در تاریخ 26 اردیبهشت 1387 شش نفر از یاران ایران، گروهی که هدایت و ادارۀ امور جامعۀ بهائی ایران را بر عهده دارند، دستگیر و زندانی شدند. نفر هفتم این گروه قبلا دستگیر شده و در بازداشت به سر می برد. هنوز هیچ اطلاعی از وضعیت بازداشت شدگان در دست نیست. نه امکان تماس با خانواده هایشان به آنها داده شده و نه اجازۀ گرفتن وکیل داشته اند. اتهام دستگیر شدگان به گفتۀ سخنگوی دولت «اقدام علیه امنیت ملی» است، اتهامی که برخی از افراد و گروههای پرسابقه در مخالفت با بهائیان شاخ و برگ زیادی به آن داده اند و آن را به دست داشتن در انفجار شیراز یا جاسوسی برای صهیونیزم تعبیر کرده اند و حتی خواستار اشد مجازات برای متهمین شده اند. آن طور که از سخنان آیت الله علم الهدی امام جمعۀ مشهد بر می آید، ایشان تمایل دارند این مجازات را به تمام بهائیان بسط بدهند. خود بهائیان و گروههای دیگر این اتهام را رد می کنند و برخی از گروهها و همین طور سازمانهای جهانی خواستار آزادی زندانیان شده اند.

البته اتهام مخالفت با دین، حکومت و ملت در مورد بهائیان اتهام تازه ای نیست. از آغاز انتشار این عقیده در کشور ایران حدود 160 سال می گذرد و بهائیان از همان ابتدا در معرض اتهام و سوء ظن قرار داشته و مورد ترس و نفرت بوده اند. در دورۀ قاجار حدود 20 هزار نفر از آنان به جرم دشمنی با دین و حکومت به دست مردم عادی یا با فرمان حکومت کشته شدند و عدۀ بیشتری به زندان افتادند و مورد آزار و شکنجه قرار گرفتند. در دورۀ پهلوی، سالهای 34-35، موج دیگری از خشونت علیه بهائیان جریان یافت که طی آن بر اثر سخنرانیهای ضد بهائی یکی از روحانیون شیعه، با موافقت حکومت، بهائیان در بسیاری از نقاط کشور مورد آزار قرار گرفتند به طوری که عده ای از آنها از خانه های خود آواره شدند. اموالشان را به زور گرفتند و اماکنی را که به آنها تعلق داشت، تخریب کردند [1] . فقط اعتراضات متعدد سازمان ملل و کشورهای مختلف جهان توانست به این آشوب و خشونت پایان دهد. پس از انقلاب اسلامی بار دیگر اتهامات علیه بهائیان تکرار شد و این بار تعدادی از آنان رسما مورد محاکمه قرار گرفتند و به جرم مخالفت با حکومت تبعید، زندانی یا اعدام شدند. تعداد کشتگان به بیش از 200 نفر می رسید، شامل زن و مرد، پیر و جوان، مردمی از طبقات مختلف اجتماع و ساکن مناطق مختلف کشور.

اینها فقط برخی از شدیدترین برخوردهایی بود که علیه بهائیان صورت گرفت و دلیل آن هر بار اتهاماتی بود که به آنها وارد می شد: اتهاماتی از قبیل جاسوسی (برای انگلیس، روسیه، امریکا، اسرائیل) [2] ، توطئه علیه کشور و حکومت، مخالفت با حکومت، اعمال تروریستی، خیانت به کشور، گمراه ساختن مردم و غیره. این در حالی است که بهائیان اتهامات وارد شده را به شدت رد می کنند. آنها می گویند که طبق عقاید خود از دخالت در سیاست دولت متبوعشان پرهیز می کنند و مطیع قوانین حکومتی هستند. مهمتر از همه این که آنها در آثار بزرگان آئینشان به محبت و وحدت و صلح و دوستی امر شده اند و از جنگ و اختلاف و فساد منع گردیده اند. به اعتقاد آنها بهائیت دینی الهی است که هدفش برقراری صلح و وحدت میان تمام مردم عالم است؛ صلحی که نه از طریق جنگ و نه از راه اقدامات سیاسی، بلکه از طریق ترویج محبت و رعایت اصول اخلاقی و خدمت به همۀ مردم –صرفنظر از رنگ، جنس، قومیت و مذهب- تحقق پیدا می کند.

اینها بعضی از دستوراتی است که در آثار بهائی بیان شده است [3] : «بگو ای دوستان، سراپردۀ یگانگی بلند شد، به چشم بیگانگان یکدیگر را مبینید، همه بار یک دارید و برگ یک شاخسار». « امروز انسان کسی است که بخدمت جميع من علی الأرض قيام نمايد » .

« آسايش هنگامی دست دهد که هر کس خود را نيک خواه همه ء روی ز مين نمايد ». « بايد از شما ظاهر شود آنچه که سبب آسايش و راحت بيچارگان روزگار است ». « ای اهل عالم مذهب الهی از برای محبّت و اتّحاد است او را سبب عداوت و اختلاف منمائيد ». « اين مظلوم حزب اللّه را از فساد و نزاع منع فرمود و باعمال طيّبه و اخلاق مرضيّه روحانيّه دعوت نمود ». « عموم اهل عالم بايد از ضر ّ دست و زبان شما آسوده باشند ». «بخود مشغول نباشيد . در فکر اصلاح عالم و تهذيب امم باشيد. اصلاح عالم از اعمال طيّبه طاهره و اخلاق راضيه مرضيّه بوده ».

البته ممکن است تصور شود که همۀ این سخنان زیبا در حد حرف باقی بمانند و رفتار حقیقی بهائیان غیر از این باشد، اما شواهد عملی این دستورات را می توان در رفتار بهائیان دید. جز در چند سال اول ظهور این عقیده که برخی از بابیان [4] برای دفاع از خود به مبارزۀ مسلحانه با سپاهیان قاجار پرداختند، بابیان و بهائیان با این که پیوسته مورد نفرت بودند و در معرض آزار و خشونت قرار داشتند، هیچگاه مقابله به مثل نکردند. آنها در بسیاری از اقدامات برای پیشرفت ایران، مانند تأسیس مدرسه، ساختن حمام، تربیت دختران و خدمات بهداشتی، پیشقدم بودند. تلاشهای بهائیان برای توسعۀ اجتماعی و اقتصادی مردم به کشور ایران محدود نمی شود. آنها در تمام قاره های عالم فعالیتهایی برای توسعۀ کشاورزی، تربیت کودکان، آموزش بهداشت، سواد آموزی و ترقی زنان انجام می دهند و هدف تمام این اقدامات را ایجاد زمینه برای صلح و آشتی قرار داده اند. به خاطر این اقدامات، جامعۀ جهانی بهائی [5] از طرف سازمان ملل متحد به عنوان یک سازمان غیرحکومتی یا نهاد مردمی (NGO) محترم و معتبر شناخته شده است.

البته بهائیان هیچوقت مدعی نبوده اند که تمام تعالیم آئینشان را به درستی اجرا می کنند. در واقع ممکن است برخی از آنان کاملا برخلاف دستورات اعتقادیشان رفتار کنند. با وجود این، سابقۀ جامعۀ بهائی عموما نشان می دهد که آنها پیوسته در راه رفع اختلاف و خدمت و اتحاد حرکت کرده اند و هیچ شاهد و سند معتبری وجود ندارد که اتهامات علیه این گروه را، آن هم به این نحو وسیع که در سخنان و نوشته های مخالفانشان بیان می شود، اثبات نماید. کسانی که با آثار و تعالیم بهائی آشنایی دارند و بهائیان را از نزدیک می شناسند، می دانند که در اعتقاد آنان و نحوۀ زندگیشان جایی برای اقدامات خشونت بار نیست. همین طور می دانند که سازمان جامعۀ بهائی هیچ شباهتی به تشکیلات سیاسی یا نظامی با رده بندیهای دقیق و شدید ندارد و در آن تفاوتی میان رهبران و نمایندگان جامعه با سایر افراد نیست. اشخاص منصف و روشنفکر و اهل تحقیق نیز که تاریخ بهائیت را بدون تعصب مورد بررسی قرار داده اند، این مطلب را تأیید می کنند.

خوانندۀ محترم می تواند خود به بررسی بپردازد و در زندگی بهائیانی که می شناسد جستجو کند و دربارۀ روش و طریق آنان قضاوت نماید. در حال حاضر حدود سیصد هزار نفر بهائی در کشور ایران زندگی می کنند. این افراد مردمی عادی هستند که سنین مختلف، گروهها، اقوام، طبقات و مشاغل گوناگونی را شامل می شوند: از نوزاد تا سالخورده، پزشک تا کشاورز، با تحصیلات عالی یا معمولی، ثروتمند یا فقیر، شهری یا روستایی. آیا جامعه ای با این تنوع هیچ شباهتی به سازمانهای جاسوسی یا گروهکهای تروریستی دارد؟ نزدیک به سی سال است که بهائیان در زیر سایه ای از شک زندگی می کنند. آنها را از مشاغل دولتی و اداری اخراج کردند، به جوانانشان اجازۀ تحصیل در مؤسسات عالی ندادند، مدتها حق خروج از کشور نداشتند، در انواع رسانه ها از رادیو و تلویزیون گرفته تا منابر و کرسیهای خطابه مورد تمسخر و تهمت قرار گرفتند و اعتقاداتشان (آن طور که واقعا بود یا آن طور که مخالفان به دروغ جلوه می دادند) مورد توهین واقع شد. با وجود این هیچوقت در صدد تلافی بر نیامدند. اکثریت آنان با روی خوش و با درستکاری و پایبندی به اصول اخلاقی با همسایگان، فامیل و همکاران خود رو به رو می شوند و می کوشند به هم میهنان خود خدمت کنند. برای رواج محبت و اتحاد تلاش می کنند و آرزومند سعادت و سرافرازی کشورشان هستند، کشوری که با وجود همۀ سختیها در آن باقی مانده اند.

در همین زمان که بهائیان ایران این طور مورد سوء ظن قرار گرفته اند، رهبرانشان با اتهامی سنگین دستگیر شده اند و مخالفانشان فرصت یافته اند تا آنها را با توهینها و تهمتهای خود مورد هجوم قرار دهند، در شرایطی که بیم آن می رود موج جدیدی از آزار علیه بهائیان به حرکت در آید، بیت العدل اعظم، هیأت حاکمه و مرجع بهائیان سراسر جهان، آنها را این طور مورد خطاب قرار می دهد: «بکوشید تا مصداق این بیان حضرت عبدالبهاء گردید که می فرمایند: "احبای الهی باید مظاهر رحمت عامه باشند و مطالع فیض خاص. مانند آفتاب بر گلشن و گلخن هر دو بتابند و بمثابۀ ابر نیسان بر گل و خار هر دو ببارند. جز مهر و وفا نجویند و طریق جفا نپویند و غیر از راز صلح و صفا نگویند". علی رغم وضع بحرانی موجود و با الهام از تعالیم الهی به اعراض و ظلم و عدوان اهمیت ندهید و بالعکس معامله نمایید. فکرتان را در این محصور دارید که سبب خیر و نفع به اطرافیان خود باشید». (قسمتی از پیام 3 جون 2008) این چیزی است که بیت العدل اعظم بهائیان ایران را در شرایط کنونی به آن دعوت می کنند. مخالفان جامعۀ بهائی می کوشند تصویر سخت و ناخوشایندی از بیت العدل اعظم ترسیم کنند و آن را مانند نوک هرم قدرت در یک تشکیلات سیاسی یا رؤسای یک سازمان مافیایی جلوه دهند. راهنمایی آنان به پیروان آئین بهائی را بخوانید و بیندیشید که تا چه حد با اتهامات وارده از سوی مخالفان بهائیت مطابقت دارد. هم چنین دیگر آثار بهائیان و آثار مخالفان این عقیده را بخوانید و خود در این باره قضاوت کنید.

به امید فردایی روشن برای همۀ انسانها

ن. آوا[1] این واقعه به نام روحانی ای که نطقهایش باعث تحریک مردم گردید به واقعۀ فلسفی مشهور است. تخریب حظیره القدس تهران توسط مأمورین حکومتی در همین دوره انجام گرفت (حظیره القدس یا مرکز بهائی مکانی است که بهائیان یک شهر برای انجام فعالیتهای مذهبی خود، از جمله دعا و نیایش و مشورت دربارۀ امور جامعه در آن اجتماع می کنند).

[2] توجه داشته باشید که کشور های نامبرده منافع متضادی با هم دارند و در برخی مواقع در دو جناح کاملا مخالف قرار داشته اند.

[3] از مجموعه دریای دانش

[4] تاریخ عقاید بابی و بهائی به هم پیوسته است و طبق اعتقاد بهائیان آئین باب مبشر و زمینه ساز دین آنها است. بعد از این که میرزا حسین علی نوری ملقب به بهاءالله، مؤسس آئین بهائی، خود را علنا به عنوان موعود آئین باب و سایر ادیان معرفی کرد، عدۀ زیادی از بابیان که علی رغم آزار و اذیت مردم و قوای حکومت قاجار همچنان اعتقادات خود را حفظ کرده بودند، به جمع پیروان وی پیوستند.

[5] جامعۀ جهانی بهائی در حال حاضر بیش از 6 میلیون عضو از نژادها و اقوام گوناگون دارد که در تمام کشورها و ممالک جهان ساکنند.