کسی که نَفْسی را زنده کند همانا همۀ مردم را زنده کرده (۱)

نوشتۀ مایکل کِرتوتی ‌(Michael Curtotti) (۲)

اوّل اکتبر ۲۰۱۷
ترجمۀ مهرداد جعفری

«مَنْ اَحْییٰ نَفْساً فَقَدْ اَحْیَی النّاسَ جَمیعاً» ۳ [مضمون به فارسی: کسی که نَفْسی را زنده کند همانا همۀ مردم را زنده کرده.]

این بیان مبارک در یکی از اَلواح خطاب به یکی از پیروان (سیّد مهدی دِهَجی) در اَواخرِ حیاتِ حضرتِ بَهاءُالله نازل گردیده.

این بیان بسیار شبیهِ ذکری از قرآن کریم است که دیده می شود در این اثر حضرت بَهاءُالله مانند بسیاری از آثار دیگرشان عقاید مذهبی گذشته را به صورتی بدیع بیان می فرمایند که معنا و مفهومی جدید به آن می بخشد. این بیان مبارک یکی از بیاناتِ مُلهَمۀ اِلهی است که حضرتشان در میان بیانات خویش اِدغام فرمودند. این بیان مبارک خطابی است عمومی در موردِ رساندن پیام اِلهی به تمام پیروان ادیان. وظیفۀ خطیری که به بهائیان محوّل گردیده.

آیه ای از آیات قرانی که بسیار مشابه این مطلب است در زیر آمده:

«مَن أَحْیَاهَا فَکَأَنَّمَا أَحْیَا النَّاسَ جَمِیعاً» ۴ [مضمون به فارسی: هـر كـس نفسی را زنـده كـنـد گويا همه مردم را زنده كرده است.]

آنچه که در این بیان مبارک هم اشاره شده در واقع حقیقتی اِلهی است که در قرآن نازل گردیده زیرا کلمۀ «اَحْییٰ» کلامی است که ریشۀ آن به معنای «حیات» و یا ظاهراً حیات بخشیدن، زنده نمودن می باشد در حالی که در اصل کلمۀ قرآنی کلمۀ «نجات» به کار رفته.

این بیان علاوه بر سابقۀ قرآنی حُکمی است که در میان نفوسِ کلیمی هم دارای سوابقی می باشد.

«هر کسی که روحی را نجات داد بمانند این است که تمامِ اَرواح را نجات داده و هر کسی نفسی را نجات داد مانند این است که تمام نفوس را نجات داده.» ۵

مفاهیم قدیمی این مطالب را هم هنوز به نوع بدیع خویش در آثار حضرت بَهاءُالله می توان یافت که بارها به عَدَمِ اِبرازِ خشونت و هَرج و مَرج نصیحت فرموده اند.

«اِتَّقُوا اللهَ وَ لا تُفْسِدُوا فِی الأرْضِ.» ۶[مضمون به فارسی: از خدا بترسید و در زمین فساد نکنید.]

«اِنَّ الّذینَ یَرْتَکِبُونَ ما یَحْدُثُ بِهِ الفِتْنَةُ بَیْنَ البَرِیَّةِ... اَلٰا اِنَّهُمْ مِنَ المُفْسِدینَ.» ۷ [مضمون به فارسی: بدرستی کسانی که مرتکب آن چیزی می شوند که بین مردم ایجاد فتنه می کند... البتّه ایشان از مُفسِدین هستند.]

«خافُوا اللهَ وَ لا تَرتَکِبُوا ما یَجْزَعُ بِهٖ اَحِبّائیٖ فِی المُلْکِ.» ۸ [مضمون به فارسی: از خدا بترسید و مرتکب آن چیزی نشوید که سببِ ناله و زاریِ دوستانِ من در عالَم شود.]

«باری جمیعِ مَنْ فِی البُلدان [همۀ اهالی شهرها] را از امورِ مُهیّجه و فساد و نزاع و شئوناتی که سببِ حدوثِ فتنه می شود منع فرمائید. آنچه الیوم مطلوب است تبلیغِ اَمر [دین] بوده.» ۹

«این که مکرّرْ مَقامِ نَصْرْ و اِنتصارْ از قلمِ قَدَر جاری شده و می شود مقصود آنست که مبادا اَحِبّاءُالله [بهائیان] به اموری که منشاءِ فتنه و فساد است قیام نمایند. جمیع باید در صَدَدِ نصرتِ اَمرُالله بر آیند به قسمی که ذکر شد و این از فضلِ اوست مخصوصِ اَحبّای او تا کُلّ به مقامی که می فرماید مَنْ اَحْییٰ نَفْساً فَقَدْ اَحْیَی النّاسَ جَمیعاً فائز شوند.» ۱۰

در تمامی این بیانات می توان دید که صدمه زدن و روا داشتنِ ستم به دیگران و جامعه اَمری مَردود است. در آثار دیگر حضرت بَهاءُالله شاهد بودیم که تأکید بر تَقدّسِ حیاتِ اِنسانی می فرمایند //www.noghtenazar.org/node/1533 و نفوس را از اقدام به اَعمال زشت مانند قتل منع می فرمایند. در این بیان مطالبی هم به مراتب بالاتر و والاتر از آثار موجوده در دیانت کلیمی اِظهار می فرمایند. به این معنا که به تنهائی کافی نیست به قتل اقدام ننمود بلکه نباید اقدام به اعمالی نمود که حتّی باعثِ صدمه و آزار به دیگران باشد.

همچنین شاهد نظرات بسیار مثبتی در این بیان هستیم، زیرا تنها کافی نیست که حیاتِ جسمانی را نجات داده بلکه نجاتِ روحِ انسانی را هم باید مَدِّ نظر گرفت زیرا که حیاتِ روحِ اِنسانی محدود به این عالَمِ جسمانی نیست.

«اگر قَدْری از زُلالِ مَعرفتِ اِلهی مَرزوق شوید می دانید که حیاتِ حقیقی حیاتِ قلب است.»۱۱

در این بیان حضرت بَهاءُالله از پیروانشان می خواهند که جامِ حیاتِ (روحانی) را با رَأفت و تفاهم به دیگران هم ببخشند.

«قُلْ يا قَوْمِ لا تُفْسِدُوا فِی الْأَرْضِ وَ لا تُجادِلُوا مَعَ النّاسِ لَأَنَّ هذا لَمْ يَکُنْ شَاْنَ الَّذيْنَهُمُ اتَّخَذُوا فی ظِلِّ رَبِّهِمْ مَقاماً کانَ عَلَی الْحَقِّ اَميْنٌ وَ اِذا وَجَدْتُمْ عَطْشاناً فَاسْقُوهُ مِنَ الْکَوْثَرِ وَ التَّسْنيْمِ وَ اِنْ وَجَدْتُمْ ذاتَ اُذُنٍ واعِيَةٍ فَاتْلُوا عَلَيْهِ آياتِ اللّهِ الْمُقْتَدِرِ الْعَزيْزِ الرَّحيْمِ.» ۱۲ [مضمون به فارسی: بگو ای قوم در زمین فساد نکنید و با مردم نزاع و ستیز نکنید زیرا این شأنِ کسانی نیست که در سایۀ پروردگارشان در مقامی که براستی مطمئن است سُکنیٰ گرفته اند. و زمانی که تشنه ای یافتید از چشمۀ [آیات و آثارِ اِلهی] او را بنوشانید و اگر صاحبِ گوش های شنوایی یافتید پس بر او آیاتِ خداوندِ مقتدرِ عزیزِ رحیم را بخوانید.]

پاورقی ها:
توجّه: برای «محفوظ بودن حقّ چاپ» به اصل مقاله به انگلیسی مراجعه فرمائید.
(۱). این مقالۀ شمارۀ ۱۷۲ نویسنده می باشد.
(۲).مایکل کِرتوتی به مناسبت جشن دویستمین سالگرد تولّد مبارک حضرت بهاءالله که در ۲۱\۲۲ اکتبر ۲۰۱۷ برگزار می گردد تعهّد شخصی نموده که تا آن روز ۲۰۰ مقاله در مَواضیع مختلفۀ دیانت بهائی بنویسد. برای اصل این مقاله ها به: //beyondforeignness.org/ مراجعه فرمائید.
(۳). مجموعه اَلواحِ مبارکه نازله بعد از کتابِ اَقدَس، لوحِ سیّد مهدی دِهَجی، صفحۀ ۱۲۳.
(۴). قرآن کریم، سورۀ مائده، آیۀ ۳۲.
(۵).تلمودِ سَنهدرین، آیاتِ چهار و پنج.
(۶).مجموعه اَلواحِ مبارکه نازله بعد از کتابِ اَقدَس، لوح سیّد مهدی دِهَجی، صفحۀ۱۲۱.
(۷). ایضاً.
(۸). ایضاً، صفحۀ ۱۲۲.
(۹). ایضاً.
(۱۰). ایضاً، صفحۀ ۱۲۳.
(۱۱). کتابِ مستطابِ ایقان، قسمت دوّم.
(۱۲). سورۀ غُصْن، مندرج در رسالۀ ایّامِ تسعه، ص 365.