برگرفته از:

//fa.iranpresswatch.org/2015/10/01/%D8%B3%DA%A9%D9%88%D8%AA-%D8%B1…

تاریخ 28 سپتامبر 2015

نوشته رامین احمدی

ترجمه مهرداد جعفری

در تمام دوران زندگی خود بعنوان یک امریکائی ایرانی تبار درهیچ زمانی به اندازه امروزه اینقدر مذاکره و گفتگو در باره ایران نشنیده ام. در جلسات گنگره امریکا، در برنامه های تلویزیونی صبح های یکشنبه و در بسیاری از جلسات علمی و مدنی که در عرض چند ماه گذشته انجام گرفته بسیاری از متخصصین به تجزیه و تحلیل مسائل پرداخته، نظریه هائی ابرازنموده و با مذاکرات بین المللی ایران مخالفت و یا ازآن حمایت نموده اند. جلسه مجمع عمومی سازمان ملل متحد در ماه سپتامبرکه قرار است اقای روحانی بهمراه دیگر رهبران جهان بیاناتی ایراد نمایند زمانی است که باید ندای وجدان طنین بلندتری داشته باشد.

حال که گروه کشورهای ۱+۵ در باره مذاکرات هسته ای به توافق رسیده اند باید توجه بیشتری به فاجعه نقض حقوق بشر در ایران نمود. زیرا ممکن است که قضیه نقض حقوق انسانی و سرکوب آن هنگامی که ماجرای مذاکرات هسته ای رنگ و جلای خویش را از دست بدهد بآسانی از یاد برود. ایالات متحده امریکا از ایجاد روابط مجدد با ایران چگونه برای پیشبرد رعایت حقوق بشر در ایران استفاده خواهد کرد؟ آیا جامعه بین المللی قادر به ادامه فشار به ایران در مورد رعایت حقوق اقلیت ها، روزنامه نگاران و یا مخالفین خواهد بود؟ ما منتظر جواب این سئوالات از طرف ایالات متحده امریکا و دیگر کشورهای جهان هستیم.

از هر جنبه ای که به قضیه نظر انداخته شود وضعیت حقوق بشر در ایران از زمانی که (آقای) روحانی بعنوان رئیس جمهور در تاریخ اگوست ۲۰۱۳ انتخاب گردید فی الواقع بدتر شده است. در دوران قبل از انتخابات (آقای) روحانی میانه رو و معتدل بشارت داد که سعی در بهبودی وضع آنچه که وی “حقوق شهروندی” نامید خواهد نمود. در ابتدای دوره ریاست جمهوری امید اینکه (اقای) روحانی انچه را که گفته دنبال نماید بالا گرفت زیرا بلافاصله بعد از شروع بکار به اقداماتی در این باره مانند آزاد نمودن تعداد محدودی از زندانیان سیاسی قبل از شرکت در مجمع عمومی سازمان ملل در سال ۲۰۱۳ و همچنین تبریک سال نوی کلیمیان در “توتیتر” دست زد.

امّا هنوز مدافیعن حقوق بشر نگران این نکته میباشند که این قدم های برداشته شده جامعه بین المللی را کمی آرام نموده و ممکن است که در باقی مانده دوران ریاست جمهوری احساس کاذبی از امینت ایجاد نماید. حتی با نظری کوتاه و سطحی به آمار در دسترس و انچه که در حقیقت اتفاق افتاده میتوان دریافت که وضعیت اساسی ترین حقوق رو به وخامت گذاشته، اعدام ها تا حدّی زیاد گردیده که حتی نوجوانان و کمسالان وافرادی با جرائمی جزئی مانند حمل مواد مخدر هم در میان اعدامی ها دیده میشوند. بسیاری از زنان مورد هجوم موجی از حملات اسید پاشی قرار گرفتند وهم چنین قانون گذاران قوانینی را تصویب نمودند که به مسئولین قدرت بیشتری میدهد که در مورد حجاب اسلامی سخت گیری نموده و کنترل بیشتری را به مورد اجرا گذارند. دولت حاکمه بسیاری از روزنامه نگاران را در زندان محبوس نموده که از جمله میتوان از(اقای) جیسون رضائیان، خبرنگار واشنگتن پُست نامبرد. اقلیت های مذهبی و قومی مورد صدمات و ستم شدت یافته قرار گرفته اند. در ماه مارس امسال ایران مجدداً مطلب مورد شور وبحث شورای حقوق بشر سازمان ملل قرار گرفت تا حدّی که (آقای) احمد شهید، گزارشگر ویژه سازمان ملل در مورد ایران اظهار داشته که علیرغم تعهدات (اقای) روحانی برای بهبودی، شرایط حقوق بشر در ایران وخیم تر شده است.

سرکوبها و فشارها بالاخص بر جامعه بهائیان ایران شدت گرفته است. جامعه بهاییان ایران بزرگترین اقلیت مذهبی کشور است که همانطور که قبلاً هم ذکر گردید میزان آزادی جامعه را در ایران می توان با نحوه برخورد حکومت با این جامعه سنجید. تعداد بهائیان زندانی به 136 نفر رسیده که بالاترین رقم در بیست سال گذشته میباشد. سرکوب و حملات متعدد دیگری را نیز میتوان به این ارقام اضافه نمود که هنوز بسیاری از آنها تحت پیگیری قانونی قرار نگرفته اند. دولت حاکمه بر فشار برای تعطیلی محل کسب و کار بهائیان افزوده و هم چنین تبلیغات نفرت برانگیز مورد حمایت دولت علیه بهائیان را به شدت افزایش داده است.

بسیاری از تحلیلگران معتقدند که این حملات تشدید یافته از جانب اصول گرایان صورت گرفته که شاید تحت نظر مستقیم رهبر جمهوری اسلامی بوده تا موقعیت (آقای) روحانی را در مذاکرات هسته ای تضعیف نماید. در عین حال بسیاری از این حملات مستقیما بوسیله سازمانهائی انجام گرفته که تحت نظر و مسئولیت آقای روحانی می باشند. صرفنظر از تمام این اتفاقاتی که پشت صحنه حکومتی با ساختاری پیچیده و مرموز انجام میگیرد واقعیت اینست که (آقای) روحانی حتی سخنی برعلیه این ستم ها و مظالم ابراز نکرده است. وی چه بتواند و چه نتواند که از این اعمال جلوگیری نماید درهر حال حداقل با سکوت خویش بنحوی بر این اقدامات صحه گذاشته است.

چرا (آقای) روحانی نتوانسته که حتی بصورتی ناقص تعهداتی را که قبل از انتخابات قول بدانها داده بمورد اجرا گذارد؟ به آسانی می توان نتیجه گرفت که (آقای) روحانی تصمیم گرفته سرمایه سیاسی خود را صرف مذاکرات هسته ای نماید و با سکوت خویش در مورد عدم نقض حقوق بشر “توانایی” خویش را به نمایش گذارد و اصول گرایان را در ایران آرام نماید. ولی آنچه را که (آقای) روحانی نتوانسته تشخیص دهد، این است که سکوت در مقابل ستم و سرکوب نشانه توانایی نیست بلکه نشانه ضعف است. مردم ایران بخوبی قادر به تشخیص خوب از بد هستند واحترامگذار و قدردان توانایی و شجاعتی خواهند بود که رعایت حقوق بشر را در ایران رهبری نماید . ( اقای) روحانی باید سکوت در مورد نقض حقوق انسانی مردم ایران را بشکند و هم چنین کشورهای متعهد باید در مذاکرات خویش ایران را مرتباً به این مسئله متذکر گردند.

در پائیز امسال جامعه بین المللی در مجمع عمومی سازمان ملل متحد باید مطمئن گردند که صرفنظر از نتیجه مذاکرات هسته ای از ایران خواسته شود که تعهد نماید که حقوق انسانی تمامی شهروندانش را رعایت و تضمین نماید.