سعی در اتّحاد و وحدت (۱)

نوشتۀ مایکل کِرتوتی ‌(Michael Curtotti) (۲)

۳۰ ژوئن ۲۰۱۷
ترجمۀ مهرداد جعفری

زمانی که حضرت بهاءُالله فرمودند مشکلات و مسائل بشر جز با اتّحاد و وحدت امکان پذیر نیست مطلبی کاملاً آشکار نبود ولی امروزه بآسانی می توان مشاهده نمود که بیان حضرتشان حقیقتی محض است. مسائل و مشکلات بشری در دستیابی به صلح عمومی هنگامی تحقّق خواهد یافت که وحدتِ بشر استقرار و ریشه گیر شده باشد.

ولی امروزه آنچه در تمامی سطح زمین مشاهده می شود اختلاف و تفرقۀ جامعۀ بشری است.

«دو نفس ديده نمی شود که فِى الحقيقه در ظاهر و باطن متّحد باشند، آثارِ نِفاق در آفاقْ موجود و مشهود مَعَ آن که [با این که] کلّ از براى اتّحاد و اتّفاق خلق شده اند.» ۳

اگر تحقّق وحدتِ بشر امر آسانی بود تا حال می بایست انجام گرفته بود. امری غیر ممکن نیست ولی به نظر سخت تر از بهترین اهداف بشری می رسد که تا حال انجام گرفته؛ بمراتب سخت تر. در مورد اتّحاد در سطح جهانی حضرت عبدُالبهاء در سال ۱۸۷۵ این چنین مرقوم فرمودند:

«و بعضی اشخاص که از هِمَمِ کلّیۀ عالَمِ انسان بی خبرند این امر را بسیار مشکل بلکه مُحال و مُمتنع شمرند. نچنان است بلکه از فضل پروردگار و عنایتِ مُقّرّبینِ درگاهِ آفریدگار و همّتِ بی همتایِ نفوسِ کاملۀ ماهره و افکار و آراءِ فَرائِدِ زمانه هیچ امری در وجودْ مُمتنع و مُحال نبوده و نیست. همّتْ همّتْ، غیرتْ غیرتْ لازمست. چه بسیار امور که در اَزمِنۀ سابقه از مَقولۀ مُمتنعات شمرده می شد که ابداً عقولْ تصوّرِ وقوع آن را نمی نمود حال ملاحظه می نمائیم که بسیار سهل و آسان گشته و این امرِ اَعظمِ اَقوَم که فِی الحقیقه آفتابِ اَنوَرِ جهانِ مَدَنیّت و سبب فوز و فلاح و راحت و نَجاحِ کلّ است از چه جهت مُمتنع و مُحال فرض شود؟ و لابُدّ بر اینست که عاقبت شاهدِ این سعادت در انجمن عالم جلوه گر گردد.» ۴

کاملاً آشکار است که تحقّق وحدتِ بشر فرایندی است که لازمه اش تغییرات اساسی در سطحِ افراد، جامعه و مؤسّسات می باشد. لازمه اش فرایند آموزش و داشتن وسائل و فرهنگی است که ظهور وحدت بشر را حمایت نماید. به عنوان مثال فرهنگِ مَرسومِ خشونت و جنگ امروزه در مورد اختلافات بین المللی اساس وحدت را تضیعف می نماید. الگوهای فرهنگی نیز که تسلّط و رفتارهای تفرقه انگیز را در سیاست، اقتصاد و دیگر زمینه های اجتماع مقرّر می دارد باعث تضیعف ایجاد اتّحاد می گردد.

در یکی از مقالات //www.noghtenazar.org/node/1635 که در مورد «مشورت» نوشته شده بود دربارۀ مشورت و هدف آن مطالبی یادداشت گردیده. در آنجا در تشبیهی که حضرت عبدُالبهاء از امر مشورت می نمایند، مشورت در میان حواریونِ حضرت مسیح را بیان فرمودند که در آن روحِ حاکم بر رفتار ایشان مشارکتِ تمامی حواریون بود.

در سطح روابطِ فردی وقتی ما سعی می کنیم با همنوعانمان وحدت یابیم مرتباً تحت امتحانات عدیده قرار می گیریم؛ امتحاناتی چون شکّ و تردید باطنی، مشکلاتِ ارتباط و عدم تفاهم، مشکلاتِ نفسِ اَمّاره و حسادت. تمامی اینها می تواند کلیّۀ فعّالیّت ها و اقداماتِ بشری برای دستیابی به وحدت را به خطر اندازد.

همچنان که قبلاً هم مورد مُداقّه قرار دادیم نکتۀ مهم این که حضرت بهاءُالله مایلند افراد، جامعه و مؤسّسات دارای هدفی متّحد باشند و آن ترویج رفاهِ عالم انسانی باشد. دلیل این چنین نظری بسیار واضح است! چه هدفی دیگر می تواند جامعۀ بشری را متّحد نماید؟ بدون هدفی متّحد چگونه نوع بشر می تواند متّحد باشد؟

اگر چنین هدفی مورد قبول قرار گیرد سؤال بعدی این است که چگونه باید همکاری نمود تا بتوان چنین هدفی را تحقق بخشید؟ چگونه تفاهم خویش را برای تحقّق این هدف بیشتر نمائیم؟

پاورقی ها:
توجّه: برای «محفوظ بودن حقّ چاپ» به اصل مقاله به انگلیسی مراجعه فرمائید.
(۱). این مقالۀ شمارۀ ۸۵ نویسنده می باشد.
(۲).مایکل کِرتوتی به مناسبت جشن دویستمین سالگرد تولّد مبارک حضرت بهاءالله که در ۲۱\۲۲ اکتبر ۲۰۱۷ برگزار می گردد تعهّد شخصی نموده که تا آن روز ۲۰۰ مقاله در مَواضیع مختلفۀ دیانت بهائی بنویسد. برای اصل این مقاله ها به: //beyondforeignness.org/ مراجعه فرمائید.
(۳). مجموعه الواح نازله بعد از کتاب اَقدس، لوحِ مقصود، صفحۀ ۹۷.
(۴). رسالۀ مَدَنیّه، صفحۀ ۲۷.