از خودگذشتگی و فدا کاری (۱)

نوشتۀ مایکل کِرتوتی ‌(Michael Curtotti) (۲)

۱۵ ژوئیه ۲۰۱۷
ترجمۀ مهرداد جعفری

نظریۀ از خودگذشتگی نکته جدا نشدنی هر دیانتی می باشد و مانند دیگر اصول مذهبی در طول ایّام مفاهیم آن تغییراتی پیدا نموده. ایدۀ از خودگذشتگی با بسیاری مراسم مذهبی مَمزوج گردیده. به عنوان مثال قربانی نمودن حیوانات از ایّام قدیم مرسوم بوده. این رسم بعداً در دیانت یهودی (بعد از تخریبِ مَعبد) و دین مسیحی و دیگر ادیان جای خود را به مراسمی دیگر داد. در دیانت مسیحی ایدۀ قربانی و از خودگذشتگی متمرکز در گردش حیات و موت و تولّدِ مجدّد مانند مراسم قدیمی مصری آیسیس (‌Isis) و اوسیریس ( Osiris) گردید. در مورد از خودگذشتگیِ حضرت مسیح، حضرت بهاءُالله می فرمایند:

«اِعلَمْ بِأنَّ الاِبنَ حینَ الَّذی اَسلَمَ الرّوحَ قَدْ بَکَتِ الأشیاءُ کُلُّها وَلِکن بِاِنفاقِهٖ رُوحَهُ قَدِ اسْتَعَدَّ کُلُّ‌ شَئٍ کَمٰا تَشهَدُ وَ تَریٰ فِی الخَلائِقِ اَجمَعینَ. کُلُّ حَکیمٍ ظَهَرَتْ مِنهُ الحِکمَةُ وَ کُلُّ عالِمٍ فُصِّلَتْ مِنهُ العُلومُ وَ کُلُّ صانِعٍ ظَهَرَتْ مِنهُ الصَّنایِعُ وَ کُلُّ سُلطانٍ ظَهَرَتْ مِنهُ القُدرَةُ کُلُّها مِنْ تَأئیدِ رُوحِهِ المُتَعالِی المُتَصَرِّفِ المُنیرِ.» (3) [مضمون به فارسی: بدان حینی که حضرت مسیح روح را تسلیم نمود و درگذشت همۀ اشیاء گریستند. ولی با اِنفاقِ روحش همۀ اشیاء استعداد یافتند. چنان که در همۀ مردم مشاهده می کنی و می بینی. هر حکیمی که از او حکمت ظاهر شد و هر عالِمی که علوم از او تشریح و تفصیل یافت و هر صانعی که از او صنایع آشکار شد و هر سلطانی که از او قدرت ظاهر شد، همۀ اینها از تأئید و یاری روحِ متعالیِ حاکِمِ مُنیرِ او است.]

در این بیان، حضرت بهاءُالله اثرات از خودگذشتگی حضرت مسیح را تأئید می فرمایند. حتّی امروزه بعد از گذشت دو هزار سال اثرات آن را هم می توان در همه جا شاهد بود. صریحاً می توان گفت که از اثرات از خودگذشتگی هائی است که حضرت مسیح انجام دادند. حضرت عبدُالبهاء توضیحاتی مفصّل در مورد این که از خودگذشتگی های حضرت مسیح دارای جنبه های باطنی و ظاهری است می فرمایند.

«امّا حضرت مسیح که کلمةُ الله بود و خویش را فِدا کرد، این دو معنی دارد، معنی ظاهری و معنی حقیقی. معنی ظاهری اینست که چون حضرت مسیح را مقصد این بود که به امری قیام نماید که تربیت عالم انسانی و اِحیای بَنی آدم و نورانیّتِ عموم خلق بود و از قیام به چنین امری عظیم که مخالف جمیع اهل عالم و مقاومت جمیع ملل و دُوَلست، البتّه خون در هَدَر است و البتّه مقتول و مصلوب گردد، لِهذا حضرت مسیح در وقتی که اظهارِ اَمر فرمودند جان را فدا کردند و صلیب را سَریر دانستند و زخم را مَرهَم و زهر را شهد و شکر شمردند و به تعلیم و تربیت ناس قیام فرمودند یعنی خود را فدا کردند تا روح حیات بخشند و به جسد فانی شدند تا دیگران را به روح زنده نمایند.

امّا معنی ثانی فدا اینست که حضرت مسیح مانند حَبّه بود، این حَبّه صورت خویش را فِدا نمود تا شجره نشو و نما نماید، هر چند صورت حَبّه متلاشی شد ولی حقیقتِ حَبّه در کمال عظمت و لطافت به هیأتِ شجره ظاهر گشت.» (4)

در این مقام می توان شاهد بود که این نکتۀ از خودگذشتگی ابعادی در حقیقت امور روحانی و مادّی دارد. مفهوم از خودگذشتگی می تواند چگونگی بنیان ادیان را تشریح نماید که چگونه در جهان بوجود می آیند، رشد می نماید و نفوسی که هیچ قدرت ظاهری ندارند قادرند نفوذ و تغییراتی عظیم به وجود آورند ـ نفسی ماهی گیرـ توانست روحی تازه در نفوس نوع بشر بدمد و مسیر تاریخ آینده را تعیین کند.

جهت استنباط بهتر و بیش تر موضوع از خودگذشتگی می توان از مطالب موجود در دروس "مؤسّسۀ روحی" تعمّق نمود که بر اثر آنچه در کتاب های آن نوشته شده منظور از فِدا نمودن، دادن چیزی کم ارزش برای دست یابی به چیزی پُرارزش تر است که در یکی از کلمات مکنونۀ حضرت بهاءُالله هم آن را بدین نحو توصیف می فرمایند:

«به راحتِ یومی قانع مشو و از راحتِ بی زوالِ باقیه مگذر و گلشنِ باقیِ عیشِ جاودان را به گلخنِ فانیِ تُرابی تبدیل منما. از زندان به صحراهایِ خوشِ جانْ عُروج کن و از قفسِ اِمکانْ به رضوانِ دلکشِ لامَکانْ بخرام.» (5)

پاورقی ها:
توجّه: برای «محفوظ بودن حقّ چاپ» به اصل مقاله به انگلیسی مراجعه فرمائید.
(۱). این مقالۀ شمارۀ ۹۹ نویسنده می باشد.
(۲).مایکل کِرتوتی به مناسبت جشن دویستمین سالگرد تولّد مبارک حضرت بهاءالله که در ۲۱\۲۲ اکتبر ۲۰۱۷ برگزار می گردد تعهّد شخصی نموده که تا آن روز ۲۰۰ مقاله در مَواضیع مختلفۀ دیانت بهائی بنویسد. برای اصل این مقاله ها به: //beyondforeignness.org/ مراجعه فرمائید.
(۳). منتخباتی از آثار حضرت بهاءُالله، شمارۀ ۳۶.
(۴). مفاوضات حضرت عبدُالبهاء، قسمت ۲۹، صص: 91- 92.
(۵). کلمات مکنونۀ فارسی، شمارۀ ۳۹.