برگرفته از: //www.negah.org/articles/2013-11-28-13-08-20

۰۷ آذر ۱۳۹۲
پاسخی بر اعتراضات یك نامۀ سر گشاده

شخصی بنام مستعارِ بهاره مقدم كه در كاذب بودن هویّتش و نيز سوء نيتش جای تردید نیست در تاریخ ٢٥ نوامبر ٢٠١٣ نامه ای خطاب به این جانب نوشته و آنرا برای اطّلاع همگان بصورت سر گشاده فرستاده و در آن علاوه بر اظهار نظر در مورد سخنرانی بنده در شیكاگو (سپتامبر امسال) سؤالاتی مطرح كرده كه لازم است برای رفعِ شبهات به آن پاسخ فوری داده شود:

١- همچنان كه هر شخص مجرّبِ فرهیخته‏ای اطّلاع دارد مقالاتی كه در كنفرانس ها مطرح می شود كلّاً در حیطۀ مسؤلیّت شخص تهیّه كننده است و عضویّت وی درگروهی یا تعلّق بدیانتی بمعنی آن نیست كه همۀ آراءِ مندرجه در آن مقالات مورد تأیید یا تصویب آن مراجع باشد چنان كه این جانب كه چند تألیف برای سازمان بین‏المللی یونسكو انجام داده می داند كه حتّیٰ اگر كتابی بدستور آن سازمان تهیّه شود، سازمان كوچكترین مسؤلیّتی در بارۀ محتوای كتاب ندارد. لذا مطالبی كه در شیكاگو ارائه كردم نتیجۀ مطالعات شخصی بوده و ارتباط مستقیم با عضویّت بنده در جامعۀ بهائی نداشته و ندارد و این جانب چنان كه رسم مجامع علمی است حاصل تحقیقات خود را در اختیار آن مجمع محترم نهادم همان طور كه ناطقان غیر بهائی آراء خود را آزادانه مطرح كردند.

٢- بیت العدل اعظم كه در صدر تشكیلات بهائی قراردارند در این گونه امور یعنی تعیین برنامه و نحوۀ بر گذاری صد ها و هزار ها مجالس بهائی كه در سراسر دنیا منعقد می شود مداخله نمی فرمایند، چه خطّ مشیِ كلّی و نحوۀِ خدمتِ همۀ مؤسّسات از قبل در نظم اداری بهائی مشخّص شده است .

٣- كنفرانس امسال شیكاگو مثل سنوات قبل برای تجلیل از فرهنگ و ادب ایران و تبادل نظر در راههای ترقّی و تعالی آن سرزمین بوده و مطلقاً برای بحث از مسائل سیاسی بمعنی مبارزه برای حصول قدرت و ارائه دیدگاه های ضدّ رژیم ایران تشكیل نشده و اگر كسی سخنی در خلاف آن جهت گفته اعمِّ از ناطق بهائی یا غیر بهائی خود مسؤل آن بوده . بنده در عرایض خود همان طور كه در سر‏‏آغاز گفتم بجای اظهار نظر شخصی تقریباً همه جا اقوال محقّقان معتبرِ معاصر و عموماً غیر بهائی را نقل كردم كه البتّه ردّ یا قبول آنها بر عهدۀ قضاوتِ شنوندگانِ هوشیار بوده است.

٤- اظهار نظر در بارۀ بدی یا خوبیِ یك قانون اساسی بحثی حقوقی است كه آیا فِی المثل با اعلامیّۀ جهانیِ حقوق بشر می خواند یانه و این جنبۀِ قضیّه برای بنده مطرح بوده كه مطلقاً از آن دعوت به بر اندازی رژیم را نمی‏توان استنباط كرد بلكه صِرفاً در جهت خیر اندیشی برای آیندۀ ایران طرح شده و البتّه واقفم كه این جامعه است كه باید یك قانون اساسیِ اصلاح شده را بپذیرد. اگر به سوابق مراجعه كنند می بینند كه این بحثِ كاملاً حقوقی را خانم شیرین عبادی در خود ایران در تألیفی آغاز كردند و كسی آن را بمعنای مخالفت با رژیم فعلی نگرفت.

٥- در مورد سؤال اوّلِ شما باید یاد آور شوم كه بیت العدل اعظم در دستخطّ های متعدّد و اخیراً در تاریخ ١٢ اسفند ١٣٩١راهنمائی های لازم را در بارۀ اصل عدم مداخله در امور سیاسی و معنای درست آن كه همراه با مشاركت در همۀ خدماتی است كه سبب ترقّی و تعالی اخلاقی و اجتماعی و فرهنگی جامعه گردد بیان فرموده اند و البتّه بر عهدۀ افراد و جوامع بهائی است كه آن ارشادات را نصب العین خود كنند.

٦- در مورد سؤال دوّم روشن است كه جامعۀ بهائی با هیچ گروه سیاسی اعمِّ از سكولار یا مذهبی اتّحادی نداشته و ندارد تا بگفتۀ نویسندۀِ نامۀ سر گشاده به پشتیبانی آنها متّكی یا خوشبین باشد. این جامعه مستقلّاً و به مددِ تاییداتِ الٓهی و با همکاری افراد و گروه های همفکر و هم آرمان، راه خود را برای حصولِ وحدت عالم انسانی و سعادت حقیقی بشر و اعتلاء اخلاقی و معنوی افراد و جوامع طبق رهنمود های آیین خود ادامه داده و می دهد و القائات مزوّرانۀ برخی نفوس مانع از یگانكی این جامعه درسایۀ هدایت بیت العدل اعظم نخواهد شد.

٧- در پاسخ سؤال سوّم ، رفتار بهائیان در طول دوران اخیر كه مورد ظلم شدید بودند مسلّماً اولیای امور را قانع و مطمئن كرده است كه این جامعه كوچكترین تمایلی به خشونت و منازعه و در گیری نداشته و ندارد و اساس كار را بر تنویر افكار وتهذیب اخلاق نهاده است واز هر نوع مقابله و مجادله پرهیز داشته و دارد. جامعۀ بهائی ایران كه بزرگترین اقلّیّتِ دینی آن سرزمین است عملاً نشان داد كه هرگز از فرامین الٓهی و معتقدات روحانی خود تخطّی و سر پیچی نمی كند و از این رو سؤالِ پرسشگر منطقی ندارد ، و بنده هم در عرایض پایانی خود گفتم كه دیانت بهائی در عرصۀ سیاست فعّال نمی تواند باشد و فقط در آبادانی و ترقّی ایران كوشاست وهر چه گفته شود از بابِ نیك خواهی است و بس.

من آنچه شرط بلاغ است با تو می گویم تو خواه از سخنم پند گیر و خواه ملال

در خاتمه اضافه می كند كه نفوسی كه با تفسیر مغرضانه از گفتار یا رفتار بهائیان برون مرزی مایلند كه تفرقه در جامعۀ بهائی ایران بیندازند بی گمان راه خطا می روند. یگانگی جامعه از آن محكمتر است كه به این حیَل متزلزل و منحلّ گردد. بهائیان كوچكترین موضعِ موافق یا مخالفی نسبت به تغییر حكومات در ایران نداشته و ندارند و ایجاد روابط عادلانه با اقلّیّت ها واز جمله بهائیان را در حیطۀ مسؤلیّتِ وجدانی اولیای امور یعنی حكّام می دانند و ناگزیر تا زمانی كه عدالت نسبت بهم كیشان آنان در ایران مرعی ومجریٰ نگردد ملزم هستند كه بمراجع داد رسی بین المللی برای استیفای حقوق انسانی آن مظلومان مراجعه كنند و تهدیدات اولیای امور مانع عدالت‏خواهی آنان نخواهد شد.

۸ – و نیز در خاتمه باید بگویم كه دیانتی كه من با عدم لیاقت به آن دلبسته و پیوسته هستم دو چیز را از روزِ نخست بمن آموخته است:

اوّل تطابق علم و دین و دوّم احساس دلبسنگی و محبّت بهمۀ نوع انسانی. اگر ظلمی بر من رود باید بر ظالم ببخشایم و كینه ای در دل نداشته باشم ولی اگر ظلم بر همنوعانم اعمِّ از همكیش و هم وطن و دگران رود حقّ دارم كه ندای اعتراض بر آرم و داد خواهی كنم، كاری كه تمام سخن رانیِ من معطوف به آن بود . اصلِ تطابق علم و دین هم بمن تلقین می كند كه تحرّی حقیقت كنم و حقایق را در پس پردۀ تظاهر و تملّق به اصحابِ قدرت نگاه ندارم.

۹ - به خاطر سؤالِ عدّه ای كه چرا بعضی افراد معروف به مخالفت با رژیم در اجلاس شیكاگو دعوت شده اند و یا چرا سخنران بهائی مطالبی در نقد نظام سیاسی كنونی گفته ناچارم كه این چند كلمه را بر آنچه معروض افتاد اضافه كنم:

الف - شیكاگو مجمعی است برای تبادل نظر در فرهنگ ایران و در های آن بروی همۀ افراد، فارغ از عقاید سیاسی آنها باز است. سوء استفادۀ یكی از دعوت شدگان و حملات غیر منتظر او بحكومتِ ایران كاملاَ غیر مترقّبه بوده و مطلقاً مسؤلیّت دعوت كنندگان را در بر نمی گیرد.

ب - این جانب مطلقاً سخن ایشان را تصدیق نكردم و اگر كسانی دست زده اند از روی سوء تفهّم بوده و بحث علمی و حقوقی من در باب نواقص و معایب قانون اساسیِ كنونی بمعنی مخالفت با حكومت كنونی یا آینده تلقّی نتواند شد و این بحثِ شخصی هیچ ارتباطی با موضع رسمی جامعه و تشكیلا ت بهائی نداشته است.

ج - عدم مداخله در سیاست بمعنی بی علاقه بودن به ایران و سرنوشت مردم آن نیست چنانكه چند سال قبل ضمن نطقی در بارۀ سهم بهائیان در پیشرفت اجتماعی و فرهنگی ایران در همان شیكاگو مفصّلاً از آن صحبت‏کردم. چه اشكالی دارد كه شخص بهائی علم و تجربۀ خود را برای بهبود اوضاع نا بسامان ایران از بابِ خیر‏خواهی و وطن دوستی بگوید بدون آنكه بر سخنش اتیكت مذهبی زنند؟ و چنین خیر خواهی را چگونه می‏توان نوعی خروج از دایرۀ بی طرفیِ سیاسی جامعۀ بهائی تلقّی كرد؟

امید كه این توضیحات با همۀ اجمال، حقایق را بر پرسشگر نامۀ سر گشاده نویس روشن كرده باشد .

با احترام به همۀ پژوهندگانِ راستین حقیقت ،

شاپور راسخ

ششم آذر ماه ۱۳۹۲

تكمله- نقل عباراتی از سخنان آخرین خود درشیكاگو را بی فایده نمی بینم:

... امّا این كه بهائیان كه بتصدیق همۀ افراد مطّلع مشتاق ورود در عرصۀ سیاسی بمعنای مبارزه برای تحصیل قدرت نیستند بلكه خواستار ترقّی و تعالی ایران و جامعه ایرانی و بطور كلّی خیر خوا ه جامعه بشریّت هستند اینک پای در آن عرصه نهاده اند ناشی از عشق و علاقۀ صمیمی ایشان به این سرزمین و مردم آن و اطمینان به آیندۀِ درخشانی است كه در انتظار این كهن زادگاه آیین جهانی بهائی وپیش از آن مهد برخی از شكوهمند ترین فرهنگ ها وتمدّنهای تاریخ بشر است و البتّه بهائیان خود را به احیاء افتخارات گذشته و اصلاح حال آن دیار خجسته مسؤل می‏دانند.

بهائیان همۀ اجزاء مركّبۀ آن مملكت اعمِّ از گروه های قومی ، زبانی، مذهبی و دینی را به دیدۀ محبّت و احترام می‏نگرند. بی طرف هستند و البتّه آمادۀ تقویت همبستگی و همدلی میان همۀ آن گروه ها و ایفای نقش وساطت و نیز همدستی و همیاری برای تحقّق آنچه در آثار بهائی نوید آن داده شده كه دولت ایران محترم ترین دول وملّت ایرانی ارجمند ترین جامعه ها و خود آن سرزمین آبادترین بقاع عالم گردد.

پس بی جهت نبوده كه در طیّ چهار سال اخیر، تمركز برنامه های انجمن بر روی باز سازی ایران نهاده شده....