در کشور ما گروهی وجود دارد که متأسفانه خود را تنها گروه دیندار و رستگار می دانند و بقیه را از هر دین و حتی هر مذهب دیگر بی دین و گمراه می شمرند و با همین اندیشه است که به خود حق می دهند آنان را از همهء حقوق انسانی محروم سازند. ایشان به مسلمان بودن و شیعه بودن خود افتخار می کنند و به دیگران تحقیر و توهین روا می دارند. سؤال اینجاست که آیا اسلام راستین همین است که ایشان دریافته اند؟

خود ایشان البته اعتقاد دارند که دیانت اسلام اصولی دارد و فروعی، و بدیهی است که اصول از فروع مهمترند، پس اگر به فرض ایشان تمام فروع دین را به جا آورند ولی اصول و پایه های دینشان محکم نباشد به اعتقاد خودشان از اسلام راستین محرومند. اصول دین توحید است و نبوت و معاد. البته اینها فقط اصول دین حضرت محمد رسول الله نیست؛ اصول همهء ادیان الهی است؛ اصول دین الهی است؛ و در واقع پاسخ به همان سؤالات همیشگی مولاناست که از کجا آمده ام؟ آمدنم بهر چه بود؟ به کجا می روم؟

حال می پرسم توحید و نبوت و معاد یعنی چه؟ آیا توحید فقط آن است که به زبان بگوییم "لا اله الا الله"؟ آیا نبوت فقط این است که به زبان بگوییم "اشهد ان محمداً رسول الله"؟ آیا معاد فقط این است که به زبان بگوییم"انا لله و انا الیه راجعون"؟

توحید یعنی پذیرش وحدت مبدأ و آغاز؛ پذیرش اینکه همهء این جهان از خدای یکتاست؛ فقط هموطنان و همفکران و همدینان من از خدا نیستند، بلکه همهء انسانها از خدایند؛ او که مرا در این زمان و این مکان و این خانواده و این شرایط آفریده است، دیگران را هم در زمانها و مکانها و خانواده ها و شرایط دیگری آفریده است، و همانقدر که مرا دوست دارد آنان را نیز دوست دارد. خدا ظالم نیست: اگر تعلق به زمان و مکان و امت و کشور و نژاد خاصی باعث برتری انسانها می شد خدا عادل نبود. پس هیچیک از این چیزها باعث برتری نیست. کسی که خود را برتر از دیگران می داند یک پایهء دینش ناقص است و باید به دو پایهء دیگر تکیه کند. نبوت یعنی پذیرش هدایت الهی؛ پذیرش اینکه خدایی که بشر را آفریده است او را تنها و بدون راهنمایی به حال خود رها نمی کند؛ همواره دست او را می گیرد و راه را نشانش می دهد؛ برای زیستن در این جهان بشر نمی تواند به تنهایی عمل کند. به قول شاعر:

ما ز آغاز و ز انجام جهان بی خبریم     اول و آخر این کهنه کتاب افتاده است

پس چگونه می توان با این بی خبری راه را یافت، جز با هدایت او که اول و آخر این کتاب را می داند؟ بشر هرگز از این هدایت بی نیاز نبوده و نخواهد بود. حتی شاید بتوان گفت هرچه پیشرفت کند نیازش بیشتر می شود:

          تا بدانجا رسید دانش من        که بدانم همی که نادانم 

کسی که دین خود را آخرین دین الهی بداند، نیاز بشر به هدایت الهی را انکار کرده و پایهء دوم دینش هم ناقص است و حالا باید فقط به یک پایه تکیه کند.

          معاد یعنی پذیرش اینکه بازگشت همه به سوی خداست؛ هیچکس برای همیشه از او دور نمی شود؛ ولو گمراه گردد بالاخره به سمت او باز می گردد. خدا بخشنده و مهربان است؛ عاشق بندگان خویش است؛ نه تنها آنها را هرگز از درگاه خود نمی راند، بلکه هرگاه از او دور شوند آنان را به سوی خود فرا می خواند. کسی که خود را "ناجیه" و بقیه را "ضاله" بداند پایهء سوم دینش هم ناقص است و هیچ نقطهء اتکای محکمی ندارد.

نمی دانم چه بر سر بنای دینش می آید. احتمالاً اگر چاره ای نیندیشد به زودی فرو خواهد ریخت! البته جای ناامیدی نیست؛ آن وقت است که به خود خواهد آمد و پایه های دینش را محکم خواهد کرد.

منبع: خبر نت