برگرفته از: //www.bic.org/panjsal/five-years-too-many/#readmore

شش تن از هفت مدیر بهائی در ۲۴ اردیبهشت ۱۳۸۷ (۱۴ مه ۲۰۰۸) طیّ مجموعه‌ای از
یورش‌های بامدادی در تهران دستگیر شدند. هفتمین نفر دو ماه پیش از آن در ۱۵ اسفند
۱۳۸۶ (۵ مارس ۲۰۰۸) بازداشت شده بود.
این هفت نفر به اسامی فریبا کمال آبادی، جمال الدین خانجانی، عفیف نعیمی، سعید
رضائی، مهوش ثابت، بهروز توکلی و وحید تیزفهم – از زمان دستگیری‌شان با یک روند
قضائی به کلی ناقص که الزامات بین‌المللی حقوق بشر و حمایت‌های حقوقی را کاملاً
نادیده می‌گیرد، مواجه بوده‌اند.
در اوّلین سال بازداشت، اتهامات وارده به ایشان اعلام نشد و تقریباً دسترسی به هیچ
وکیلی نداشتند. محاکمۀ آنها که طی یک دورۀ چند ماهه در سال‌های ۱۳۸۹ و ۱۳۹۰ (۲۰۱۰)
انجام شد و در مجموع فقط شش روز طول کشید، به شکلی غیر قانونی به صورت غیرعلنی و بر
اساس شواهدی که وجود خارجی نداشتند برگزار شد و حاکی از نهایت تعصب دادستان‌ها و
قاضیان بود.
مهناز پراکند، یکی از وکلای این هفت زندانی گفت: «کیفرخواست صادره علیه موکلان ما…
بیشتر به یک بیانیه سیاسی شبیه بود تا یک کیفرخواست حقوقی. یک متن ۵۰ صفحه‌ای…
کیفرخواستی سراسر توهین و تحقیر در حق بهاییان ایران و به ویژه موکلین ما. متنی
بسیار کلی و فاقد هرگونه دلیل اثباتی».
در حال حاضر این هفت نفر در دو زندان از بدنام‌ترین زندان‌های ایران شرایط سختی را
تحمل می‌کنند. پنج مرد در زندان گوهر دشت کرج، که به شلوغی بیش از حد، نبود بهداشت
و محیط خطرناکش مشهور است، زندانی هستند. دو زن هم چنان در زندان بدنام اوین تهران
نگهداری می‌شوند.
در اسفند ماه ۱۳۹۱(مارس ۲۰۱۳)، بازرس ویژه سازمان ملل در مورد حقوق بشر در ایران با
ذکر اینکه بهائیان ایران «به طور سیستماتیک از طیف وسیعی از حقوق اجتماعی و اقتصادی
محروم هستند» خواستار آزادی فوری این هفت نفر گردید.
این وب سایت قصد دارد مردم خیرخواه سراسر جهان را ترغیب نماید تا در حمایت از این
فراخوان، صدای خود را بلند نموده، از دولت ایران بخواهند به تعهدات بین‌المللی خود
پایبند باشد و همچنین خواستار آزادی فوری این هفت نفر- و بیش از صد تن از هم مسلکان
آنها و تعداد بی شماری از دیگر زندانیان عقیدتی – شده و اقدامات دیگری را جهت پایان
دادن به آزار و اذیت مذهبی در ایران اتخاذ نمایند.
از سال ۱۳۵۷ (۱۹۷۹) تاکنون، بیش از ۲۰۰ بهائی اعدام گردیده، صدها تن دیگر زندانی و
شکنجه شده‌اند، ده‌ها هزار نفر از حق اشتغال، تحصیل، آزادی عبادت و سایر حقوق محروم
گشته‌اند- همۀ این آزارها صرفاً به این علت صورت گرفته که مذهب آنها «فرقۀ ضاله»
معرفی گردیده است.
این آزار و اذیت در سال‌های اخیر شدت بی سابقه‌ای گرفته است. از سال (۲۰۰۵) تا
کنون، بیش از ۶۶۰ بهائی دستگیر شده‌اند و تا ماه فروردین 1392 (مارس ۲۰۱۳)، حد اقل
۱۱۵ بهائی، از جمله این هفت نفر به نا حق زندانی بوده‌اند.
افزایش بازداشت‌ها با موج فزاینده‌ای از خشونت علیه بهائیان همراه بوده است که با
حوادثی نظیر حملات آتش افروزی، شعار نویسی های ضد بهائی، سخنرانی‌های نفرت برانگیز،
هتک حرمت به گورستان‌های بهائی و ضرب و شتم کودکان دبستانی مشخص می‌گردد.
آزار و اذیت بهائیان ایران از گهواره تا گور ادامه دارد. نوزادان بهائی همراه با
مادران خود زندانی می‌شوند. کودکان بهائی در مدارس ابتدائی و متوسطه، مکرراً توسط
معلمین مورد آزار و اذیت و توهین قرار می‌گیرند. جوانان از حق دسترسی به آموزش عالی
محرومند. بزرگ‌سالان از داشتن مشاغل دولتی منع شده‌اند و عملاً در سایر بخش‌های
اقتصادی مورد تبعیض قرار می‌گیرند. ازدواج بهائیان به رسمیت شناخته نمی‌شود و افراد
مسن از دریافت حقوق بازنشستگی ممنوعند. این تبعیض همه جانبه و تمام عیار حتی پس از
مرگ هم ادامه دارد: بهائیان از حق کفن و دفن مناسب محرومند و آتش افروزی و تخریب
گورستان‌های بهائی که پیگرد قانونی نمی‌شوند، آزار و اذیت بهائیان را تا فراتر از
مرگ ادامه می‌دهد.