روزنامهء کیهان ایران، بار دیگر حربهء حملات ناجوانمردانهء خویش را متوجّه جامعهء بهائی ایران کرده و به بهانهء افشا اهداف طرح روحی در شمارهء 18615 موّرخ 22 شهریور 85 (13 سپتامبر 2006) خود اتّهاماتی بی اساس به پیروان این آئین وارد کرده است. این روزنامه که پیشتر نیز در طیّ مقالاتی متعدّد آنچه را بهائی ستیزان از گذشته های دور و نزدیک در ردّ و طرد این دیانت گفته و نوشته بودند تکرار کرده بود از آنجمله انتساب آن به سیاستهای روس و انگلیس و ... مخدوش کردن حقایق چون دعوی دشمنی بهائیان با اسلام و فقدان اصول و مبانی اخلاقی در بین آنان و ده ها تهمت و اتهام دیگر که با هیچ عقل سلیم سازگار نیست .
حال ظاهراً مطلب تازه و بدعی برای حمله به این آئین پیدا کرده است و طرح آموزشی روحانی جامعهء بهائی را که اکنون در سراسر جهان اجراء میگردد و به تصدیق خود کیهان سرچشمه و منشأ آن از جامعهء بهائیان کلمبیا در آمریکای جنوبی است را بهانهء نگارش مقاله ای مشحون از مطالب غرض آلود و اطّلاعات ناصحیح قرار داده است.
چون خوانندگان احتمالاً با طرح آموزشی روحی آشنا نیستند لذا مختصراً یادآور میشود که حدود 2 دههء پیش بموازات گسترش سریع آئین بهائی در آمریکا لاتین جمعی از مطّلعین بهائی و کارشناسان رشتهء تعلیم و تربیت در کشور کلمبیا بطور آزمایشی یک سری کتب آموزشی در بارهء تاریخ و تعالیم و فلسفهء امر بهائی تألیف کردند که در آن موضوعاتی چون خداشناسی، حقیقت انسان و بقاء روح، مبادی مشترک ادیان، اصول اخلاقی و روحانی دیانت بهائی و مختصری از تاریخ حیات حضرت باب و بهاءالله مطرح شده و توضیح داده شده است.
افزون بر این ضرورت تفکّر و جستجوی مستقّل و آزاد حقیقت و اهمیّت آموزش و پرورش صحیح روحانی اطفال تأکید گردیده است.
این سری از کتب و دوره های آموزشی چنان موفقیّت آمیز بود که بزودی نه تنها در سایر کشورهای آمریکای لاتین که هزاران نفر بهائی بومی دارد مورد استفاده قرار گرفت بلکه تدریجاً در سراسر جهان بهائی و یقیناً در بیش از یکصد کشور توسعه و تعمیم یافت و در هریک مؤسّسهء آمورزشی تأسیس شد که در ایجاد و تکمیل این دوره های آموزشی اقدام نمایند.
فلسفهء ایجاد این دوره ها یا حلقه های آموزشی اینست که پیروان آئین بهائی حقائق دینی را بطور تعبدی و تقلیدی نپذیرند بلکه بر حسب آموزهء مهمّ و روحانی بهائی هر فرد بالغ وظیفه دارد که شخصاً در کسب علم و عرفان و حقیقت بکوشد و مطالب دینی را با فکر و اندیشه و خرد بیاموزد.
این است اساس فرهنگ ایمانی و روحانی دیانت بهائی که از بدو ایجادش همواره مورد نظر و توجّه بوده است. اصولاً تعلیم و تربیت در امر بهائی مقامی والا دارد و جزء اساس تعالیم این آئین است. بیش از یکصد سال پیش بهائیان در ایران اقدام به تأسیس مدارس کردند و در بیش از 40 شهر و قصبه این مدارس برپا شد معروفترین آن در طهران بود که بنام مدرسهء تربیت (بنین و بنات یعنی پسرانه و دخترانه) در طی دهها سال خدمتش هزاران دانش آموز را پرورش داد که هریک بعدها در رشته های مختلف علوم و فنون خدمات نمایانی به میهن عزیز خود کردند. اکنون هم که به لطف و عنایت حکومت اسلامی درهای دانشگاهها به روی جوانان بهائی بسته است باز با همت خود بهائیان مؤسّسهء آموزش عالی بهائی برای تعلیم فنون و علوم به دانشجویان محروم ولی مشتاق تحصیل بهائی تأسیس گردید که متأسّفانه آنهم با یورش و حملهء بهائی ستیزان تعطیل شد. اکنون نوبت دوره های آموزش روحانی مشهور به روحی رسیده که هدف اتّهام و حمله قرار گیرد و تهدید به تعطیل شود.
باید از دست اندرکاران این اقدامات ضد بهائی که آنرا مبارزهء فرهنگی با فرقهء ضالّهء بهائیت مینامند پرسید که اگر جوانان بهائی به تحصیل مسائل روحانی و معنوی در محیطی خالی از آلایشهای رائج بپردازند و شیوهء خدمت و محبّت به نوع بشر از هر قوم و مذهبی را بیاموزند چه ضرر و چه تهدیدی متوجّه جامعه خواهد شد؟ آیا پرورش چنین جوانان تقویت روحیهء ایثار و ایمان و علم و عرفان در طبقهء جوان موجب خطر است یا باعث بروز استعداد و شکفتگی احساسات روحانی آنها است.
اگر اجراء طرح روحی زیان داشت چگونه است که مقامات بیش از یکصد کشور جهان که این دوره های منظم آموزشی در آن در جریان است آنرا تصویب و تأیید کرده اند و حتّی مجریان آن مورد تقدیر و تشویق قرار گرفته اند ولی در ایران این طرح از نقطه نظر کیهان توطئه ای جهت فریب مسلمانان شیعه و تبلیغ گسترده مخفیانه در جمهوری اسلامی تلقّی گشته است؟
اگر نویسندهء مقاله این شهامت را بخرج میداد و از کتب در دسترس روحی لااقل چند جمله و یا فرازی که به زعم خود مضرّ به مصالح ایمانی مؤمنین است نقل میکرد و آنگاه قضاوت در بارهء حُسن یا قبح، صحت و یا کذب مطالب را به خوانندگان واگذار میکرد یا خرد و منطق بیشتر توافق داشت تا تکرار الفاظ و کلماتی چون تبلیغات مثبت و منفی فرقهء ضالهء بهائیت و امثال آن که با کمال تأسّف کیهان بطور مستمر و مدتّها است اصرار در انتشار آن دارد تا آتش نفرت و کینهء مذهبی را بین عامهء مردم نسبت به پیروان بزرگترین اقلیت مذهبی در ایران بهائیان تیزتر کند .
هر ناظر کنجکاو و فرزانه می پرسد که اگر آئین بهائی و آموزهای روحانی و جهان شمول آن اینقدر خطرناک است که روزنامهء وزین کیهان مرتباً در بارهء آن قلمفرسائی میکند (بدون آنکه حقّ دفاع و توضیح دعاوی مطرح شده را به بهائیان بدهد) پس چگونه است که در قاطبهء ممالک جهان بهائیان آزادانه در نشر تعالیم خود اقدام می کند و کتب و مقالات آنان بدون هیچ مانع و رادعی چاپ میشود. تقریباً در هر کشوری از کشورهای جهان مؤسّسهء انتشارات بهائی دائر است و در بسیاری از ممالک اروپا و آمریکا و استرالیا و هندوستان مدارس عالی و آموزشگاههای بهائی و هزاران دانشجو را می پذیرد بدون آنکه مقامات فرهنگی یا دولتی ممانعتی ایجاد کنند در سازمان یونسکو و کمیته های اجتماعی و اقتصادی سازمان ملل متحد بهائیان نقش فعّال دارند، کرسی مطالعات بهائی در چندین دانشگاه در شرق و غرب علاقمندان به پژوهش و تحقیق تاریخی و دینی را تعلیم و تدریس می کند. از آن میان در کشور ایران که زادگاه و مهد آئین بهائی است محدودیت ها و گرفتاریهای روزافزون دامنگیر دانش آموزان بهائی میشود و آنان را از تحصیل و آموزش محروم میسازد.
آیا این سیاست با اصول حقوق بشر که در منشور جهانی مصوب اکثر ممالک سازگار است و حتّی آیا با روح حقیقی اسلام که بر اصل تساهل و تسامح و تأکید بر کسب علم است مطابقت دارد؟ پاسخ این سؤال را به عهدهء نویسندگان سرمقاله واگذار می کنم .