تعداد بهاییان نسبت به 160 سالی كه از پیدایش آن می گذرد بسیار اندك است. برخواننده این سطور پوشیده نیست كه هر یك از ادیان الهی با مقصد و هدف خاصی در زمان خاص و موقعیت جغرافیایی مشخص ظهور نمودند. این ادیان به فرمان خداوند برای هدایت مردمان یك سرزمین و در یك مقطع تاریخی معین، مأموریت خود را به انجام رساندند. مثلأ حضرت موسی و دیانت یهود برای نجات مردم از ظلم فراعنه در سرزمین های مقدس ظاهر شد. هدف دیانت یهود آزاد ساختن مردم سرزمین شعیب و مصر بود و در بیابان سینا مركز حكومت و اقتدار خود را تأسیس فرمود. دیانت حضرت مسیح برای جمع آوری و متحد ساختن قوم یهود و قبائل دوازده گانه این دیانت كه پراكنده شده بودند، ظاهرشد. مكانی كه دیانت حضرت مسیح برای تأسیس حكومت مذهبی خویش معین نمود، سرزمین ناصره و بیت لحم و نواحی اطراف آن بود و تا سال های بسیار طولانی مسیحیان در این سرزمین، یعنی خاورمیانه امروز دور هم گرد آمدند. همچنین، دیانت اسلام برای تربیت و تعلیم مردمان شبه جزیره عربستان و نجات قوم عرب از توحش و جاهلیت ظاهر شد. عمده مردم مسلمان در آن روزگار در این قسمت از زمین سكونت داشتند و بیشتر قوم عرب به اسلام گرویدند. اما دیانت بهایی هدفش جهانی است و تعالیمش برای عموم مردم جهان است. اگرچه حضرت بهاءالله از ایران ظاهر شدند؛ اما از همان ابتدا به همه بهاییان توصیه كردند كه در سراسر كره زمین پراكنده شوند و تعالیم بهایی را ترویج كنند. از این رو بهاییان هدفشان جمع شدن و گرد آمدن دور هم و به عبارتی تأسیس حكومت مستقل برای خودشان نبود. بنابراین پراكندگی بهاییان یكی از دلایل اندك بودن جمعیت ایشان می شود. زیرا در كشورهای جدید مشكل زبان متفاوت، عدم آشنایی با محیط و شرایط آن سرزمین، فرهنگ و آداب مختلف، تعصب و تمسك شدید مردمان به عقاید و رسوم آباء و اجدادی، باعث می شود كه دیانت بهایی در آن ممالك رشد سریع نداشته باشد و جمعیت بهایی به كندی افزایش یابد.
دلیل دیگر آن است كه دیانت بهایی حدود 160 سال پیش در ایران ظاهر شد و اگرچه تعداد پیروان این آئین بنا به شرایط بومی و محلی بیشتر از سایر كشورها بوده، اما در مقابل شدیدأ با آن برخورد شد. هر كس كه بهایی می شد مرتد قلمداد می گردید و به این سبب خونش ریخته می شد. در همان سال های اولیه ظهور دیانت بهایی در ایران، بیش از بیست هزار نفر قربانی اینگونه برخوردها شدند و جان خودشان را به خاطر اعتقادشان فدا كردند. در نتیجه هم از تعداد بهاییان موجود كاسته می شد و هم كسانی كه تمایل و دلبستگی به این اعتقاد را داشتند، از ترس جان و بر هم خوردن تعادل زندگی، عقاید خود را بروز نمی دادند. حتی اكنون و در قرن بیست و یكم، بهاییان در مقابل اظهار ایمان خود به این آئین، مورد همه گونه ظلم و بی عدالتی می شوند و از بسیاری از حقوق مدنی و اجتماعی و فردی محرومند و این مطلب مانعی برای كسانی است كه حتی آرزو دارند اعتقاد خود را به این آئین ابراز دارند. تبلیغ دیانت بهایی یكی از اصول قطعی و مسلم برای بهاییان است؛ اما در كشور ایران و مهد این آئین به شدت با آن برخورد می شود. تمامی دولت ها و حكومت هایی كه از آغاز تولد این دین در ایران بر مسند قدرت بودند، با بهاییان مخالفت نموده، آنها را در سخت ترین شرایط قرار داده اند و در تمامی این دوران از ابتدایی ترین حقوق انسانی محروم كرده اند. این اتفاق در برخی كشورها كه حكومت مذهبی دارند نیز می افتد و اصولأ سخت ترین و غیر منصفانه ترین مخالفت ها و دشمنی ها از سوی رهبران مذهبی و علمای دینی در بسیاری از كشورها بر علیه دیانت بهایی و پیروان آن انجام می شود. دلیل دیگر تبلیغات وگفته ها ونوشته های خلاف واقع است كه در این 160 سال برعلیه دیانت بهایی گفته و نوشته شده است. با توجه به ظهور دیانت بهایی در ایران، بیشترین مخالفت ها در این سرزمین و از سوی علمای اسلام انجام شده و در مجالس و منابر انواع تهمت ها و اكاذیب رابه این آئین نسبت داده اند. انها سعی كرده اند آنچه برای مردم ایران دارای ارزش و اعتبار است و آنچه كه مردم این مملكت مقدس می دانند و یا دوست دارند، بهاییان را مخالف آن قلمداد كنند. اگر مردم ایران به دلیل اعتقادات عمیق و تعلق شدید مذهبی، قرآن را مقدس و محترم می دارند، بهاییان را به هتك حرمت و بی توجهی به قرآن قلمداد می نمایند تا به این وسیله مردم از بهاییان متنفر شوند و یا نسبت بی ناموسی و بی عفتی به بهاییان زده اند تا ایرانیان را از بهایی بودن و بهایی شدن بر حذر دارند و یا آن ها را نجس می دانند كه مردم ایران با آن ها رفت و آمد و گفتگو نكنند و پرهیز داشته باشند. تا كنون كتاب های متعددی در رد دیانت بهایی انتشار یافته و حتی این روزها مخالفت های زیادی در روزنامه ها و جراید بر علیه بهاییان درج گردیده بدون آنكه اجازه داده شود كه پاسخگویی و رد اتهامات از سوی ایشان انجام پذیرد. بهاییان اجازه نشر كتب خود را ندارند، اجازه مذاكره و گفتگو در مجامع عمومی ندارند، اجازه ترویج و تبلیغ آئین خود را ندارند و اجازه دفاع از اعتقادات و مقدسات خود را نمی یابند. دیانت بهایی جنگ و ستیز و پیكار را منع كرده و با زور و اسلحه و دشمنی كردن پیش نمی رود. تنها سلاح آن گفتگو و مهرورزی و خیر خواهی است. آن ها از روش های تخریب و دشمنی متقابل استفاده نمی كنند. ایشان مأمور به دوستی و محبت حتی با دشمنان خود هستند. با همه مردم دنیا صرف نظر از تفاوت نژاد و جنس و رنگ، دین و فرهنگ، وطن و رسوم، در نهایت صلح و صفا معاشرت می نمایند و در مقابل همه بی مهری ها، دوستی و وفا می نمایند. اما دلیل دیگر آن است كه بهاییان تعداد نفوس و جمعیت را دلیل بر اثبات حقانیت خود نمی دانند و همچنین، چون قصد كشورگشایی و غلبه ظاهری در هیچ جای جهان ندارند، بنابراین سعی می كنند باتوسل به روش های صلح جویانه و محبت آمیز، هر چه ممكن است تعداد بیشتری از نفوس در سراسر كره زمین با تعالیم بهایی آشنا شوند و در زندگی فردی و اجتماعی خود از این تعالیم بهره گیرند؛ اگر چه نامشان بهایی نباشد. بهاییان سعی می كنند زمامداران و رهبران سیاسی و علمی و مذهبی دنیا را با تعالیم بهایی آشنا كنند تا از طریق آن ها حل مشكلات بشری و رفاه عالم انسانی آسان تر شود. بهاییان در فعالیت های اجتماعی و اقتصادی و فرهنگی در سرتاسر عالم شریك و سهیم هستند، بدون آنكه سعی داشته باشند از این خدمات به نفع خود بهره برداری نمایند. هم اكنون بهاییان در 189 كشور مستقل و 45 ناحیه تابعه در سراسر دنیا مشغول به فعالیت هستند. پیروان دیانت در بیش از 2100 قبیله و عشیره در یكصد و شانزده هزار مركز در سراسر عالم پراكنده اند. جمعیت پنج میلیونی بهایی نفوسی را كه قبلأ از آئین های بودایی، مسیحی، هندو، یهودی، مسلمان، سیك، زرتشتی، بت پرست و حتی بی دین بوده اند در خود جای داده است و ازلحاظ انتشار در جهان، بعد از دیانت حضرت مسیح، دومین گستردگی را در بین ادیان موجود در سطح جهان دارد و كتاب های بهایی به بیش از هشتصد زبان و لهجه مختلف ترجمه شده است و این آمار در مدت 160 سال از آغاز تولد این دین، در بین ادیان جهان بی سابقه است. به عبارت دیگر دیانت بهایی درعرض گسترده شده است نه در طول و مقدمات و زمینه های فراوانی درسراسرعالم فراهم شده كه نوید جهانی شدن آن و گستردگی پیروانش را به ما میدهد. بر طبق تعالیم و اعتقادات بهایی، بهاییان منتظر روزی هستند كه گروه گروه به این آئین بپیوندند و در سایه آن وارد شوند. ما دانه های بسیار زیادی در اراضی قلوب مردمان جهان كاشته ایم و به زودی این دانه ها سبز خواهد شد. به عبارت دیگر ما باید شرایط و مقدمات روزی راكه دیانت بهایی در عالم فزونی گیرد، آماده نماییم و در حال حاضر تمام سعی و همت بهاییان برای آماده سازی چنین شرایطی است. بسیاری از دستورات و راه حل هایی كه حضرت بهاءالله برای عالم بشری به ارمغان آورده اند، اكنون در تمام عالم مورد پذیرش و استقبال واقع شده، تعالیمی همچون پذیرش صلح به جای جنگ، وحدت لسان، تساوی حقوق زن و مرد، بردباری مذهبی، اتحاد عالم و بسیاری از امور دیگر. دیانت بهایی این اقدامات و زمینه ها را در شرایطی فراهم نموده كه گرایش و توجه انسان ها به دین و مذهب به شدت كاهش یافته است. در قرون گذشته و در زمان ظهورات قبل، اغلب مردم وجود عقاید روحانی و اخلاقی در زندگی را ضروری می دانستند، اكثریت مردم دلبستگی و اعتقاد به تعالیم و ادیان مختلف داشتندو هر زمان كه یكی از پیام آوران الهی آن ها را به طریق جدید دعوت می نمود، پس از مخالفت ها و سرسختی های فراوان، بالاخره اكثریت، تسلیم ظهور جدید می شدند. اما امروزه نه تنها این مخالفت ها و دشمنی ها به نهایت شدت رواج دارد؛ بلكه گروهی كه خود را در دایره این كینه ورزی ها و دشمنی ها نمی دانند خود را بی اعتنا و بی توجه به دین قلمداد می نمایند و اصولأ نیازی به داشتن اعتقادات مذهبی در خود احساس نمی كنند و این طرز تفكر كار را برای پیروان هر دینی مشكل می نماید كه بتوانند تعالیم جدید را به گوش شنوایی برسانند. بنابراین دیانت بهایی نیز كه خود را یكی از حلقه های این زنجیر دینی و ایمانی می داند، با این وجه لا مذهبی و بی دینی روبروست. امید است كه در آینده مردمان دنیا بدون كینه و تعصب و دشمنی و به دور از هر بی قیدی و لا مذهبی، چشم و گوش خود را به روی حقایق باز نموده و با آزادی فكر و بدور از هر حب و بغض تحری حقیقت نمایند. آن وقت دیانت بهایی به عنوان زیباترین جلوه و شكوه الهی و آخرین راه حل های خداوند جهان آفرین برای مردم این زمان، گفته های زیادی برای شنیدن خواهند داشت.