چندی پیش در سایت اینترنتی مجلس جمهوری اسلامی ایران با عنوان خانه ملت1 به اظهارات دکتر محمد جواد لاریجانی رئیس ستاد حقوق بشر برخوردم که در تاریخ 29 آذر 1385 در خصوص جامعه بهائیان ایران و سیاست جمهوری اسلامی در قبال آن مطالبی را عنوان فرموده بودند. هرچند اطلاعات اندک ایشان از دیانت بهائی و اشارات اشتباه در خصوص اصول اعتقادات و تاریخ و چگونگی پیدایش این آئین در سرزمین ایران موجب تاسف و تحسر هر ناظر منصفی می گردد، اما روی سخن من در اینجا اشاره و اصلاح این اشتباهات نیست. خود ایشان با اندک تحقیق و بررسی از منابع معتبر در خواهند یافت که دیانت بهائی فرقه ای از هیچیک از ادیان موجود نیست بلکه دینی مستقل و قائم بذات است که صاحب کتاب و پیامبر و شریعت و قوانین جدا میباشد. ایشان با ملاحظه متون مقدسه آئین بهائی درخواهند یافت که بهائیان با کسانی که به جان و مال نفوس تعرض میکنند سر سازگاری ندارند ، بی تحرکی و گوشه گیری را تشویق نمی کنند و در روابط مردان و زنان قائل به رعایت نهایت عفت و عصمت و تنزیه و تقدیس هستند. ایشان با سوال از وزارت امور خارجه جمهوری اسلامی درخواهند یافت که محکومیت جمهوری اسلامی در خصوص سرکوب و تعرض به بهائیان ، نه توسط آمریکا و اسرائیل ، بلکه در مجمع عمومی سازمان ملل متحد و توسط اکثریت کشورهای جهان صورت گرفته و میگیرد. ایشان در ادامه مطالعات خود در خواهند یافت که بنای اماکن مقدسه آئین بهائی در شهر حیفا ، قبل از تشکیل دولت اسرائیل و از زمان حکومت عثمانی آغاز گردیده و مخارج آنرا افراد بهائی از سراسر جهان تامین کرده و میکنند.
البته شاید نتوان ایشان را بعلت این کمبود اطلاعات مقصر قلمداد کرد . ایشان در مجموعه ای رشد و نمو نموده اند که با بیرحمی و تعصب کورکورانه، راه را برای دریافت هرگونه اطلاعات موثق و صحیح در خصوص دیانت بهائی بسته است . ایشان شاید در آینده در پیشگاه قادر متعال، در پیشگاه تاریخ، و یا در نزد وجدان خود چنین بهانه بیاورند که: نمی دانستم و راه را برای تحقیق و بررسی من بسته بودند، اطلاعات غلط تحویل من دادند و من با ساده اندیشی و زود باوری آنرا قبول نمودم. شاید این بهانه ها جائی پذیرفته شود. اما سوالی که میخواهم با ایشان مطرح کنم ربطی به اطلاعات ایشان در خصوص دیانت بهائی و جامعه بهائیان ایران ندارد . این سوال در خصوص وظیفه و جایگاه ایشان بعنوان رئیس ستاد حقوق بشر قوه قضائیه است. ایشان به جایگاهی تکیه زده اند که ایشان را موظف میسازد در خصوص مسائلی پاسخگو باشند و از این بابت نه در پیشگاه خداوند، نه در محضر تاریخ، نه در مجامع بین المللی، و نه در مقابل وجدان خود نمی توانند شانه خالی کنند.
آقای محمد جواد لاریجانی در این اظهارات سیاست جمهوری اسلامی در قبال بهائیان را تائید نموده اند و اشاره کرده اند که: حكومت نیز مسئول است حقوق اولیه آنها را چون امنیت شغلی، زندگی، تحصیل، املاك، ‌ازدواج و ... را تامین نماید. ایشان بخوبی واقفند که از زمان تاسیس جمهوری اسلامی ایران ، بهائیان با تبعیضات بی شماری روبرو بوده اند .کارمندان بهائی را از ادارات اخراج نموده اند و حقوق بازنشستگان بهائی را قطع کرده اند، شمار بسیاری از افراد بهائی تنها به جرم اعتقادات دینی خود و به بهانه های واهی و بی اساس زندانی و یا اعدام شده اند. دانشجویان و اساتید بهائی از زمان انقلاب فرهنگی از دانشگاهها اخراج گردیده اند و پس از آن نیز هیچ جوان بهائی داوطلبِ تحصیل، در هیچ دانشگاهی ثبت نام نشده است. اوقاف بهائی واملاک خصوصی بسیاری مصادره شده است و تا کنون به صاحبانشان مسترد نشده. آقای لاریجانی ملاحظه میفرمایند که حقوق اولیه بهائیان در موارد بسیاری از طرف حکومت نقض شده و باید جبران گردد.

اظهارات آقای لاریجانی بعنوان مقامی ارشد در جمهوری اسلامی در سایتی رسمی شایان ستایش و نشانه پیشرفت است زیرا از معدود مواردی محسوب میگردد که جمهوری اسلامی بطور رسمی و شفاف از بهائیان نام برده و حقوق آنها را برشمرده است. در سایر موارد جمهوری اسلامی در قبال بهائیان نوعی سیاست پنهان کاری را دنبال نموده است. هیچ جا در اسناد و اعلامیه های رسمی نامی از این بزرگترین اقلیت دینی ایران برده نمی شود. نامه ها و دستورالعمل های محرمانه ای که به ارگانها و ادارات دولتی ابلاغ میشود همگی حاکی از عزم حکومت مبنی بر پایمال نمودن حقوق اولیه شهروندان بهائی است . بعبارت دیگر سیاست حقیقی حکومت در قبال بهائیان تا کنون آن بوده است که علنا هیچ اعلامیه و اظهارنظر رسمی در خصوص رعایت حقوق بهائیان اعلام ننماید و در خفا مستمرًا دستورالعمل ها و بخشنامه های محرمانه جهت تضییع حقوق بهائیان صادر کند. آیا این سیاست مورد تائید آقای لاریجانی است؟
بعنوان یک شهروند بهائی از شما میپرسم که حقوق اولیه بهائیان در جمهوری اسلامی چیست؟ این را از شما میپرسم زیرا تنها شما در مصاحبه خود اعلان نمودید که بهائیان از حقوق اولیه باید برخوردار باشند. اکنون که بیش از بیست و هشت سال از تاسیس جمهوری اسلامی میگذرد، بعنوان یک شهروند بهائی اعلام می کنم که هنوز نمی دانم که در جمهوری اسلامی از چه حقوقی برخوردارم. ادعا میکنید که بهائیان از امنیت شغلی برخوردارند، اما حقوق بازنشستگی پدر بزرگ و پدر مرا از اوائل انقلاب قطع نمودند. هر دو آنها تا دیوان عالی عدالت اداری شکایت خود را ادامه دادند و هیچکدام موفق به دریافت حقوق خود نشدند. ملاحظه میکنید که بین این ادعا و آن عملکرد تفاوت از زمین تا آسمان است. ادعا میکنید که از حقوق اولیه افراد آنست که تحصیل کنند. از سال 1361 مستمراً داوطلب شرکت در کنکور سراسری بودم ولی بعلت اعتقاد مذهبی خود از شرکت در آن محروم گردیدم . در دو سال اخیر نیز که قید مذهب را از فرمهای ثبت نام کنکور برداشته اند و هر دو بار نیز من و برادرم رتبه ای بالا اخذ نمودیم، باز ما را از انتخاب واحد و ثبت نام محروم نمودند و به شکایات ما ترتیب اثری ندادند . ادعا میکنید که اموال بهائیان محفوظ است و از حقوق اولیه آنان شمرده می شود . از ابتدای تاسیس حکومت تا کنون پنج بار عناصر انتظامی و اطلاعاتی به منزل ما هجوم آورده و کتب مذهبی و اشیاء و آثار و تصاویر مقدس ما را ضبط نموده اند و هیچیک به ما بازگردانده نشده و شکایات متعدد ما به قوه قضائیه نیز تا کنون بلاجواب مانده است.امثال این تعرضات منحصر به خانواده ما نیست. تمامی بهائیان در سراسر کشور ایران از این صدمات و تعرضات سهمی برده اند و حتی تعدادی از آنان به جلای وطن مجبور گشته اند.
حال که ریاست محترم ستاد حقوق بشر قوه قضائیه باصراحه اذعان نمودند که حقوق اولیه بهائیان در جمهوری اسلامی محفوظ است، بعنوان یک شهروند بهائی از ایشان انتظار دارم که اولا برای یکبار بالصراحه وبدون هیچگونه ابهامی و بطور رسمی و مکتوب اعلان نمایند که بهائیان از چه حقوقی برخوردارند و تمامی دستورالعمل ها و بخشنامه های محرمانه و مخفیانه قبلی باطل و کان لم یکن تلقی میشود، و اینرا انتشار دهند تا هم شهروندان بهائی و هم سایر مردم از این حقوق مطلع شوند. ثانیا حقوق پایمال شده قبلی بهائیان نیز به آنان مسترد گردد تا بدینطریق حکومت جمهوری اسلامی ایران به وظیفه خود در قبال این گروه از شهروندان عامل شود. به این طریق و تنها به این طریق است که میتوان اظهارات ریاست ستاد حقوق بشر جمهوری اسلامی را مسئولانه و معتبر تلقی نمود.
1- //mellat.majlis.ir/archive/1385/09/28/daytalk.htm