حدود 160 سال پیش، وقتی دینی جدید، دین بهائی، در ایران ظهور کرد، ملت ایران از عقب افتاده ترین و نادان ترین ملتهای جهان بود. امروزه بحث در این باره بسیار است که چه شد ملت ایران که زمانی پیشرفته ترین و متمدن ترین ملت جهان بود به چنان وضع اسفباری دچار شد: بعضی علت آن را حملهء مغول می دانند، بعضی حملهء اعراب، بعضی دیانت اسلام، بعضی نظام سلطنتی، بعضی استعمار، بعضی اوضاع جغرافیایی، بعضی ... به هر حال، دلیل آن هرچه که باشد همه در این مورد اتفاق نظر دارند که در زمان قاجار مردم ایران اغلب بی سواد و از همه جا بی خبر بودند و چشم و گوش بسته از آخوندها پیروی می کردند. بنابراین، آخوندها که با ظهور دینی جدید موقعیت خود را – که بر جان و مال و ناموس مردم مسلط بودند – در خطر می دیدند، به راحتی توانستند مردم را از شناختن دین جدید بازدارند و هر تهمت و افترایی که خواستند بر بهائیان وارد کنند. تنها معدودی از آخوندهای روشن ضمیر و منصف دین جدید را پذیرفتند یا از دشمنی با آن خودداری نمودند.
امروز هم بسیاری از آخوندهای معمم و غیر معمم همان هدف قدیم را دنبال می کنند و می خواهند مردم ایران را از شناسایی دین بهائی باز دارند، غافل از آنکه ایران ایران قدیم نیست و مردم دیگر بیسواد و چشم و گوش بسته نیستند. گرچه تمام روزنامه ها و رادیو و تلویزیون در اختیار دولت است و اجازه نمی دهد هیچ حرف مخالف یا متفاوتی در آنها مطرح شود، مردم به یمن اینترنت و ماهواره به اطلاعات جهانی دسترسی دارند و فکری باز و آزاد یافته اند. دیگر نیازی به تقلید ندارند و خود می توانند بیندیشند و تصمیم بگیرند.
دشمنان دیانت بهائی که به خوبی این موضوع را دریافته اند متأسفانه دست از تلاش مذبوحانه برنداشته اند، بلکه بر شدت مخالفت خود افزوده اند، به این امید که با زندان و محرومیت از کار و تحصیل و غیره بهائیان را از تلاش در راه رساندن پیام حضرت بهاءالله به هموطنان خود بازدارند و با مطرح کردن انواع افتراآت در رسانه ها اذهان غیربهائیان را نسبت به دین بهائی مغشوش سازند، اما باز هم از میان طرفی نبسته اند.
نمی دانم کی، اما مطمئنم که به زودی دست از این تلاش بیهوده خواهند کشید، زیرا جهان جهانی تازه است و دوران غلبهء تاریکی بر نور و پیروزی نفرت بر عشق رو به پایان.