چندی است که بعضی از اعضای جامعهء بهائی ایران در شهرهای مختلف دستگیر شده اند، از جمله هر هفت عضو هیأت یاران ایران، یعنی جمعی که ادارهء امور بهائیان ایران را به عهده دارد. از این افراد هیچ خبری در دست نیست و فقط سخنگوی دولت دستگیری آنها را پذیرفته و جرم آنان را اقدام علیه امنیت ملی دانسته است، بدون اینکه بگوید به چه عملی متهم شده اند. پس از این دستگیری، افراد و گروههایی، چه سیاسی و چه مدنی، از داخل و خارج کشور، از وکلا و پژوهشگران گرفته تا جمهوری خواهان و فدائیان خلق و روحانیون، به دفاع از حقوق شهروندی هموطنان بهائی خود پرداخته اند. جامعهء بهائی ایران و جهان از همهء این عزیزان که مهر سکوت 150 ساله را از لب برداشته و از بهائیان – که زمانی حتی از بردن نامشان ابا داشتند – دفاع می کنند متشکر است و این شجاعت و انصافشان را می ستاید.
در این میان آنچه برای نگارنده از همه جالبتر است همصدا شدن گروههای مخالف و متخاصم با یکدیگر است. کسانی که از نظر ایدئولوژیکی و سیاسی اختلافات فراوانی با یکدیگر دارند در دفاع از حقوق بشر با یکدیگر همراه گشته اند و این واقعه ای بسیار مبارک و فرخنده است.
این هم صدایی مرا به یاد سالهای انقلاب انداخت. در آن زمان همه بر علیه رژیم حاکم متحد و هم آوا بودند. سال 57 من کلاس اول دبیرستان بودم. می دیدم که دوستانم در کنار یکدیگر بر علیه رژیم شعار می دهند. فرقی میان آنها نمی دیدم. متحد و یکپارچه بودند. اما وقتی انقلاب به پیروزی رسید کم کم متوجه شدم که آنها به گروههای سیاسی مختلفی تعلق دارند. ابتدا از هم جدا شدند و بعد به مخالفت و دشمنی با یکدیگر پرداختند. بعضی زندانی و عده ای اعدام شدند. آن وقت بود که فهمیدم اتحادی که در سایهء نفرت شکل گیرد نمی تواند پایدار بماند. وقتی بنا را بر اعتراض و مخالفت و نفرت گذاشتی روز به روز دایرهء دوستانت تنگتر و تنگتر می شود، چنانکه دیدیم گروهی که پس از تصفیه های خونین دههء شصت بر سر قدرت ماندند همچنان به این تصفیه ها ادامه داده و می دهند و کار به جایی رسیده است که امروز حتی در جمع محدود اصولگرایان نیز چند دستگی به چشم می خورد.
اما این بار همصدایی گروههای مخالف نه برای دشمنی با کسی، بلکه برای دوستی با هموطنان خویش است. به این جهت است که باید آن را مبارک دانست و امیدوار بود که این گروهها به جای اینکه بر سر ایدئولوژیهای رقیب به دشمنی با یکدیگر برخیزند، همه دست به دست هم داده برای آبادانی و سربلندی ایران عزیز همکاری نمایند. حضرت عبدالبهاء می فرمایند: "اميدواريم که از برای ايران اسبابی فراهم آيد که سبب راحت و اطمينان عموم گردد عدل و انصاف به ميان آيد جور و اعتساف نماند. ما را در امور سياسی مدخلی نه. خير عموم خواهيم و ترقّی جمهور و بعالم آداب و اخلاق ايران خدمت ميکنيم. شب و روز ميکوشيم که خدا يک روح جديدی در جسم ايران بدمد تا يک قوّه ای خارق العاده در بنيهء ايران و ايرانيان جلوه نمايد" (پیام ملکوت، ص 113)
آنچه ملت ایران بیش از هرچیز به آن نیاز دارد محبت و اتحاد است. اختلاف و تفرقه نیروهای ما را به هدر می دهد و توجهمان را از هدف اصلی که پیشرفت و ترقی ایران عزیزمان است منحرف می سازد. حضرت بهاءالله می فرمایند: "برتری و بهتری که به میان آمد عالم خراب شد و ویران مشاهده گشت." به راستی چرا باید گروههای مختلف به رقابت با یکدیگر برخیزند و خواستار نابودی یکدیگر باشند؟ اگر راه تفاهم و اتحاد در پیش گیریم، اگر به جای اینکه به هم بدبین باشیم و یکدیگر را خائن و دشمن بدانیم مسیر خوش بینی و دوستی را طی کنیم، اگر به جای این که به فکر در دست گرفتن قدرت باشیم اندیشهء خدمت در سر بپرورانیم، نیروی عظیمی می شویم که می توانیم بر تمام مشکلات غلبه کنیم و ایران را محترمترین و آبادترین کشورهای جهان نماییم.
بهائیان یقین دارند که چنین خواهد شد و هموطنان عزیز این قدم مهم را برخواهند داشت، زیرا به چنین بشاراتی دلگرمند: " مستقبل ايران در نهايت شکوه و عظمت و بزرگواری است... و يقين بدانيد که چنان ترقّی نمايد که انظار جميع اعاظم و دانايان عالم حيران ماند." (پیام ملکوت، ص 113)