار رشد تحرّک می بخشد و خود فرایند مؤسّسه نیز از این طریق تداوم می یابد. این رابطۀ مکمّل در همه جا به احبّا کمک کرد که ویژگی های رشد را در محیط خود ارزیابی نموده مسیری به سوی توانایی بیشتر دنبال نمایند. به مرور زمان ثابت شد که اگر آنچه در محدودۀ جغرافیایی رخ می دهد هم از دیدگاه سه برنامۀ ضروری آموزشی یعنی خدمت به کودکان، نوجوانان، و جوانان و بزرگسالان، و هم از دیدگاه ادوار فعّالیّت که برای روند رشد لازم است، مورد ملاحظه قرار گیرد چنین نگرشی مثمر ثمر خواهد بود. مدّت زیادی از آغاز این مجهودات بیست و پنج ساله نگذشته بود که بسیاری از خصوصیات قابل تشخیص فرایند رشد که امروز مشاهده می کنیم کاملاً شکل می گرفت.

با بیشتر شدن مساعی دوستان، اصول، مفاهیم و استراتژی های مختلف مرتبط با فرایند رشد به صورت چارچوبی برای عمل شروع به تبلور نمود که می توانست تکامل یافته، پذیرای عناصر جدید گردد. این چارچوب برای بروز تحرّکی چشمگیر بسیار حائز اهمّیّت بود و به احبّا کمک نمود که نیروی خود را در مسیری جهت بخشند که تجربه نشان داده به رشد جوامع سالم منتهی می گردد. امّا چارچوب یک فرمول نیست. هنگام بررسی واقعیت یک محدودۀ جغرافیایی، یک نقطه، یا صرفاً یک محلّه، با در نظر گرفتن عناصر متعدّد این چارچوب الگویی از فعّالیّت می توانست ایجاد شود که از آنچه بقیۀ عالم بهائی مشغول آموختن آن بود بهره گیرد و در عین حال پاسخی به ویژگی های آن محلّ باشد. دوگانگی بین الزامات انعطاف ناپذیر از یک طرف، و تمایلات بی پایان شخصی از طرف دیگر، جای خود را به درکی ظریف و دقیق از راه های متعدّدی داد که افراد می توانستند این فرایند را حمایت نمایند، فرایندی که در اصل منسجم بوده با اندوختن تجربه مستمرّاً تلطیف می گردد. نباید در بارۀ پیشرفتی که حاصل ظهور این چارچوب است تردید داشت، این چارچوب برای هماهنگ کردن و متّحد ساختن مجهودات تمامی عالم بهائی و پیشبرد اقداماتش اهمّیّتی عظیم در بر داشت.

با اجرای نقشه ها یکی پس از دیگری و با وسعت یافتن اشتغال به فعّالیّت جامعه سازی، پیشرفت در سطح فرهنگ عمیق تر گردید. به عنوان مثال، اهمّیّت تعلیم و تربیت نسل جوان تر و به خصوص استعداد خارق العادۀ نوجوانان در سطح وسیع تری مورد توجّه قرار گرفت. همراهی و مساعدت نفوس نسبت به یکدیگر در طول یک مسیر مشترک و گسترش مستمرّ دایرۀ حمایت متقابل، به الگویی برای تمامی تلاش ها در مسیر پرورش قابلیّت برای خدمت تبدیل شد. با افزایش آگاهی نسبت به نیروی گفتگوهای هدفمند برای متجلّی ساختن استعدادهای روحانی، حتّی تعاملات دوستان با یکدیگر و با اطرافیان شان تغییر یافت. و مهم آنکه جوامع بهائی بیش از پیش نگرشی برون گرا اتخاذ نمودند. هر نفس مشتاق به دیدگاه آیین بهائی می توانست شرکت کنندهای فعّال باشد و حتّی مروّج و تسهیل گری برای فعّالیّت های آموزشی، جلسات دعا و سایر عناصر کار جامعه سازی شود، و از میان چنین نفوسی بسیاری نیز به حضرت بهاءالله ایمان می آوردند. بدین ترتیب مفهومی از فرایند دخول افواج نمایان شد که کمتر به تئوری و فرضیات و بیشتر به تجربۀ واقعی اتّکا داشت، تجربۀ اینکه چگونه تعداد زیادی از مردم می توانند به امر الهی پی برند، با آن آشنا شوند، با اهداف آن همسو شوند، به فعّالیّت ها و مشورت های پیروان آن بپیوندند، و در بسیاری موارد آن را از صمیم قلب بپذیرند. با تقویت فرایند مؤسّسۀ آموزشی در مناطق مختلف یکی بعد از دیگری تعداد افرادی که در فعّالیّت های نقشه شرکت داشتند به سرعت توسعه یافت و حتّی کسانی را در بر گرفت که اخیراً با امر مبارک آشنا شده بودند. امّا انگیزۀ این کار صرفاً افزایش تعداد نبود. بینشی از تقلیب همزمان فردی و جمعی مبتنی بر مطالعۀ کلام الهی و تشخیص قابلیّت هر شخص برای مشارکت فعّالانه در یک فرایند عمیق روحانی، منجر به بروز حسّ مشارکت در یک کوشش جمعی شده بود .

یکی از چشمگیرترین و الهام بخش ترین ویژگی های این دورۀ بیست و پنج ساله خدمات جوانان بهائی است، جوانانی که با عمق ایمان و شهامت خویش جایگاه شایستۀ خود را در خطّ مقدّم مساعی جامعه احراز کرده اند. در مقام مبلغین امرالله و مربیان نسل جوان، راهنمایان سیّار حلقه های مطالعه و مهاجرین داخلی، و نیز به عنوان هماهنگ کنندگان مؤسّسۀ آموزشی در محدودۀ جغرافیایی و اعضای نهادهای امری، جوانان در پنج قارّۀ عالم برای خدمت به جوامع خود با خلوص و فداکاری قیام کرده اند. بلوغی که جوانان در انجام وظایفی که پیشرفت نقشۀ الهی به آن بستگی دارد از خود نشان داده اند نمایانگر شور و نشاط روحانی و تعهّدشان به تضمین آیندۀ نوع بشر است. در قبال این بلوغ آشکار روزافزون، تصمیم گرفته ایم که بلافاصله بعد از این رضوان، در حالی که سنّ فرد بهائی برای عضویّت محفل روحانی کماکان بیست و یک سال باقی خواهد ماند، این سنّ برای ابدای رأی در انتخابات بهائی به هیجده سال تقلیل می یابد. جوانان بهائی در سراسر جهان که به این سنّ رسیده اند بدون شک اطمینان ما را به توانایی خود در ایفای این ” وظیفۀ مقدّس “که هر منتخب بهائی به آن مأمور است ” وجداناً و مجدّانه “ به اثبات خواهند رساند.

*

بر این امر واقفیم که طبیعتاً واقعیت جوامع مختلف تفاوت های بسیار زیادی با یکدیگر دارند. جوامع ملّی مختلف و مکان های مختلف در آن جوامع، زمانی که این سلسله نقشه ها را آغاز کردند در مراحل مختلفی از توسعه بودند و از آن زمان به بعد نیز با سرعت های مختلف توسعه یافته اند و به سطوح متفاوتی از پیشرفت نائل گشته اند. این موضوع به خودی خود تازگی ندارد. همیشه شرایط و میزان استعداد روحانی در مکان های مختلف متفاوت بوده است. با وجود این شاهد بسط شرایطی هستیم که در آن قابلیّت، اعتماد به نفس، و تجارب اندوخته شدۀ اکثر جوامع با نیرو گرفتن از مو فقیت سایر جوامع بهائی چه دور و چه نزدیک در حال افزایش است. به عنوان مثال، نفوسی که در سال ۱۹۹۶ به منظور مهاجرت به محلّ جدیدی قیام می نمودند از شهامت، ایمان و خلوص کامل برخوردار بودند، امّا امروزه همتاهای آنان در همه جا همان صفات را با آموخته ها، بینش ها، و مهارت هایی توأم می نمایند که نتیجۀ بیست و پنج سال کوشش تمامی عالم بهائی در راه سیستماتیک نمودن و تلطیف فعّالیّت های ترویج و تحکیم است.

یک جامعه صرف نظر از نقطۀ شروع، وقتی فرایند رشد را به پیش برده است که صفات ایمان، استقامت، وتعهّد را با آمادگی برای یادگیری ادغام کرده است. یک میراث گران مایۀ این سلسله نقشه ها در حقیقت وقوف به این نکته در سطحی گسترده است که هر کوششی برای پیشرفت با توجّه به یادگیری شروع می شود. سادگی این نکته نباید اهمّیت آن را پنهان کند. شک و تردیدی نداریم که هر محدودۀ جغرافیایی به مرور زمان در پیوستار توسعه پیشرفت خواهد کرد امّا جوامعی که نسبت به جوامع دیگر با داشتن شرایط و امکانات مشابهی سریع تر پیشرفت نموده اند، آنان اند که توانایی ترویج وحدت نظر و توانایی یادگیری در بارۀ عمل مؤثر را نشان داده اند. اینها جوامعی بودند که بی درنگ وارد میدان عمل شدند.

تعهّد به یادگیری همچنین به معنای آمادگی برای قبول اشتباهات نیز بود و البتّه برخی از اوقات، اشتباهات ایجاد ناراحتی می کرد. جای تعجّب نیست که در ابتدا به علّت عدم تجربه، روشها و رویکردهای جدید به نحوی ناشیانه به کار برده می شد و در بعضی مواقع یک قابلیّت کسب شدۀ جدید به خاطر مشغولیّت جامعه برای دست یافتن به قابلیتی دیگر به فراموشی سپرده می گشت. وجود حسن نیت تضمینی برای عدم پیش آمدن اشتباهات نیست و پشت سر گذاشتن آنها مستلزم تواضع و انقطاع است. وقتی در مقابل اشتباهاتی که طبیعتاً رخ می دهد جامعه ای مصمّم باشد تا از خود بردباری نشان داده از آن درس بیاموزد، پیشرفت هیچگاه دور از دسترس نبوده است.

در اواسط این سلسله نقشه ها اشتغال جامعه در حیات اجتماع مورد توجّه مستقیم بیشتری قرار گرفت. در این مورد احبّا تشویق شدند که دو مجهود به هم مرتبط یعنی اقدام اجتماعی و مشارکت در گفتمان های رایج در اجتماع را مدّ نظر قرار دهند. این دو البتّه جایگزینی برای کار ترویج و تحکیم نبودند تا چه رسد به انحراف از آن، در واقع این دو در ترویج و تحکیم مندمج می باشند. با افزایش منابع انسانی در یک جامعه، قابلیّت جامعه برای عرضه کردن تعالیم حضرت بهاءالله در رابطه با چالش های روز، یعنی به منصّۀ ظهور رساندن آن تعالیم مبارکه، بیشتر می شود. امور نابسامان عالم در این دوره به خوبی نشان داد که نیاز نوع بشر به تجویز درمان پزشک الهی تا چه حدّ شدید و فوری است. در بطن همۀ این نکات، مفهومی از دین بود که با مفهوم رایج در سراسر جهان بسیار متفاوت می باشد، مفهومی که دین را به عنوان نیرویی پرقدرت و محرک پیشبرد مدنیّتی پیشرفته می داند. جامعه درک نمود که چنین مدنیتی نیز خود به خود ظاهر نخواهد شد بلکه رسالت پیروان حضرت بهاءالله است که برای ظهور آن تلاش نمایند. یک چنین رسالتی مستلزم به کارگیری همان فرایند یادگیری سیستماتیک در زمینۀ اقدام اجتماعی و مشارکت در گفتمان عمومی است.

قابلیّت مبادرت به اقدام اجتماعی از دیدگاه بیست و پنج سال اخیر به طور چشمگیری افزایش یافته و موجب شکوفا یی فوق العادۀ فعّالیّت ها گردیده است. در مقایسه با سال ۱۹۹۶ که هر ساله حدود دویست و پنجاه (۲۵۰) پروژۀ توسعۀ اجتماعی و اقتصادی در حال انجام بود این رقم اکنون به هزار و پانصد (۱۵۰۰) رسیده و تعداد سازمان های ملهم از تعالیم بهائی به چهار برابر یعنی به متجاوز از صد وشصت (۱۶۰) افزایش یافته است. هر سال بیش از هفتاد هزار ( ۷۰,۰۰۰ ) ابتکار کوتاه مدّت اقدام اجتماعی در سطح تودۀ مردم انجام می شود که افزایشی پنجاه برابر است. این جمع مشتاقانه امیدوار است که با حمایت و تشویق مجدّانۀ سازمان توسعۀ بین المللی بهائی افزایشی مستمرّ در همۀ این مجهودات حاصل گردد. در این ضمن، مشارکت جامعۀ بهائی در گفتمان های رایج در اجتماع نیز به مراتب افزایش یافته است. علاوه بر فرصت های متعدّدی که احبّا می توانند یک دیدگاه بهائی را در گفتگوهای شخصی خود یا در محیط کاری ارائه دهند، مشارکت منظّم تر در گفتمان ها پیشرفت قابل ملاحظ های نموده است. منظور نظر ما نه تنها کوشش های بسیار گسترده و مجهودات پیچیده و فزایندۀ جامعۀ جهانی بهائی است که در این مدّت دفاتر جدیدی در افریقا، آسیا، و اروپا تأسیس نمود، بلکه فعّالیّت شبکه ای توسعه یافته و مستحکم از دفاتر ملی امور روابط خارجی است که توجّه عمده شان متمرکز بر مشارکت در گفتمان ها گشت. ورای این توفیقات، مشارکت خردمندانه و قابل ملاحظۀ آحاد احبّا در زمینه های خاصّ است. نکات فوق مراتب احترام، تقدیر و تحسین متفکّران و شخصیت های برجسته در تمام سطوح اجتماع را که به کرّات از آیین بهائی، پیروان آن و اقدامات شان ابراز داشته اند تا حدّی توجیه می نماید.

پیشرفت های متنوّع دیگری که عالم بهائی در این دورۀ بیست و پنج ساله به آن نائل گشته موجب تحسین عمیق این مشتاقان است. حیات فکری جامعۀ بهائی نه تنها با پیشرفت هایش در همۀ زمینه های مجهودات فوق الذّکر، بلکه با حجم تألیفات پرکیفیّتی که توسّط نویسندگان بهائی به چاپ رسیده، با توسعۀ فضاهایی که برای بررسی رشته هایی خاصّ در پرتو آثار بهائی به وجود آمده، و با تأثیرات سمینارهایی که برای دانشجویان و فارغ التّحصیلان دانشگاه توسّط مؤسّسۀ مطالعات رفاه جهانی با همکاری مؤسّسات امری به طور سیستماتیک ارائه شده و اکنون جوانان را در بیش از صد کشور در بر گرفته است نیز شکوفا گشت. مجهودات برای بنای مشارق اذکار به نحو بارزی سرعت یافته است. آخرین ام المعابد در سانتیاگو (Santiago)، شیلی  ( Chile)  بنا گردید و پروژه های ساختمان دو مشرق الاذکار ملّی و پنج مشرق الاذکار محلی نیز شروع شد و تا کنون مشرق الاذکار باتامبانگ (Battambang) در کامبوج (Cambodia) و نورت دل کائوکا (Norte del Cauca)  در کشور کلمبیا (Colombia) افتتاح شده اند. مشارق اذکار بهائی چه جدید الافتتاح و چه آنهایی که سابقاً بنا گردیده اند به نحو فزاینده ای جای خود را در کانون حیات جامعه می یابند. حمایت مالی آحاد مؤمنین برای هزاران مجهود در دست اجرای یاران الهی بی وقفه بوده است. اینکه سخاوتمندی و فداکاری در تقدیم تبرّعات که در دورانی از بحران عمدۀ اقتصادی نه تنها حفظ شد بلکه افزایش یافت معیاری بسیار گویا از شور و نشاط روحانی جمعی جامعه است. در عرصۀ نظم اداری بهائی قابلیّت محافل روحانی ملی برای ادارۀ امور جوامع خود با همۀ پیچیدگی های فزاینده اش به میزان قابل ملاحظه ای افزایش یافته است. این محافل علی الخصوص از همکاری مضاعف با مشاورین قارّه ای بهره برده اند، مؤسّسه ای که در سیستماتیک نمودن جمع آوری بینش هایی از سطح مردمی در سراسر جهان و تضمین گسترش وسیع آن بسیار مؤثر است. همچنین در این دوره بود که شورای منطقه ای بهائی به عنوان یکی از مؤسّسات امر الله به وجود آمد و در حال حاضر این شوراها و مؤسّسات آموزشی تحت نظر آنها در دویست و سی (230) منطقه ضرورت حضور خود را برای پیشبرد فرایند رشد به اثبات رسانده اند. به منظور تداوم اجرا و گسترش وظایف امین برگزیدۀ حقوق الله ایادی عزیز امر الله جناب علی محمّد ورقا، هیئت بین المللی امنای حقوق الله در سال 2005 تأسیس گردید که امروز مجهودات بیش از سی و سه (33) هیئت ملّی و ناحیه ای امنای حقوق الله را در سراسر عالم هماهنگی می نماید و این هیئت ها نیز به نوبۀ خود خدمات بیش از یک هزار (۱,۰۰۰) نمایندۀ حقوق الله را هدایت می کنند. پیشرفت هایی که در طی همین دوره در مرکز جهانی بهائی به وقوع پیوست بسیار است، از جمله اتمام بنای طبقات حول مقام مقدّس اعلی و دو ساختمان قوس کرمل و اعلام شروع بنای مقام حضرت عبدالبهاء، به غیر از پروژه های متعدّدی که برای استحکام و حفاظت اماکن مقدّسۀ امر الله انجام شده است. روضۀ مبارکه و مقام مقدّس اعلی به عنوان میراث جهانی (UNESCOUNESCO) و اماکنی بی نهایت ارزشمند برای بشریّت شناخته و ثبت شد. صدها هزار و در بعضی از سال ها یک میلیون و نیم بازدیدکنندۀ عمومی به این اماکن مقدّسه رو آوردند. مرکز جهانی به طور مرتّب از صدها زائر که تعدادشان برخی اوقات به پنج هزار(5000) نفر در سال می رسید به اضافۀ تعداد مشابهی از مسافرین بهائی استقبال نمود. افزایش تعداد و فراتر از آن کثرت تنوّع ملیّت های گوناگون که به موهبت زیارت فائز می گردند موجب سرور این جمع است. ترجمه، طبع و انتشار آثار مبارکه نیز بسیار سرعت یافته و به موازات آن،” کتابخانۀ آثار بهائی “ که یکی از مهمترین قسمت های مجموعۀ در حال رشد وبسایت های مربوط به Bahai.org می باشد توسعه یافته و اکنون در ده زبان در دسترس عموم است. دفاتر و نهادهای مختلفی در مرکز جهانی و در نقاط دیگر تأسیس شده اند تا فرایند یادگیری را که در عالم بهائی در زمینه های مختلف اقدامات در جریان است تقویت کنند. برادران و خواهران عزیز روحانی، این تفاصیل بخشی است از آنچه ایمان شما به نفس مبارکی که مظلوم عالم بود به ثمر رسانده است. طنین کلمات مهیمن مولای محبوب را به یاد می آوریم وقتی که از شدّت شور و شوق فریاد برآورد ”ای بهآءالله چه کرده ئی.“

اکنون توجّه خود را از چشم انداز ربع قرنی سرنوشت ساز به آخرین نقشۀ پنج ساله معطوف می داریم، نقشه ای که از بسیاری جهات با نقشه های گذشته کاملاً متفاوت بوده است. در این نقشه به بهائیان جهان توصیه نمودیم که از تمامی آموخته های بیست سال گذشته بهره گرفته آن را کاملاً به کار برند. موجب مسرّت این مشتاقان است که امید ما در این مورد بیش از حدّ انتظار برآورده گردید و گرچه این جمع طبیعتاً از پیروان جمال قدم انتظار انجام اقدامات مهم را داریم ولی ماهیت توفیقات حاصله از مجهودات شایان و تلاش های فراوان آن عزیزان حقیقتاً هیجان انگیز بود و موفّقیت های این نقشه، اوج توفیقات بیست و پنج سال بود.

این نقشه به خاطر دو سالگرد مبارک دویستمین سال میلاد که هر یک محرّک جوامع محلّی در سراسر جهان بود و نقشه را به سه قسمت تقسیم کرده بود علی الخصوص به یادماندنی است. جمع مؤمنین در مقیاسی بی سابقه و نسبتاً با سهولت، قابلیّتی از خود نشان دادند که مشارکت مردمان از تمامی اقشار اجتماع را در بزرگداشت حیات مظهر ظهور الهی فراهم آورد. این قابلیّت نشانه ای بارز از امری وسیعتر بود یعنی توانایی جهت بخشیدن به قوای عظیم روحانی برای پیشرفت امر الهی. نتایج مشارکت مدعوین چنان شکوهمند بود که در بسیاری از مناطق، امرالله را در سطح ملّی از مرحلۀ مجهولیت بیرون آورد. آمادگی روحانی چشمگیری برای پذیرش امر مبارک در محیط هایی غیر منتظره و غیر قابل پیشبینی آشکار گردید. هزاران هزار نفر مفتون رویارویی با روح نیایشی شدند که امروزه خصیصۀ جوامع بهائی در همه جا می باشد. بینش امکاناتی که از بزرگداشت ایّام متبرّکۀ بهائی میسّر می گردد گسترشی بسیار وسیع یافت .

دست آوردهای این نقشه صرفاً از نظر کمّی، دست آوردهای تمام نقشه های قبل از سال ۱۹۹۶ را سریعاً تحت الشّعاع قرار داد. در آغاز این نقشه قابلیّت ادارۀ اندکی بیش از صد هزار (۱۰۰,۰۰۰) فعّالیّت اساسی در هر مقطع زمانی وجود داشت، قابلیّتی که ثمرۀ بیست سال تشریک مساعی بود. اکنون سیصد هزار (۳۰۰۰۰۰ )فعّالیّت اساسی همزمان در حال انجام است و تعداد شرکت کنندگان در آنها به بیش از دو میلیون افزایش یافته که رشدی نزدیک به سه برابر است. سیصد و بیست و نه (٣٢٩) مؤسّسۀ آموزشی ملی و منطقه ای در حال فعّالیّت اند و قابلیّتشان در این واقعیت نمایان است که هفتصد و پنجاه هزار ( ۷۵۰۰۰۰) نفر قادر بوده اند حدّ اقل یک کتاب از کتابهای دوره های متسلسل را تکمیل نمایند. در مجموع تعداد دوره های تکمیل شده توسّط افراد نیز هم اکنون دو میلیون است که افزایشی بیش از یک سوّم در مدّت پنج سال می باشد.

شدّت فزایندۀ پیگیری برنامه های رشد در سراسر جهان، خود گویای حکایتی شگفت انگیز است. امید این جمع چنین بود که سرعت رشد آغاز شده در هر یک از پنج هزار (۵۰۰۰) محدودۀ جغرافیایی در این پنج سال افزایش یابد. این ضرورت، مشوّق و محرّک سعی و کوششی بلیغ در سراسر جهان شد. در نتیجه تعداد برنامه های فشردۀ رشد بیش از دو برابر شد و هم اکنون تقریباً به چهار هزار (۴۰۰۰) بالغ شده است. مشکلات شروع فعّالیّت در روستاها و محله های جدید در بحبوحۀ یک بحران بهداشتی عالم گیر و دشواری های افزایش فعّالیّت هایی که در زمان شروع بیماری جهان گیر هنوز نوپا بود مانع از حصول ارقام بالاتری در آخرین سال نقشه گردید. ولی گفتنی ها بیش از این است. در آغاز نقشه ابراز امیدواری نمودیم که تعداد محدوده های جغرافیایی که در آن دوستان درنتیجۀ یاد گرفتن نحوۀ پذیرش تعداد کثیری در فعّالیّت هایشان از نماد سوّم در مسیر یک پیوستار رشد گذشته بودند، به بیش از صدها افزایش یابد. در آن زمان شمار چنین محدودههایی تقریباً دویست (۲۰۰) مورد و در حدود چهل ( ۴۰ ) مملکت گسترده بود. حال بعد از گذشت پنج سال این رقم به نحو شگفت‌انگیزی به یک هزار (۱۰۰۰) عدد در قریب به صد (۱۰۰) کشور افزایش یافته، یعنی یک چهارم تمام برنامه های فشردۀ رشد در سراسر جهان که دست آوردی است به مراتب فراتر از انتظار این مشتاقان. ولی حتی این ارقام هم گویای اوج پیشرفتی که جامعه بدان دست یافته است نمی باشد. در بیش از سی (۳۰) محدودۀ جغرافیایی تعداد فعّالیّت های اساسی پایدار از یک هزار (۱۰۰۰) فراتر رفته است. در بعضی نقاط شمار این فعّالیّت ها به چندین هزار با بیش از بیست هزار (۲۰۰۰۰) شرکت کننده در یک محدودۀ جغرافیایی رسیده است. تعداد فزاینده ای از محافل روحانی محلی در حال حاضر بر بسط برنامه های آموزشی به خصوص برای کلیۀ کودکان و نوجوانان یک روستا نظارت می کنند، و همین واقعیت در چند محلۀ شهری هم در حال شکل گیری است. در مواردی قابل توجّه، اشتغال به تأمّل در آثار حضرت بهاءالله فراتر از افراد، خانواده ها، و خویشان رفته و آنچه مشاهده می شود حرکت جمعیت ها به سوی مرکزی مشترک می باشد. در مواردی عداوت های دیرینه میان گروه های معاند پشت سر گذاشته شده و بعضی از ویژگی ها و ساختارهای اجتماعی در پرتو تعالیم الهی تقلیب می شود.

مشاهدۀ چنین پیشرفت های برجسته ای موجب سرور موفور این مشتاقان است. نیروی اجتماع سازی امر حضرت بهاءالله با وضوحی هر چه بیشتر در حال بروز است و این پایۀ متینی است که نقشۀ نه ساله بر روی آن بنا خواهد شد. همانطور که امید می رفت محدوده های جغرافیا یی توانمند نشان داده اند که گنجینه ای از یادگیری ها و ذخیره ای از منابع برای محدوده های جغرافیایی همسایۀ خود می باشند. مناطقی که دارای بیش از یکی از این محدوده ها بوده اند آسان تر توانسته اند امکانات سرعت بخشیدن به رشد را در هر محدوده، یکی بعد از دیگری، فراهم سازند. لازم می دانیم مجدّداً تأکید نماییم که این پیشرفت تقریباً عمومی بوده و تفاوت پیشرفت از یک نقطه تا نقطۀ دیگر فقط در میزان آن است. درک جمعی جامعه از فرایند دخول افواج و اطمینانش به اینکه توانایی تحرّک بخشیدن به این فرایند را تحت هر شرایطی دارا می باشد به حدّ ی افزایش یافته که در دهه های پیشین قابل تصوّر نبود. عالم بهائی به سؤالات عمیقی که مدّتها مطرح بود و در سال ۱۹۹۶ مورد توجّه دقیق قرار گرفت به نحو قانع کننده ای پاسخ داده است. اکنون نسلی از مؤمنین موجودند که اثرات پیشرفت جامعه در تمامی طول حیاتشان مشهود است. امّا حدّ بسیار بالا ی ترقّیات حاصله در محدوده های جغرافیایی که در آنها مرزهای یادگیری در حال گسترش اند، پیشرفت قابل ملاحظۀ فرایند دخول افواج را به واقعه ای عظیم با ابعادی تاریخی مبدّل نموده است.

بسیاری از احبّای الهی با روش حضرت ولی امرالله که چگونه اعصار امرالله را به عهدهای متوالی تقسیم بندی نمودند آشنایی دارند. پنجمین عهد عصر تکوین در سال ٢٠٠١ آغاز شد. آنچه کمتر شناخته شده است اشارۀ خاصّ هیکل مبارک به عهدهایی مرتبط با نقشۀ ملکوتی و مراحل مندمج در آنها است. نقشۀ ملکوتی حضرت عبدالبهاء که برای دو دهه، دورانی که نهادهای محلی و ملی نظم اداری تأسیس و تقویت می گشت، در بوتۀ تعویق مانده بود، در سال ۱۹۳۷ با آغاز اوّلین مرحله از اوّلین عهدش یعنی نقشۀ هفت ساله که توسّط حضرت ولی امرالله به جامعۀ بهائی امریکای شمالی محوّل شد، رسماً افتتاح گردید. این عهد اوّل بعد از اختتام جهاد کبیر اکبر در سال ۱۹۶۳ که منتج به افراشتن رایت امرالله در سراسر جهان شده بود به پایان رسید. عهد دوم با شروع اوّلین نقشۀ نه ساله آغاز شد و ده نقشۀ دیگر را به دنبال داشت، نقشه هایی که طولشان از دوازده ماه تا هفت سال بود. در ابتدای این عهد دوم، عالم بهائی بدایت دخول افواج را که توسّط بانی نقشۀ ملکوتی پیش بینی شده بود مشاهده می نمود. در دهه های بعدی نسل هایی از مؤمنین باوفای جامعۀ اسم اعظم در تاکستان الهی سعی بلیغ نمودند تا شرایط مورد نیاز را برای رشدی پایدار در مقیاسی وسیع فراهم آورند. و چه فراوان است ثمرات آن مساعی در این خجسته ایّام رضوان. پدیدۀ شرکت تعدادی کثیر در فعّالیّت های رو به فزون جامعه که قلب شان را بارقۀ ایمان روشن کرده و سریعاً قیام به خدمت در صفّ مقدّم نقشه می نمایند از یک پیش بینی مبتنی بر ایمان به واقعیّتی مکرّر تبدیل شده است. چنین پیشرفت بارز و مشهودی شایستۀ ثبت در تاریخ امر الهی می باشد. با قلوبی سرشار از شعف، این مشتاقان شروع سوّمین عهد نقشۀ ملکوتی حضرت عبدالبهاء را اعلام می داریم. نقشۀ ملکوتی آن حضرت مرحله به مرحله و عهد به عهد بسط و توسعه خواهد یافت تا آنکه انوار ملکوت، قلوب را منوّر سازد.

*

یاران محبوب، بررسی مشروع روحانی پنج ساله ای که عهد دوم نقشۀ ملکوتی را به پایان رساند بدون اشاره ای خا ص به تلاطمات آخرین سال آن که هنوز هم ادامه دارد کامل نخواهد بود. محدودیت های تعاملات فردی که در بیشتر کشورها در این دوره با شدّت و ضعف اعمال گردیده می توانست ضربه ای محکم بر کوشش های جمعی جامعه وارد آورد، ضربه ای که جبران آن شاید سالها به طول می انجامید. به دو دلیل چنین نشد، اوّل آگاهی گسترده در سطح جامعه نسبت به وظایف بهائیان برای خدمت به نوع بشر به خصوص در مواقع بحرانی و پرمشقّت و دوم افزایش فوق العادۀ قابلیّت عالم بهائی در جلوه گر ساختن آن آگاهی. دوستان که طی سالیان متمادی به تطبیق الگوهای سیستماتیک فعّالیّت مأنوس شده بودند خلّاقیت و حسّ هدفمندی خود را برای مقابله با بحرانی غیر قابل پیشبینی به منصّۀ ظهور رساندند به نحوی که رویکردهای نوین شان منسجم با چارچوبی بود که برای اکمالش متحمّل زحمات بسیار در طی نقشه های متوالی شده بودند. این به معنای نادیده انگاشتن سختی های جان فرسایی نیست که بهائیان مانند هموطنان شان در هر سرزمینی متحمّل شده اند ولی احبّا با وجود مشکلات شدید تمرکز خود را حفظ نمود ه اند. منابع موجود صرف جوامع نیازمند گشته است، انتخابات حتی الامکان انجام شده است، و مؤسّسات امر الله در جمیع شرایط به ایفای وظایف خود ادامه داده اند. حتی گام های دلاورانه ای نیز برداشته شده است. محفل روحانی ملی سائوتومه و پرنسیپ ( São Tomé and Príncipe ) در این رضوان دوباره تأسیس خواهد شد و دو رکن جدید بیت العدل اعظم مرتفع خواهد گشت: محفل روحانی ملی کرواسی (Croatia) که مقرّش در شهر زاگرب (Zagreb) است و محفل روحانی ملی تیمور شرقی (Timor--Leste) با مقرّ خود در شهر دیلی (Dili) .

بدین ترتیب نقشۀ یک ساله آغاز می شود. هدف و ملزومات این نقشه قبلاً در پیام یوم عهد و میثاق این جمع مشخّص شده است. این نقشه هرچند کوتاه ولی برای آماده سازی عالم بهائی برای نقشۀ نه ساله ای که در پیش است کافی خواهد بود. دورانی مشحون از قوای روحانی که صد سال بعد از نزول الواح نقشۀ ملکوتی آغاز شد به زودی با یک صدمین سال صعود حضرت عبدالبهاء که نقطۀ اختتام قرن اوّل عصر تکوین است و شروع قرن دوم آن عصر را رقم می زند به پایان می رسد. مؤمنین باوفای جمال قدم این نقشۀ جدید را در زمانی شروع می کنند که نوع بشر با آشکار شدن آسیب پذیریش متنبه گشته و از احتیاج به مساعدت و همکاری برای مواجهه با مشکلات جهانی آگاه تر به نظر می رسد. البتّه علیرغم افزایش تعداد افرادی در اجتماع که قولاً و عملاً اشتیاق بیشتری برای قبول وحدت اصلیۀ نوع بشر نشان می دهند، عادات دیرینۀ رقابت، منفعت طلبی، تعصّب و کوته نظری همچنان حرکت به سوی وحدت را مانع می شود. دعای این جمع آنست که ملل عالم به خاطر خیر عموم موفق به چشم پوشی از اختلافات شان گردند. از حضرت بهاءالله مزید تأییدات مستمرّی را که به پیروانش طی سالیان متمادی مبذول داشته سائلیم تا بتوانید علیرغم ابهامات موجود نسبت به آنچه در ماه های آینده در پیش است رسالت خود را با وقار و آرامش ادامه داده از اغتشاشات عالم بشری که بیش از همیشه محتاج پیام شفابخش آن حضرت می باشد مضطرب نگردید.

نقشۀ ملکوتی اکنون وارد عهدی نوین و مرحلهای جدید می شود و فصل جدیدی آغاز گشته است .

[ امضا: بیت العدل اعظم ]