حارسانِ وفادار ـ و دَینی ازقدردانی فوقِ تصوّر (۱)

نوشتۀ مایکل کِرتوتی ‌(Michael Curtotti) (۲)

چهارم ژوئیه ۲۰۱۷
ترجمۀ مهرداد جعفری

در سال ۱۹۵۷ حضرت شوقی افندی بعلت ابتلا به آنفلوآنزای آسیائی (هنگ کنگی) در حالی که در لندن تشریف داشتند بطور ناگهانی صعود نمودند [درگذشتند]. در زمان صعود ایشان جامعۀ بهائی طبق آثار مستحکمِ خودِ حضرت بهاءُالله فاقد رهبری بود.

اگر لحظه ای در تاریخ موجود بود که نفسِ اَمّارۀ انسانی می توانست در دیانت بهائی قدرت امور را به عهده گرفته به پیروزی برسد یقیناً زمانش همین لحظات بود. آنچه که مشخّص بود این بود که چند ماه قبل از صعود [درگذشت] خویش حضرت شوقی افندی ولیّ امر بهائی تعدادِ مُنتَصَبین به عالی ترین مقامِ خادمینِ دین بهائی را به عدد ۲۷ نفر رساندند و آن گروه را که «هیأت ایادیان اَمرُالله» بودند به «حارسانِ اصلیِ» دیانت بهائی تسمیه نمودند.

آنچه این هیأت مؤمنین به اَمرِ اِلهی در آن لحظات تصمیم گرفتند، مشخّص نمودن آیندۀ اَمرِ حضرت بهاءُالله بود. بجز کورین ترو (Corinne True) که به علّت کِبَرِ سِن ۹۶ سالگی قادر به سفر نبود، بقیۀ اعضاء هیأت ایادیانِ اَمرُالله در حیفا گردِ هم آمدند. بعد از تفحّص و جستجو برای پیدا کردن وصیت نامه ای دفتر کار حضرت ولیّ اَمرُالله را که قبلاً مُهر و موم شده بود با دقّت جستجو نمودند ولی نتوانستند سندی بر این مبنا پیدا نمایند. بعضی از ایادیان حدود شش سال قبل از صعود [درگذشت] و بعضی هم در ایّامی کوتاه قبل از صعودِ حضرت ولیّ اَمرُالله انتخاب شده بودند. شرایطی را که گروه ایادیان در آن زمان در مقابلشان بود روحیه خانم، همسر حضرت ولیّ اَمرُالله، که خود یکی از اَیادیان اَمرُالله هم بودند چنین توصیف فرمودند:

«نه تنها ما با دنیائی از اندوه و غم روبرو بودیم، همگی یتیم شده و پدر خویش را از دست داده بودیم. مسؤولیّت تمامی دیانت حضرت بهاءُالله بدون هیچ خیال و تصوّری و اخطاری به گروه اَیادیان، به دست ما و به ما محوّل شده بود. گذشته از این فکر که ما گروه ایادیان، تنها گروهی هستیم که باید امور جاریه جامعۀ جهانی بهائی را تا تحقق تمام اهداف نقشۀ دهسالۀ توسعۀ امر بهائی هدایت، حمایت و حفاظت نمایند، با مشکلات عظیمۀ غیرقابل تصوّری روبرو بودیم. بدون هیچ نوع سندی بجز بیانات عمومی در مورد مقاماتِ روحانیّۀ اَیادیانِ اَمرُالله که حامی ما باشد مشخّص نبود به چه نحوی باید هدایت جامعه را به عهده گرفت؟ در مورد امور مالی که نه تنها برای حفاظت و نگهداری ماهیانۀ مقاماتِ متبرّکۀ [حیفا و عکّا] و باغ ها و محل ملاقات زائرین و پرداخت قبوض مالی مُعتنابِهی که مرتباً می رسید شدیداً مورد نیاز بود، بلکه لازمه اش حمایت مالی تمام مشروعات و مسؤولیّت های حیاتی ای بود که حضرت ولیّ اَمرُالله به عنوان رهبر جامعۀ بهائی در سطح جهان شروع و به عهده گرفته بودند و از طرف صندوقِ اَمر حمایت می شد؟ موقعیّت و مقام ما از نظر قانون به چه شکلی بود زیرا که تمام متملکات و امور مالی بین المللی به نام حضرت ولیّ اَمرُالله ثبت شده بود و همچنین دربارۀ ولایتِ اَمرُالله چه باید کرد؟»

در طول گذشت ایّام در سال های متوالی گروه اَیادیان برای شش مرتبه گرد هم آمدند. در یک جلسه همان طوری که روحیه خانم نوشته اند بعد از مشورت های دردناک برای چاره یابی، از جامعۀ بهائی خواسته شد که در هر انتخابات بهائی اَیادیانِ اَمرُالله را مُعاف نمایند. قدم بسیار مهّمی بود، گرچه در آثار بهائی این نکته از ایشان خواسته نشده بود. قدمی که در نهایتِ از خود گذشتگی برداشتند. همان از خود گذشتگی و تواضع را در مورد وظائف خویش در آن موقعیت حسّاس احساس نمودند.

برای حفاظت بیشتر دیانت اِلهی جلسات خویش را بدون داشتن هیأتِ عاملۀ دائمی اداره نمودند. در اوّلین جلسۀ خویش تصمیم گرفتند مهم ترین هدفْ اِتمام مشروعاتی است که حضرت شوقی افندی طراحی فرموده بودند ـ در درجۀ اوّل اِتمام اهدافِ نقشۀ ده ساله ـ حقیقتاً مشروع شجاعانه ای که طبق آن تقریباً بهائیان در تمامی کشور های جهان بایستی مستقرّ می شدند ـ که با اتمام و تحقق تمامی اهداف نهایتاً به تشکیلِ «بیتُ العَدلِ اَعظم» منتهی می شد، مؤسّسه ای که حضرت بهاءُالله و حضرت عبدُالبهاء صریحاً در آثار خویش رهبری اداری جامعۀ بهائی را بدان محوّل فرمودند. اَیادیانِ اَمرُالله اَعَمّ از مردان و زنان هیچ هدفی و آرزوئی برای خود نداشتند. گروه اَیادیانْ نُه نفر را از میان خویش به عنوان «حارسانِ‌» اَمرِ اِلهی که موقتاً وظائف اداری امرِ بهائی را هدایت نمایند انتخاب نمودند.

در همان ایّام هیأتِ اَیادیان در مورد تصمیمات خویش نوشتند هنگامی که بیتُ العدلِ اَعظم «آن مؤسّسۀ اِلهی تشکیل گردد تمام جوانبِ اَمرِ اِلهی را مجدداً از ابتدا بررسی و تصمیمات لازمه را با مشورتِ اَیادیانِ اَمرُالله در مورد حیطۀ خدماتشان خواهند گرفت.»

تحت رهبری هیأت اَیادیانِ اَمرُالله اهدافی را که حضرت شوقی افندی در سال ۱۹۵۳ برای جامعۀ بهائیان تعیین فرمودند در سال ۱۹۶۳ تحقق یافت و بیتُ العدلِ اَعظم از جانب تمام نمایندگانِ ملّی بهائیان جهان انتخاب گردید. این انتخاب تاجِ خدمتِ وفادارانۀ اَیادیانِ اَمرُالله را بر سرشان گذاشت.

بعد از استقرار بیتُ العدلِ اَعظم پیام مُشعشع زیر را در مورد این نفوسِ استثتائی مرقوم نمودند.

«ارادۀ این هیأت بر این نیست که به خطرات غیر قابل تصوّری که امرِ نوپایِ اِلهی بعد از صعودِ نابهنگام حضرت ولیّ عزیزِ اَمرُالله با آن روبرو شد بپردازد، درعوض با قلوبی مَملوّ از سپاس و امتنان از فداکاری و تحمّل مشقّات و انضباط و خدمتِ تحسین آمیز قدردانی را به حضور اَیادیانِ اَمرُالله ابراز می نمائیم. تصوّر نمی کنیم کلماتی مناسب تر از بیانات حضرت بهاءُالله را بتوان پیدا نمود که توصیف احساسات قلبی این هیأت به این نفوس بسیار عزیز و شجاع بوده باشد «اَلنّورُ وَ البَهآءُ وَ التّکبیرُ وَ الثّناءُ عَلیٰ اَیادِی اَمرِهِ الّذینَ بِهِمْ اَشرَقَ نُورُ الاِصطِبارِ وَ ثَبَتَ حُکمُ الاِختیارِ لِلهِ المُقتدرِ العَزیزِ المُختارِ وَ بِهِمْ ماجَ بَحرُ العَطاءِ وَ هاجَ عَرْفُ عِنایَةِ اللهِ مَولَی الوَریٰ» [مضمون به فارسی: نور و روشنائی و تکبیر و ثنا بر اَیادی امرش باد کسانی که به واسطۀ ایشان نور صبر درخشید و حُکمِ اختیار برای خداوند مقتدر عزیز مختار ثابت شد. و به واسطۀ ایشان دریای عطا به موج آمد و بوی خوش عنایتِ خداوندِ مولای مردمان وزید.]

تاریخ هیچ دیانتی در هیچ زمانی شاهد چنین انضباط ، وفاداریِ مطلق و از خود گذشتگیِ رهبران دیانتی که خویشتن را محروم از هادیِ مُلهَمِ دیانتِ خویش دیده، نبوده. نسل های آینده در قرون آتیه با سپاس فراوان و بی نهایت مَدیونِ معدودْ نفوسی غمزده، پُراستقامت و با روح شجاعت خواهد بود.» (3)

پاورقی ها:
توجّه: برای «محفوظ بودن حقّ چاپ» به اصل مقاله به انگلیسی مراجعه فرمائید.
(۱). این مقالۀ شمارۀ ۸۹ نویسنده می باشد.
(۲).مایکل کِرتوتی به مناسبت جشن دویستمین سالگرد تولّد مبارک حضرت بهاءالله که در ۲۱\۲۲ اکتبر ۲۰۱۷ برگزار می گردد تعهّد شخصی نموده که تا آن روز ۲۰۰ مقاله در مَواضیع مختلفۀ دیانت بهائی بنویسد. برای اصل این مقاله ها به: //beyondforeignness.org/ مراجعه فرمائید.
(۳). ترجمۀ تحت اللفظی.