همواره تولید ملی یا تولید داخلی یا تولید سرانه به عنوان شاخص پیشرفت و توسعهء اقتصادی در هر كشور مطرح بوده است. امروزه محافل بین‌المللی از توسعهء بادوام، یعنی توسعه‌ای كه منابع را هدر ندهد و نسلهای بعد را در مضیقه نیفكند، سخن می‌گویند. در این بینش، عامل اصلی توسعه، انسان است و هدف توسعه، رفاه و سعادت و اعتلای انسان. و این مطلب نیازمند تحول افكار در جهان مادیات است.
این تحول در نحوهء‌ تفكر در بخش زراعت و كشاورزی كه از عوامل مهم توسعهء اقتصادی در هر كشور است نمود بیشتری می‌یابد. حضرت بهاءالله در لوح دنیا می‌فرمایند: پنجم، توجه كامل است در امر زراعت. این فقره اگرچه در پنجم ذكر شد ولكن فی‌الحقیقه دارای مقام اول است. طبق گزارش سازمان ملل متحد قریب سه چهارم از فقیرترین مردم جهان در مناطق روستایی به سر می‌برند كه لاجرم رشتهء حیاتشان به زراعت و كشاورزی وابسته است، و در كشورهایی مثل ایران، برزیل و هندوستان این امر چشمگیرتر است.
امروزه ارتباط علوم و صنایع و تأثیر آنها در یكدیگر امری كاملاً بدیهی است و به وضوح می‌توان دید كشورهایی كه تأثیر صنعت را در كشاورزی درك كرده‌اند به چه پیشرفتهایی در امر زراعت نایل آمده‌اند. از جمله چین كه با پیروی از یك سیاست صحیح زراعی و تقویت و ترغیب روستائیان در ظرف 16 سال توانست افراد فقیر كشور را از 23 درصد به 7 درصد كاهش دهد.
تكنولوژی جدید حرفهای زیادی برای كشاورزی و پیشرفت و توسعهء آن دارد كه كشاورزان و زارعین باید در جستجوی آن باشند، مطالعه كنند و تحقیق نمایند. این امر مستلزم آن است كه افراد ذهن و فكر خود را از شیوه‌های گذشته و استفاده از ابزار و وسایلی كه در این زمینه به كار گرفته می‌شده رها سازند و در پی استفاده از روشها و ابزارهایی باشند كه بهتر بتوانند از این منابع خدادادی یعنی زمین استفاده كنند. آنان باید بپذیرند كه مهم نیست این تكنولوژی و فن‌آوری متعلق به كدام ملت یا گروه است. تمسك شدید به استفاده از شیوه‌ها و ابزارهای گذشته و ابتدایی، به این دلیل كه باید هویت ملی خویش را حفظ كنند و فقط از دستاوردهای ملت خودشان استفاده نمایند، و یا اینكه پدرانشان قرنها از همین شیوه استفاده كرده‌اند، یا اینكه این كار به معنای هجوم فرهنگی سایر ملل است- یعنی موانعی همچون تعصب و تقلید- افراد را از كشف حقیقت محروم می‌كند و از دست‌یابی به آسایش حقیقی باز می‌دارد. این اشتباه است كه فكر كنیم حفظ هویت ما در نادیده‌گرفتن دستاوردهای دیگران و تمسك به باورها و سنتهای گذشتگانمان است. ما باید عاشق نور باشیم از هر چراغی بتابد؛ عاشق گل باشیم در هر باغی بروید؛ خواهان حقیقت باشیم از هر منبعی ظاهر شود.