سرویس فرهنگی ایرنا در 12 دی ماه خبری تحت این عنوان منتشر نمود: «پروژه 10 میلیون دلاری هالیوود برای دفاع از بهائیان: کمپانی آیکون پروداکشن هالیوود که متعلق به مل گیبسون است به ساخت فیلمی در خصوص بهائیان اقدام نمود.» (لینک مطلب)

مطلبی که در این خبر جلب توجه می کند این جمله است: «اين فيلم که جک لنز آن را کارگرداني مي‌کند ادعاي نمايش زندگي دختري بهايي به نام "مونا محمودنژاد" را داشته و مدعي مي شود که وي در سال 1983 همراه با 9 زن بهائي ديگر در شيراز اعدام مي شود.»

ایرنا در حالی افشای حقایق را "ادّعا" می خواند که به گزارش سایت رویای مونا با کمک مرکز اسناد حقوق بشر ایران (IHRDC) اولین مطالعه ی قانونی درباره ی دستگیری، حبس و اعدام 22 بهائی را در شیراز در سال 1983 به اتمام رسیده و در اختیار عموم قرار گرفته است. این گزارش این طور ادامه می یابد که «جمهوری اسلامی ایران به صورت عمومی نپذیرفته که مونا و همراهانش را اعدام نموده... این مطالعه دستگیری، حبس، شکنجه و اعدام آنها را با جزئیات اثبات می کند».

این مقاله به هیچ وجه نمی خواهد به دفاع از این 22 نفر و در واقع بیش از 200 بهائی که در این سی سال در ایران اعدام شده اند بپردازد چه که نگارنده با تمام قلب ایمان دارد که عشق فراتر از آن است که نیاز اثبات و دفاع داشته باشد و این افراد نیز به خاطر عشق به مولایشان و همنوعانشان این آزار و شکنجه را تحمّل نموده اند، دقیقاً به همان دلیلی که بهائیان ِ امروز ِ ایران آزار و فشارها را به جان می خرند. آنچه نگارنده را به نوشتن این متن واداشته این حقیقت است که چرا مونا که ایرانی است باید منبع الهامی فقط برای هنرمندان و مردمان دیگر کشورها قرار گیرد و ایرانیان از آن استفاده نکنند. انگار سنّت ایرانیان است که بزرگانی از میان آنان برخیزد و آن قدر قدرشان را ندانند که غیرایرانیان از آن بزرگان الهام بگیرند. چرا خود ایرانیان از این وقایع الهام نگیرند و کشور خود را سرزنده و شاداب نسازند؟

رویای مونا چه بود که منبع الهام دیگران شد؟ عشق به بهاءالله سبب شده بود که مونا با آن سن کم، خود را وقف خدمت به همنوعانش نماید. مونا در یکی از انشاهایش در مدرسه می نویسد: «بهاءالله کتاب جدید آورده، کتابی که ما را از نفرت رها خواهد ساخت، ما را از تعصب نجات خواهد داد، ما را از اندیشه حزبی و فرقه ای و خشونت رها خواهد نمود. کتاب او ام الکتاب است و با این حال من اجازه ندارم حتی درباره ی آن صحبت کنم یا با درکی که از آن کتاب به دست می آورم به جامعه ی خودم خدمت نمایم»[i]. حال با الهام از مونا و تعالیم مولایش بنیادی بین المللی تأسیس شده که از فعالیتهای آموزشی مدارس و دانشگاههای متعدّدی حمایت می کند و در پی ارتقاء مقام زنان و دختران سرتاسر دنیاست و دو اصل مهم تعلیم و تربیت عمومی و تساوی حقوق زنان و مردان را ترویج می کند.[ii] یک کمپانی با عنوان تئاترکودکان بنیاد نهاده شده که علاوه بر اهداف هنری، در پی آموزش وحدت و تعاون و خلاقیت، شناخت هویت، ترویج فرهنگ ِ خدمت به جای فرهنگ مصرف گرایی، آزادی و صلح به کودکان است.[iii] آیا شایسته نیست چنین حرکاتی در ایران نیز انجام شود؟

در همان انشاء می خوانیم: «آزادی متلألأترین کلمه بین کلمات درخشان موجود در جهان است. انسان همیشه به دنبال آزادی بوده و تا ابد نیز چنین خواهد بود. پس چرا از آزادی محروم بوده؟ چرا از ابتدای حیات بشر روی این سیّاره هیچ آزادی ای وجود نداشته؟ همیشه افراد زورمند و بی انصافی وجود داشته اند که برای خاطر منافع خودشان به هر نوع ظلم و ستمی متوسّل شده اند؟ چرا در کشور من همدینانم از خانه هایشان رانده شده اند» و بعد از ذکر آتش سوزی منازل بهائیان شهرش، ادامه می دهد: «چرا من آزاد نیستم اهداف جامعه خودم را بیان کنم؟ چرا من آزادی بیان ندارم تا بتوانم درباره ی عقایدم مطلبی بنویسم و منتشر کنم یا در رادیو یا تلویزیون درباره ی عقایدم صحبت کنم؟ ... آزادی و آزادگی موهبتی آسمانی است و این موهبت از آن ِ من نیز هست.» حال جک لنز «بنیاد آزادی بیان» ی [iv]ساخته و از همگان می خواهد بیانیه ای[v] را امضا نمایند که آزادی بیان را حقی برای تمام بشریت می داند. در این بیانیه از جمله می خوانیم: «آفریننده ی جهان به نامهای گوناگونی خوانده می شود... من زیبایی تنوع فرهنگی را در تجلیات روحانی [عقاید و ادیان گوناگون] تقدیس می کنم. من سفر هر فرد در جستجوی جایگاه صلح و آرامش را می ستایم. من دست در دست مونا محمودنژاد می ایستم و آنچه را که او حیاتش را صرف آن نمود و سرانجام برایش جان شیرین فدا نمود، تصدیق می کنم، این حقیقت را که: آزادگی و 'آزادی بیان' مواهب آسمانی هستند، و باید همگان بدون ترس و وحشت از آنها بهره مند باشند. این یکی از موارد اصلی و انکارناپذیر حقوق بشر است».

سوال این نیست که چرا دیگران از آرمانهای مونا الهام گرفته اند، چون بعضی وقایع در سرتاسر دنیا نفوذ می کنند و تأثیرشان اجتناب ناپذیر است. سوال اینجاست که چرا ایران ما نیز به دیگران نمی پیوندد و در عوض سعی دارد فعالیتهای دیگران را نیز بی نتیجه جلوه دهد. آیا تلاش برای حمایت از آرمانهای مذکور تنها دفاع از بهائیان است؟ شاید روزی که بهاءالله 165 سال پیش برای اولین بار در ایران از صلح و وحدت عالم انسانی سخن گفت، این سخنان به نظر تازه بودند و تنها حرف بهائیان به شمار می آمدند؛ اما امروزه دیگر مختص بهائیان نیستند و تبدیل شده اند به آرمانهایی همگانی که تمام دنیا برای رسیدن به آن تلاش می کند. حال چرا ما ایرانیان باید ساکت بنشینیم، و در عوض دگراندیشان را تکفیر کنیم، زندانی کنیم، شکنجه کنیم، و از حقوق حقه شان محروم نماییم؟

--------------------------------------------------------------------------------

[i] ترجمه از وب سایت www.monasdream.com .

[ii] برای اطلاع بیشتر به وب سایت این بنیاد به آدرس //www.monafoundation.org / مراجعه فرمایید.

[iii] برای اطلاع بیشتر به وب سایت این بنیاد به آدرس //www.childrenstheatrecompany.org / مراجعه فرمایید.

[iv] Freedom to Believe Foundation

[v] متن این بیانیه را در //monasdream.com/media/solidarity_statement.pdf می یابید. آدرس وب سایت این بیانیه: //www.freedomtobelievefoundation.com .

منبع: //news.gooya.com/politics/archives/2009/01/082524.php