بازداشت و حبس سه جوان بهایی در شیراز بدون دلیل و علّت قانونی در سراسر جهان بازتاب گسترده ای داشت و رسانه های گروهی و سازمان های مدافع حقوق بشر منِ جمله سازمان عفو بین المللی از تمام شعب خود در كشورهای مختلف خواستار اعتراض بدین اقدام غیر عادلان شده اند.

این عكس العمل مردم و نهادهای آزادۀ جهان البته در ایران هم منتشر شد و واكنش مسئولان را در پیوند با آنان در جرائد داخلی مِن جمله كیهان شمارۀ 189012، دوشنبه 13 بهمن 1386 برانگیخت.

از آن جمله دادستان عمومی و انقلاب شیراز حجت الاسلام «جابر باشی» اظهار داشتند كه دستگیری این افراد نه به علّت اعتقادات مذهبی بلكه به واسطۀ ارتباط با گروه های غیر قانونی و تبلیغ بر علیه نظام جمهوری اسلامی و اقدام علیه امنیت بوده است. و در پایان اظهار داشتند «اقدام علیه امنیت خط قرمز نظام است" وی تصریح كرد: "هیچ یك از كشورها به اندازۀ كشور ما فضای باز سیاسی، اقتصادی و مذهبی ندارند، اما ما اجازه نمی دهیم كسی از این فضا سوء استفاده كرده و علیه نظام جمهوری اسلامی تبلیغ كند.»

اظهارات فوق هر ناظر كنجكاو و بی طرفی را وامی دارد كه ببیند این سه جوان چه اقدام خطرناكی بر علیه نظام و امنیت كشور انجام داده اند كه مستحق این حبس و اخطار مقام دادستانی می باشند؟ آیا در گروه های سیاسی و تروریست عضویت داشته اند و نقشۀ شومی برای تزلزل اساس ملك و ملّت داشته اند؟ آیا انبار اسلحه و توپ و تفنگی فراهم دیده بودند؟ آیا اوراق تبلیغی ضد رژیم چاپ و انتشار داده اند؟ و خلاصه جرم این سه جوان چه بوده كه بدون محاكمه و خیلی ساده به زندان افتاده اند؟

حقیقت امر این است كه این سه جوان، به انگیزۀ خدمت به جوانان محروم و تهی دست مناطقی در شیراز همراه پنج تن دیگر با كسب اجازۀ قبلی از مقامات رسمی اقدام به آموزش هنر، نقاشی، خواندن و نوشتن و توانمندی های اخلاقی و فضائل انسانی كرده بودند و نه تبلیغ آئین بهایی. اصولاً مخاطبین آن ها از هویّت دینی ایشان اطلاعی نداشته اند و آن ها نیز نه كتاب و نشریۀ بهایی توزیع كرده اند و نه مطالبی بر علیه حكومت اظهار كرده اند كه مستوجب خشم و كیفر دادستان محترم گردد. از میان 54 نفر، این سه جوان را توقیف و زندانی كرده اند و حال آنكه نه محاكمه ای در كار بود و نه دلیل موجهی برای گرفتاری آنان ارائه شده است. آن همه ادعاها و اتهامات بی اساس كه ایشان ذكر كرده، بدون آوردن شاهد و مدرك و صرفاً از روی تعصب و كینه توزی نسبت به جامعۀ بهایی و جوانان مشتاق خدمت آن بوده است.

اینجا است كه دادستان محترم با وجود این تجاوز آشكار به حقوق و كرامت انسانی آن مجرمین بی گناه، با شهامت اظهار می دارند كه در كشور  ما فضای باز سیاسی، اعتقادی و مذهبی موجود است و یا هیچ كشوری به اندازۀ كشور ما از این موهبت بهره مند نیست. پاسخ به این اظهار صریح حجت الاسلام در مورد آزادی های فردی را به عهدۀ افراد منصف و نهادهای مدافع حقوق بشر می گذاریم تا خود داوری كنند كه با این عملیات خودسرانه و غیر عادلانه تا چه اندازه " فضای آزاد" وجود دارد.

از دادستان گرامی هم خواستاریم كه با رعایت موازین عدالت و انصاف هر چه زودتر آنچنانكه در رسانه های گروهی و بیانیۀ سازمان عفو بین الملل آمده است به اتّهامات وارده به آن سه جوان در دادگاهی علنی بصورت عادلانه رسیدگی نمایند و در صورت ا اثبات برائت آنان و اعلام واهی بودن آن اتهامات  بی اساس، آنان را آزاد نموده و نگذارند كه بیش از این به شهرت و احترام ایران و دادگاه های آن در نظر صاحبنظران جهان لطمه وارد شود.

در پایان مصاحبۀ مندرج در كیهان، اظهار تعجب از بازتاب وسیع محكومیت 54 نفر بهایی و بالاخص حبس سه جوان مزبور شده غافل از آنكه در دنیای امروز كه مصداق «دهكدۀ جهانی» یافته دیگر هیچ خبر و گزارشی در پردۀ استتار باقی نمی ماند و جهانیان دقیقاً از آن مطلع می گردند. باری به فرمودۀ حافظ:

«زین قصه هفت گنبد افلاك پر صداست – كوته نظر نگر كه سخن مختصر گرفت»