منبع: ایران گلوبال

اخیراً در تیرماه ۱۳۹۰ آقای محمد جواد لاریجانی دبیر ستاد حقوق بشر قوۀ قضائیه ایران، در مصاحبه ای در بارۀ بهائیان در ایران ادعا کردند ۱۰۰ نفر دانشجوی بهائی و حتی استاد بهائی در دانشگاه های جمهوری اسلامی داریم!(۱)

امّا در آذر ماه ۱۳۸۹ ایشان مدعی شده بودند: «بیش از ۳۰۰ بهایی دانشجو و معلم در دانشگاه های ایران وجود دارد.»(۲)

طبق ادعاهای ایشان، و بر فرض قبول اکاذیب ایشان، باید پرسید در ظرف این شش ماه، چه بر سر بیش از ۲۰۰ دانشجو و استاد بهائی آمده است؛ و قبل از مشخص شدن وضع این ۲۰۰ نفر دانشجو و استاد ناپدید شده، باید پرسید نام و نشان این ۱۰۰ نفری که ایشان ادعا می کنند چیست.

دروغگویی کم حافظگی می آورد؛ ناپدید شدن ۲۰۰ نفر(!) مشتی است نمونۀ خرواری از دروغ هایی که امثال ایشان برای پوشاندن ستم هایی که بر بهائیان و دگر اندیشان روا می دارند.

ایشان از جمله مدعی شده اند: «اقلیت مذهبی مذکور در قانون اساسی نیست؛ یک فکر باطل و فرقه و کالت است که انگلیس آن را ساخته است در عین حال ما احترام می گذاریم به شهروندان خودمان که ایرانی هستند؛ بر اساس قرارداد شهروندی رفتار می کنیم؛ این از برکات وجود امام بود که راهنمایی کردند مادام که پایبندند به مقررات شهروندیشان ما با ایشان مراعات می کنیم... منتهی حق ندارند که از این فرقه تبلیغ کنند مثل هر چیز باطل دیگری نظام ما اجازه نمی دهد.»(۳)

از گفته های ایشان معلوم می شود که متأسفانه ایشان از موضع یک شخصیت حقوق بشری حرف نمی زنند، بلکه درست همانند بهائی ستیزانی سخن می گویند که سال هاست بهائیان را فرقۀ باطل و ساخته و وابستۀ روس و انگلیس و امریکا و اسرائیل قلمداد کرده و می کنند. اگر به سایت ها و مقالات و رسائل و کتب ضد بهائی مراجعه شود، معلوم می گردد که آبشخور حتی دبیر ستاد حقوق بشر قوه قضائیه ایران نیز همین مطالب بهائی ستیزانه است.

آقای لاریجانی هر ترفندی هم که در مجامع بین المللی و مصاحبه های داخلی و خارجی به کار برند که وانمود نمایند از موضعی حقوق بشری به جامعۀ بهائیان ایران می نگرند، اما این قبیل سخنانشان ماهیت و مقصود درونی ایشان را برملا می سازد.

این که دیانت بهائی در قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران جزء اقلیت های مذهبی حساب نشده و امثال آقای لاریجانی آن را به عنوان اصلی مسلم فرض کرده اند، از جنبۀ حقوق بشر و مقام انسان ها نه تنها سبب افتخار نیست، بلکه سبب شرمساری نیز می باشد. چه که جامعۀ بشری در هزارۀ سوم باید ورای تعصّبات ادوار گذشته بیاندیشد و عمل کند.

دیانت بهائی فرقه و کالت نیست که آقای لاریجانی برای فریب افکار جهانیان و ایرانیان مدتی است آن را بهانه نموده اند تا وانمود کنند دیانت بهائی یک کالت غیر قانونی و خطرناک برای جامعه می باشد و لذا باید جلوی آن را گرفت.(۴) همچنین این ادعا که بهائیان «حق ندارند که از این فرقه تبلیغ کنند مثل هر چیز باطل دیگری نظام ما اجازه نمی دهد» اعترافی است اسف انگیز که آشکارا در تناقض با آرمان هایی است که بشریت آرزو دارد در قرن ۲۱ و قرون پس از آن، آن را گسترش دهد.

اما به همان اندازه تعجب برانگیز و دروغ، این ادعای ایشان است که گفته اند: «در عین حال ما احترام می گذاریم به شهروندان خودمان که ایرانی هستند؛ بر اساس قرارداد شهروندی رفتار می کنیم؛ این از برکات وجود امام بود که راهنمایی کردند مادام که پایبندند به مقررات شهروندیشان ما با ایشان مراعات می کنیم.»

حقیقتاً حتی طبق مواد همین قانون اساسی و راهنمایی های امام که آقای لاریجانی به آن استشهاد می کنند، چقدر حقوق شهروندی بهائیان رعایت شده است؟ آقای خمینی که در پاریس درجواب این سؤال كه، «آیا آزادی برای مراسم مذهبی آنها داده می شود»، صریحاً جواب دادند: «خیر». سند محرمانه ای نیز که در سال ۱۹۹۱ از طرف شورای عالی انقلاب فرهنگی جمهوری اسلامی ایران صادر و توسط حجّت الاسلام سید محمد گلپایگانی، منشی شورا، امضا و از طرف رهبر جمهوری اسلامی ایران آیت الله علی خامنه ای به تصویب رسید نیز حاکی از كوشش های مستمر برای ایجاد خفقان مضاعف برجامعۀ بهائی و تشدید اقدامات علیه بهائیان می باشد. پس آقای لاریجانی از کدام برکات می گویند؟!

آیا همان بندهای موجود در قانون اساسی مربوط به حقوق شهروندی یا حقوق ملت، تماماً در مورد بهائیان و حتی سایر دگراندیشان رعایت شده و می شود که آقای لاریجانی مدعی اند بر اساس آن به بهائیان به عنوان شهروند ایرانی احترام می گذارند و رفتار می کنند؟!

آیا به شهادت رساندن بیش از ۲۰۰ بهائی، زندان کردن هزاران نفر در این سی و سه سال که هم اکنون حدود صد نفرشان در زندان های ایران اند، شکنجۀ بسیاری از ایشان در زندان ها، آیا اخراج هزاران کارگر و کارمند و شاغل بهائی از مشاغلشان در این مدت، آیا تبعید دهها بهائی از شهر و دیارشان، آیا مصادرۀ اموال عمومی جامعۀ بهائی و دارائی های فردی بسیاری از بهائیان، آیا تخریب اماکن مقدس بهائی در طهران و شیراز و مازندران، آیا اخراج دانشجویان بهائی از دانشگاه ها و حتی بعضی دانش آموزان از مدارس، آیا تخریب قبرستان های بهائی و سوزاندن خانه ها و پرتاب مواد آتش زا به منازل در چندین شهر ایران، آیا پخش صدها برنامه از صدا و سیما و انتشار هزاران مقاله و رساله و کتاب و روزنامه و مجله در توهین و تحقیر عقاید بهائیان برای تحریک هم میهنان علیه ایشان بدون اجازۀ پاسخ به بهائیان، و بسیاری موارد دیگر(۷) احترام و رعایت حقوق شهروندی آنان است؟!

بنده فعلاً از همۀ موارد فوق و نیز از این حقیقت می گذرم که اگر جمهوری اسلامی اجازه داده بود حال بجای ۱۰۰ یا ۳۰۰ نفر بهائی خیالی مورد ادعای ایشان، اینک هزاران نفر بهائی واقعی در دانشگاه ها حضور داشتند، امّا فقط و فقط از جناب لاریجانی تقاضا دارم در مقابل افکار جهانیان و ایرانیان عزیز با صداقت و تقوای اسلامی توضیح فرمایند چه بر سر این ۲۰۰ دانشجو و استاد بهائی مورد ادعای ایشان آمد.

اگر ایشان پاسخی منصفانه و حقوق بشر پسند دادند که قدر و اعتبار واقعی ایشان در انظار جهانیان و ایرانیان آشکار می گردد. اما اگر پاسخی نداشتند، از ایشان باید تقاضا نمود در مفهوم این بیانات از امام باقر (ع) و امام صادق (ع) تفکر کنند که فرموده اند: «اِنَّ الكذبَ هُوَ خرابُ الايمان» (همانا دروغ، نابودي و خرابي ايمان است) و «لا ايمانَ لِمَن لا حَياءَ له» (ایمان ندارد هر که حیا ندارد)(۸)

حامد صبوری
۱۰/۴/۱۳۹۰
ــــــــــــــــــــــــــ
یادداشت ها:
۱-//www.lenziran.com/2011/06/27/sadegh-larijani-iran-is-the-unique-d…
//www.bbc.co.uk/persian/iran/2011/06/110629_l21_bahaii_larijani.sh…
۲-//www.voanews.com/persian/news/iran-bahai-2010-11-22-109932249.html
۳-//www.lenziran.com/2011/06/27/sadegh-larijani-iran-is-the-unique-d…
۴- قبلاً در مقاله ای با عنوان: «آزار بهائیان بر مبنای سناریوی کالت» پاسخ این ادعای آقای لاریجانی داده شده است:
//new.noghtenazar.org/node/948
۵- تاریخ سیاسی معاصر ایران، دكترسیدجلال مدنی، ج۲، صص۳۱۱-۳۱۲. نیز صحیفۀ نور، ج۴، ص۱۰۸.
۶- //news.persian-bahai.org/?type=search
۷- برای دیدن نمونه هایی از موارد فوق از جمله رجوع شود به «سرویس خبری جامعۀ جهانی بهائی»:
//news.persian-bahai.org/
۸- //www.kooyedoost.ir/sokhanrani/93-1388-07-02-21-13-06.html
//www.rasekhoon.net/library/content-41628-1.aspx
//essay.monajat.org/akhlagh/arzesh/Haya/Haya_02.php