حقوق کارگران (۱)

نوشتۀ مایکل کِرتوتی ‌(Michael Curtotti) (۲)

۲۹ ژوئیۀ ۲۰۱۷
ترجمۀ مهرداد جعفری

همان طوری که در یکی از مقالات گذشته مشاهده شد //www.noghtenazar.org/node/1531 یکی از تعالیم حضرت بهاءُالله تعدیلِ مَعیشت می باشد. آنچه که در این مسأله حضرت بهاءُالله در نظر داشتند در مورد رؤسا و پادشاهان حاکم بر جوامع بود که برای خویش قصرهای عالی می سازند در حالی که مردم در فقر و فاقه زندگی می کنند //www.noghtenazar.org/node/1655 و این درحالی است که حضرتشان بِنَفسِه برده ای را که به توارث به ایشان رسیده بود آزاد نمودند
//www.noghtenazar.org/node/1527 و این رفتار مبارک مسلماً تأئیدی اساسی به مقام و کرامت انسانی است.

همچنین حضرت بهاءُالله امر فرمودند که زحمتکشان و کارگران هم باید حقوقِ حقّۀ خود را دریافت نمایند.

«اَهلِ بَهاء [بهائیان] باید اَجرِ اَحَدی را اِنکار ننمایند و اربابِ هُنر را محترم دارند و بمثابه حزبِ قبلْ لِسان را به بدگوئی نیالایند.» ۳

حضرت عبدُالبهاء هم تبییناتی دربارۀ روابط بین کارگران و کارفرمایان بدین نحو دارند:

«... اصحابِ فَبریک [کارخانه داران] صاحب کارخانه ها هر روز کنزی [گنجی] به دست آرند ولی بیچارگان عَمَله به قدرِ کفایتِ مَعیشتِ یومیّه اُجرت نگیرند. این نهایت اِعتساف [ستم] است البتّه انسان مُنصف قبول ننماید. پس یا باید نظامات و قوانینی گذاشت که گروه عَمَله اُجرتِ یومیّه از صاحبِ فَبریک بگیرند و شرکتی در رُبع و یا خُمسِ منافع به اقتضایِ وُسعِ فَبریک [کارخانه] داشته باشند و یا در منافع و فوائدْ گروه عمله با صاحب فبریک بنوع معتدلی مشترک گردند یعنی رَأسُ المال [سرمایه] و اداره از صاحب فبریک و شغل و عمل از گروه فَعله [کارگر]، و یا آن که عَمَله به قدرِ مَعیشتِ معتدله اُجرتِ یومیّه گیرند و چون سَقَط [از کار افتاده] یا عاجز یا ناتوان گردند به قدرِ کفایتْ حقِّ استفاده از وارداتِ فَبریقه [کارخانه] داشته باشند و یا اُجرت به اندازه ای باشد که عَمَله به صَرفِ مقداری از اجرت قناعت نمایند و اندکی از برای روز عجز و ناتوانی اندوخته کنند.» ۴

به جهت این که هر حکومتی باید مسؤولیّت خویش را در اجرای عدالت در میان گروه های مختلف جامعه معمول دارد حضرت عبدُالبهاء آنچه را که حضرت بهاءُالله در مورد وظائف دولت دربارۀ عدالت بیان فرمودند با ندای بلندتری به گوش همگان رساندند. در بیانی دیگر حضرت عبدُالبهاء می فرمایند این مطالب اموری خصوصی نیست و دولت ها باید مداخله نمایند.

«مداخلۀ قضا و حکومت در مشکلات حاصله بین اصحابِ فَبریق [صاحبان کارخانه] و عَمَله [کارگران] مداخلۀ مشروعه است... زیرا مسئلۀ فَبریق و عَمَله هرچند مسئلۀ خصوصی به نظر آید ولی از مشکلات حاصله در مابین مَضَرّتِ عمومی حاصل گردد. زیرا امور تجارت و صنعت و فَلاحت بلکه اَشغالِ عمومیِ ملّت کلّ مرتبط به یکدیگر است. اگر در یکی فتوری حاصل شود مَضَرّت به عموم رسد. لهذا مشکلات حاصله بین عَمَله و صاحبانِ فَبریق سببِ مَضَرّتِ عمومی گردد و قضا و حکومت حقّ مداخله دارد.» ۵

چنین اصولی باید بر اساسی بسیار ساده و قابل قبول برای همگان باشد. نکته ای است که در حیات آنانی که در حاشیۀ جامعه قرار دارند باید در نظر گرفته شود و یا از رفتار آنانی که با کوته نظری و منافع شخصی خویش مانع از بهره مندی حیات این نفوس می شود می تواند جلوگیری نماید. امروزه هنوز در بسیاری از نقاط مختلفۀ دنیا میلیون ها نفوس به اندازۀ کافی از حقوق و اُجرتِ لازمه برخوردار نیستند بحدّی که نمی توانند با کرامتی که لازمۀ حیاتِ انسانی است ادامۀ زندگی دهند. اساساً این محرومیّت ها رابطۀ بسیار مستقیمی با تجارت جهانی و اصل عرضه و تقاضا دارد.

پاورقی ها:
توجّه: برای «محفوظ بودن حقّ چاپ» به اصل مقاله به انگلیسی مراجعه فرمائید.
(۱). این مقالۀ شمارۀ ۱۱۴ نویسنده می باشد.
(۲).مایکل کِرتوتی به مناسبت جشن دویستمین سالگرد تولّد مبارک حضرت بهاءالله که در ۲۱\۲۲ اکتبر ۲۰۱۷ برگزار می گردد تعهّد شخصی نموده که تا آن روز ۲۰۰ مقاله در مَواضیع مختلفۀ دیانت بهائی بنویسد. برای اصل این مقاله ها به: //beyondforeignness.org/ مراجعه فرمائید.
(۳). مجموعه اَلواح مبارکه نازله بعد از کتاب اَقدَس، طِرازات، طِرازِ پنجم، صفحۀ ۲۰.
(۴). مفاوضاتِ عبدُالبها، اعتصاب، صص: 207- 208.
(۵). ایضاً، صفحۀ ۲۰۹.