این روزها بحث سخنرانی ها و افشاگریهای "پیام فضلی نژاد" داغ است. از قرار ادعای روزنامه کیهان ایشان فردی است که تا چند سال قبل در "اردوی " اصلاح طلبان بوده است و بعد از مدتی بازداشت موفق به درک حقیقت می شود و توبه می کند . اکنون نیز پژوهش گر و محققی است که دربست در خدمت مؤسسه کیهان می باشد. او را هر چند وقت یکبار دور می گردانند تا در جمع طلاب و بسیجیان سخنرانی و افشاگری کند. کل ماجرا آنقدر مبتذل و بی ارزش است که حیف است قلم بنوشتن در باره آن مشغول شود .

خدا خیر دهد کمونیستها را که مرجع تقلید بازجوهای ما در پروژه های تواب سازی بودند. روشهای وحشیانه و سرکوبگرانه ای که در حکومتهای کمونیستی بکار می رفت در مدتی کوتاه خیل کثیری از توابین را به دستگاههای تبلیغاتی کمونیستی تحویل می داد تا در رسانه ها آنها را وادار به سخنرانی و اعتراف به خیانت کنند و مردم زودباور و زورباور را به این تصور دچار می کرد که واقعا چنین افرادی در سلولهای زندان فرصت تفکر و مطالعه و تحقیق پیدا کرده اند - تا بدانجا که یکسره بر افکار قبلی خود خط بطلان کشند و تبدیل به بوق تبلیغاتی سیستم کمونیستی گردند. در سالهای نخست انقلاب اسلامی همین روشها بر علیه خود کمونیستهای ایرانی و خیل عظیمی از گروههای مختلف سیاسی بکار رفت و جماعت کثیر توابین را به رسانه های تبلیغاتچی تحویل داد .

این روشهای تحمیق توده ها امروزه دیگر کاربرد ندارد و موسسه کیهان حتی برای آنکه مشتری اندکی برای این افشاگریها بیابد باید دست بدامن طلاب و بسیجیها شود. به همین دلیل است که میبینیم چگونه سناریوهای مشابهی  مانند سیامک پورزند و مهناز رئوفی و این روزها عبدالله شهبازی، یکی بعد از دیگری با عدم استقبال عمومی و در نهایت شکست مواجه می شوند. پافشاری و لجاجت کیهان بر تکرار چنین سناریوهایی تنها نشانه افلاس و ورشکستگی سیستمی فکری است که برای بقای خود به دریوزگی در مقابل پیام فضلی نژادها و مهناز رئوفی ها افتاده و پشت آنها مخفی شده است. همانطور که گفتم کل ماجرا آنقدر مبتذل است و مردم عادی کوچه و بازار به آن می خندند که ارزش رقم زدن ندارد.  اما آنچه که باعث غم و اندوه و حسرت نگارنده است و مرا وادار به نوشتن این سطور کرد استفاده بی شرمانه از واژه مقدس توبه است. واژه ای که در پس سی سال سوء استعمال، معنی حقیقی خود را از دست داده .

توبه در فرهنگ ایرانی مقامی بس والا دارد . فرصتی دوباره است تا فردی که در سراشیب سقوط و تباهی افتاده مسیر خود را تغییر دهد -  نفرت را به عشق ، دروغ را به صداقت ، دوروئی را به یکرنگی،  خرابکاری را به سازندگی ، و نفاق را به وحدت تبدیل کند –  همان مسیری که امیدوارم دوستانمان در موسسه کیهان در آینده ای نزدیک آنرا انتخاب کنند . این همان مسیری است که من آزادانه "انتخاب" کردم.

من هم تا چندی پیش ، مانند دوستانمان در کیهان معنی توبه را نمی دانستم ، و البته تقصیری هم نداشتم زیرا کتب و نوشتجاتی که بتواند حقیقت حال را به من بنمایاند در کشور ایران بشدت سانسور و معدوم می شد . اما زمانیکه با نوشته های پیامبر ایرانی ، بهاء الله آشنا شدم ، منظره ای بسیار زیبا و جذاب و غیرقابل مقاومت در مقابل دیدگانم گشوده شد . به این قسمت از یکی از الواح این پیامبر ایرانی توجه کنید:

نزد عباد اظهار خطايا و معاصی جائز نه .  چه که سبب و علّت آمرزش و عفو الهی نبوده و نيست ؛  و همچنين اين اقرار نزد خلق سبب حقارت و ذلّت است و حقّ جلّ جلاله ذلّت عباد خود را دوست ندارد [i]

 تا قبل از دیدن این بیان الهی فکر می کردم که فردی که توبه می کند باید برود و به دیگران بگوید ، در مقابل دیگران اشک بریزد ، از کارهای گذشته خودش ابراز ندامت کند، آنوقت توبه او نزد خداوند قبول می شود. توبه کردن برایم مساوی بود با نوعی قبول ذلت و خواری کردن . فکر می کردم سختی توبه از آنجاست که انسان باید غرور خود را زیر پا بگذارد و در مقابل دیگران به اشتباهات خودش اعتراف کند. اما پیامبر ایرانی به من آموخت که سر انسان جز در برابر آنکه نادیدنی است در مقابل احدی نباید خم شود .

 همچنین در آیه 35 از کتاب مستطاب اقدس چنین نازل شده است:

ليس لاحد ان يستغفر عند احد توبوا الی اللّه تلقآء انفسکم انّه لهو الغافر المعطی العزيز التّوّاب

که ترجمه مضمونی آن اینست : احدی نباید نزد احدی استغفار کند . در خلوت خود به سوی خداوند توبه کنید همانا او بخشنده و عطا کننده و عزیز و توبه پذیر است.   

در چنین فضائی است که اقدامات مدعیان دروغین دین و روحانیت رنگ می بازد. نمایشهای توبه سازی و اعتراف که سالیان دراز به زور سرنیزه و شلاق بر فطرت پاک مردم تحمیل شده است تنها جلوه ای از دروغ و حیله سازی گروهی است که به مبداء آفرینش پشت کرده اند و در پی ریاکارانی دغل باز افتاده اند. ریا کارانی که دین را تنها برای تحکیم سلطه خود می خواهند و از هرگونه آگاهی و روشن بینی مردم در هراسند. دروغ پردازانی که مراسم توبه باید در حضور بت های آنان انجام شود – بت های انسانی که به دست خود ساخته اند و گروه گروه جوانان این مرز و بوم را در مراسم شوم خود در پای آن قربانی نموده اند.

ابراهیم بت شکن  امروز ما ، بهاء الله است . کلمات نجات بخش او مرا یاری کرد تا قدم به قدم آزادی و هویت خود را بازیابم و از اردوی ظلم و نفرت و تاریکی رها شوم و به سپاه عدل و عشق و روشنائی ملحق گردم. در اینجا است که معنای برابری و آزادی را دریافته ام . دیگر سرم تنها در مقابل خدای خودم خم می شود و تنها راز درونم را با او که خالق و نگاهبان من است در میان می گذارم . همه اینها را از کلمات نجات بخش بهاء الله دارم. در عالم زیبائی که او خلق کرده است واژه توبه معنائی دیگر دارد. امیدوارم سایر دوستان در بندم در موسسه کیهان و سازمانهای مانند آن به این ریسمان الهی چنگ زنند و خود را از قید و بند تقالید و پلیدیهائی که آباء و اجداد بر دست و پای آنان بسته اند رها سازند.

[i] مجموعه الواح مبارکه صفحه 119