من حقوق نخوانده ام اما این جمله را زیاد شنیده ام که هر انسانی بی گناه محسوب است تا وقتی که جرمش به اثبات برسد. در دادگاه اگر جرم کسی ثابت نشود آزاد می شود، نه اینکه اگر نتوانست بی گناهیش را اثبات کند مجازات گردد.

اما در مملکت ما گویا برعکس است؛ همه گناهکارند مگر اینکه بی گناهیشان ثابت شود: همهء مادرشوهرها بدجنس فرض می شوند، مگر اینکه بعد از سالها گذشت و تحمل و محبت نسبت به عروس، حسن نیت آنها ثابت شود. همهء فرزندان ناسپاس محسوبند، مگر اینکه سعادت خود را در راه والدین فدا کرده باشند. همهء مغازه داران دزد و محتکرند، همهء کارمندان از زیر کار دررو، همهء پسرها چشم چران، همهء دختران عشوه گر، همهء شوهران بی وفا، همهء زنان کوتاه فکر، ... مگر اینکه خلاف آن را ثابت کنند، که آن هم به این آسانیها ثابت نمی شود. کافی است شایعه ای دربارهء کسی گفته شود یا به جرمی متهم گردد تا همه بپذیرند و بگویند تا نباشد چیزکی مردم نگویند چیزها!

امروز کم کم ملت ایران بیدار شده و فهمیده اند کسانی که این اتهامات را مطرح می کنند از صداقت بهره ای نبرده اند. صداهای گوناگونی از افراد و گروههای مختلف در دفاع از بهائیان به گوش می رسد که خواهان آنند که اتهامات بهائیانی که اکنون در زندان به سر می برند به صراحت بیان شود و به اثبات برسد. ای کاش این نشانهء آن باشد که همهء ما دست از عادت غلط بدبینی برداریم و همه را بی گناه بپنداریم، مگر اینکه گناه آنان به اثبات برسد.

مخالفان بهائیان از این خصوصیت ملت ایران نهایت استفاده را بردند و هر تهمتی که خواستند به آنان وارد آوردند. بهائیان کافر و جاسوس و دشمن ملت شمرده شدند، بدون اینکه کوچکترین مدرکی علیه آنان در دست باشد. مخالفان آن قدر این اتهامات را تکرار کردند که از بدیهیات شمرده شد. کسی نبود که بپرسد با چه مدرکی این اتهامات را وارد می کنید.