در دنیای امروز بسیاری از افراد، به دلیل فردگرایی شدید، به بعضی از احكام ادیان كه جنبهء فردی دارند، مثل نماز و روزه، اعتقادی ندارند. این افراد اگرچه احكام و تعالیم اخلاقی و اجتماعی ادیان را برای حفظ نظم جامعه می‌پذیرند، از پذیرش احكامی كه به نظر ایشان مستقیماً بر جامعه تأثیری ندارد، ابا می‌كنند.
دیانت بهائی نیز مانند همهء ادیان الهی دارای احكامی فردی است. بعضی از این احكام جنبهء عبادی دارند، مثل نماز و روزه و دعا و مناجات. بعضی دیگر نیز جنبهء بهداشتی و سلامتی دارند، مثل ممنوعیت شرب الكل یا دخان. بالاخره بعضی بر روابط بین افراد مؤثرند، مانند پرهیز از روابط جنسی بدون ازدواج.
پیروی از احكام از نظر بهائی دو جنبه دارد: یكی آن است كه این احكام برای فردی كه آنها را اجرا می‌كند سبب ترقی و تكامل از جهت جسمانی، انسانی، و روحانی است. مثلاً نماز و روزه سبب پرورش حس روحانیت در انسان است و بر سلامت روان او و ارتباط او با خداوند تأثیر می‌گذارد، یا پرهیز از مشروبات الكلی سبب سلامت عقل و جسم انسان می‌گردد. همچنین این احكام به طور غیر مستقیم بر كل جامعه اثر می‌گذارد، زیرا جامعهء سالم و مترقی جامعه‌ای متشكل از افراد سالم و مترقی است. در اینجا دوباره به مفهوم عهد و پیمان باز می‌گردیم. اجرای احكام، ولو حكمت بعضی از آنها را درك نكنیم، نتیجهء عهد و پیمانی است كه با خداوند و مظهر ظهور او بسته‌ایم. ما هدایت خود را به او سپرده‌ایم و می‌دانیم آنچه فرمان دهد به سود ماست، حتی اگر علت آن را درك نكنیم.
چنبهء دیگر پیروی از احكام آن است كه رابطهء بین خدا و انسان فقط بر اساس هدایت و تربیت نیست، مبتنی بر عشق و محبت نیز هست. بنابراین همانطور كه آرزوی قلبی هر عاشق صادقی آن است كه به خواسته‌های معشوق خود عمل كند، اطاعت از احكام و فرامین الهی نیز آرزوی بندگانی است كه به او عشق می‌ورزند. در اینجا دیگر انگیزهء منفعت شخصی در میان نیست و صرف اطاعتاست كه ارزشمند است. در اینجا فقط جلب محبت و كسب رضایت معشوق مهم است.
از دیدگاه بهائی عرفان و عمل توأمند، یعنی شناسایی خداوند و مظهر ظهور او اگر با عمل به احكام و دستورات الهی همراه نباشد مقبول درگاه الهی نیست. ایمان كسی كه مدعی شناسایی خداوند و مظهر ظهور اوست، اما بر طبق احكام ودستورات الهی عمل نمی‌كند ایمان واقعی نیست. در عین حال صرف اجرای اعمال حسنه بدون عرفان نیز مقبول نیست. یعنی اگر كسی بهترین اعمال را انجام دهد، اما خدا و پیامبران او را نشناسد اعمالش خالصانه و مورد رضایت الهی نیست. انسان حقیقی كسی است كه از هردوی این مواهب، یعنی شناسایی خداوند و پیامبران او و نیز اطاعت از احكام و فرامین او، برخوردار باشد.