قَدْ اَفَلَتْ شَمسُ البَهاء- شب زنده داری (۱)

نوشتۀ مایکل کِرتوتی ‌(Michael Curtotti) (۲)

۲۸ می ۲۰۱۷
ترجمۀ مهرداد جعفری

در ساعت سه صبح روز ۲۹ می ۱۸۹۲ میلادی حضرت بهاءُالله این عالم خاکی را ترک نمودند. دوران حیات مبارکشان ۷۵ سال طول کشید. حضرت عبدُالبهاء، فرزند اَرشد حضرت بهاءُالله بلافاصله تلگرامی به این عنوان به سلطان عثمانی عبدُالحمید مخابره فرمودند: «... قَدْ اَفَلَتْ شَمسُ البَهاء» ۳ [به تحقیق که خورشید بها غروب کرد]

با توجّه به تقویم بدیع [نام تقویم بهائی]، در شب ۲۸ و یا ۲۹ ماه می بهائیان در سراسر جهان از نیمه شب بیدار مانده و با دعا و مناجات و خواندن آثار و کتب اِلهی به یادبود حیات و صعود [وفات] حضرت بهاءُالله گِردِ هم جمع می گردند.

قسمت عمدۀ حیات حضرت بهاءُالله به صدمه، رنج و اَلَم، محرومیّت و تبعید سپری شد. در ایّام جوانی حضرت بهاءُالله، وارث ثروت خانواده ای از نجبای ایران گردیدند ولی در هنگام صعود هیچ ارثی از مادّیات برای بازماندگان خویش بجا نگذاشتند.

«قَدْ قُیِّدَ جَمالُ القِدَمِ لِاِطلاقِ العالَمِ وَ حُبِسَ فِی الحِصنِ الأعظَمِ لِعِتقِ العالَمینَ وَ اخْتارَ لِنَفسِهِ الأحزانَ لِسُرورِ مَنْ فِی الأکوانِ»۴ [مضمون به فارسی: به تحقیق که جمالِ قِدَم [از القاب حضرت بهاءُالله] برای آزاد کردنِ انسان ها کُند و زنجیر شد و برای آزادیِ عالمیان در قلعۀ اعظم زندانی گردید و به خاطر شادی جهانیان غم ها را برای خود اختیار کرد.]

حیات حضرت بهاءُالله شاهد ظهور دیانت بهائی به عنوان امری مستقل گردید.

از سال ۱۸۵۲ م. حضرت بهاءُالله که اوّلین نفحۀ ظهور را در تاریکی های سیاهچال طهران تجربه کردند تا سال ۱۸۹۲ م. که صعودِ مبارک واقع شد حضرتشان مستمراً به ترویج وحدت عالمِ انسانی و تمامی پیامدها و نتایج حاصلۀ این تعلیم اِلهی همّت گماردند.

در هنگام صعودِ مبارکْ اَمرِ اِلهی [دین بهائی] که هنوز ایّام حسّاس طفولیّت را می گذرانید به کشورهای هندوستان و در شمال به روسیه رسیده بود و همچنین در کشورهای ایران، عراق، ترکیه، فلسطین، سوریه و مصر مستقرّ شده بود. در سال ۱۸۹۳ م. یک سال بعد از صعود مبارک برای اوّلین بار در آمریکای شمالی کشیشی به نام هنری جسب (Henrry Jessup) در کنفرانس مجلس ادیان بیانات حضرت بهاءُالله را قرائت کرد.

«آیا اگر تمام اقوام و ملل در ظلِّ یک دیانت درآیند و جمیع مردمان مانند برادر شوند و روابط مَحَبَّت و یگانگی میانِ اَبناءِ بشر استحکام یابد و اختلافات مذهبی از میان برود و تبایُنِ نژادی محو و زائل شود، چه عیب و ضرری دارد... این جنگ ها و کشتارها و اختلافات باید قطع شود و اَبناءِ بشر مانند یک قوم و عائله گردند.» ۵

در هنگام صعودِ جمالِ مبارک تمامی آثار ایشان مجموعه ای از کتبِ قطور شده بود. اکثریّت آثار ایشان امروزه به صدها زبان گونه گون ترجمه شده اند. در عمق این آثار مجموعه ای از تعالیم منسجم را می توان پیدا کرد که هدفش اصلاح و رهائی بشر از شرایط سخت و نامساعد است و پیش بردن جامعۀ بشری به رفاه عالی تر.

حال که تقریباً ۲۰۰ سال از تولّد مبارک حضرت بهاءالله گذشته بسیاری از تعالیم مبارک در جهان گسترش یافته. میلیون ها نفس تمامی هَمِّ خویش را در زندگی به انتشار تعالیم حضرت بهاءُالله مصروف نمودند. حال دیانت بهائی از نظر گستردگی در جهان بعد از دیانت مسیحی دوّمین دیانت می باشد.

تربتِ مُطهّر حضرت بهاءُالله در غرفه ای کوچک در جوار قصرِ بَهجی در خارج از مدینۀ عَکّا، آخرین محلِّ اقامت حضرتشان در میان باغ هایی زیبا استقرار یافته.

در اواخر ایّام حیات حضرت بهاءُالله این بیانات را نازل فرمودند:

«ما قَصَّرْتُ فیٖ تَبلیغِ اَمرِکَ وَ اَظهَرْتُ لِعِبادِکَ اَعظَمَ ما عِندَهُم اَمراً مِنْ عِندِکَ» ۶ [مضمون به فارسی: در تبلیغ امرِ تو [خدا] کوتاهی نکردم و برای بندگانت بزرگ تر و مهمّ تر از آنچه نزدشان است ظاهر و اعلان نمودم و این امری بود از جانب تو.]

و در کتاب مستطابِ اَقدَس، کتاب احکام دیانت بهائی در مورد صعود خویش می فرمایند:

«قُلْ یا قَومُ لا یَأخُذُکُمُ الاِضطِرابُ اِذا غابَ مَلَکوتُ ظُهُوری وَ سَکَنَتْ اَمواجُ بَحرِ بَیانیٖ اِنَّ فیٖ ظُهُوریٖ لَحِکمَةً وَ فیٖ غَیبَتیٖ حِکمَةً اُخْریٰ مَا اطَّلَعَ بِها اِلَّا اللهُ الفَردُ الخَبیرُ وَ نَراکُمْ مِنْ اُفُقِیَ الاَبْهیٰ وَ نَنْصُرُ مَنْ قامَ عَلیٰ نُصرَةِ اَمریٖ بِجُنودٍ مِنَ المَلَأِ الاَعلیٰ وَ قَبیلٍ مِنَ المَلائِکَةِ المُقَرَّبینَ. یا مَلَأَ الاَرضِ تَاللهِ الحَقِّ قَدِ انْفَجَرَتْ مِنَ الاَحْجارِ الاَنْهارُ العَذْبَةُ السّائِغَةُ بِمٰا اَخَذَتْها حَلاوَةُ بَیانِ رَبِّکُمُ المُختارِ وَ اَنتُم مِنَ الغافِلینَ. دَعُوا ما عِندَکُم ثُمَّ طیٖرُوا بِقَوادِمِ الاِنقِطاعِ فَوقَ الاِبداعِ کَذلِکَ یَأمُرُکُم مالِکُ الاِختِراعِ الَّذی بِحَرَکَةِ قَلَمِه قَلَّبَ العالَمینَ.» ۷ [مضمون به فارسی: بگو ای قوم زمانی که ملکوتِ ظهورم نهان شد و امواج دریای بیانم ساکن گردید[اشاره به وفاتشان] شما را اضطراب نگیرد. بدرستی که در ظهورم حکمتی است و در نبودنم حکمتی دیگر که احدی به آن جز خداوند فردِ آگاه اطلاع نیافت. و ما شما را از افقِ ابهایمان می بینیم و کسی را که بر یاری امرم قیام کند با لشکرهایی از ملأ اعلی و گروهی از ملائکۀ مقرّب نصرت می کنیم. ای اهلِ زمین قسم به خداوندِ حقّ به تحقیق که از سنگ ها رودهایِ گوارا و پاکیزه و خوشگوار روان شد به خاطر این که شیرینی بیان پروردگارِ مختارتان آن را گرفت و این درحالی است که شما از غافلین هستید. دست بردارید از آنچه نزدتان است سپس با شَهپرهایِ انقطاع برتر از عالمِ اِبداع پرواز نمایید. اینچنین مالکِ اختراعی که به حرکتِ قلمش عالمیان را دگرگون کرد شما را امر می کند.]

حال تعالیم حضرت بهاءُالله در اختیار جامعۀ بشری است.

«هر ذیٖ بَصَر وسَمعی [هر صاحب چشم و گوشی] باید جهد نماید تا اسبابِ آنچه ذکر شد از عالمِ اَلفاظ و اَقوال به عرصۀ شهود و ظهور آید.» ۸

پاورقی ها:
توجّه: برای «محفوظ بودن حقّ چاپ» به اصل مقاله به انگلیسی مراجعه فرمائید.
(۱). این مقالۀ شمارۀ ۵۲ نویسنده می باشد.
(۲).مایکل کِرتوتی به مناسبت جشن دویستمین سالگرد تولّد مبارک حضرت بهاءالله که در ۲۱\۲۲ اکتبر ۲۰۱۷ برگزار می گردد تعهّد شخصی نموده که تا آن روز ۲۰۰ مقاله در مَواضیع مختلفۀ دیانت بهائی بنویسد. برای اصل این مقاله ها به: //beyondforeignness.org/ مراجعه فرمائید.
(۳). کتاب قرن بدیع، صفحۀ ۴۴۵.
(۴). منتخباتی از آثار حضرت بهاءُالله، شمارۀ ۴۵.
(۵). بهاءُالله و عصر جدید، صفحۀ ۱۳۵.
(۶). کتاب قرن بدیع، صفحۀ ۴۴۰.
(۷). کتاب مستطابِ اَقدَس، بندهای ۵۳ ، ۵۴.
(۸). مجموعه الواح مبارکه نازله بعد از کتاب اَقدس، لوحِ مقصود، بند ۱۰، صفحۀ ۱۰۰.