در اوائل ماه مارس رئیس قوّۀ قضائیه آقای آیت الله شاهرودی در طی سفرشان به کشور اندونزی نطقی در دانشگاه جاکارتا ایراد کرده از آن جمله مطالبی در مورد حقوق انسانی بیان کردند و فرمودند که «ما حقوق بشر را از دیدگاه اسلام می نگریم» چون این موضوع را سائرین نیز عنوان کرده اند لذا مناسب دانستم چند کلمه با آنجناب گفتگو نمایم.
مقدّمتاً یادآور می شود که از نقطه نظر فقه تشیع یکی از اصول 5 گانۀ دین اصل «عدل» الهی اســــــــــــــــــــــــــــــــــــــت. در تعریــــــــــــــــف عدل آمده است: «اعطاء کلّ ذی حقّ حقّه یعنی عدل عبارتست از اعطاء حقّ هر صاحب حقّی» و با اعتذار از مقام ریاست قوّۀ قضائیه که خود استاد زبان عربی هستند برای خوانندگان فارسی زبان ترجمۀ عبارات و آیات را نقل می کنیم.
از جملۀ این حقوق: حقّ حیات، حقّ ابراز بیان عقائد و انتخاب دین، حقّ آموزش در تمام مقاطع تحصیلی، حقّ کار و اشتغال و استفاده از مزایای آن منجمله حقّ دریافت بازنشستگی، حقّ داشتن مسکن، امنیت و تساوی حقوق در برابر قانون و صرفنظر از رنگ و مذهب و جنس و بسیاری از حقوق دیگر که در منشور جهانی سازمان ملل به تفصیل ذکر شده و دولت ایران نیز در پای آن صحّه گذاشته است.
حال با کمال احترام از آنجناب می پرسم آیا این حقوق مسلّم که از لوازم اصل عدالت و انصاف است در جمهوری اسلامی مراعات می شود؟ بویژه آیا افراد بزرگترین جامعۀ دینی غیرمسلمان که سابقۀ حضور 160 ساله در ایران دارند از مزایای این حقوق حقّه بهره مندند و یا آنکه بطور مستمر و بی وقفه در معرض بی مهری و تبعیض قرار گرفته اند؟ در مقابل این پرسش گاهی گفته می شود که این حقوق خاصّ مؤمنین یعنی مسلمانان معتقد به شیعۀ اثنی عشری است! گذشته از اینکه این استدلال با مدلول منشور حقوق بشر مغایر است و هیچ فرد آگاه و خردمندی این توجیه غیرمعقول را نمی پذیرد ضمناً آیۀ کریمۀ قرآنی «لا تری فی خلق الرحمن من تفاوت» منافات دارد چه که این آیه صریح و روشن تأکید دارد که در خلق و آفرینش الهی تفاوت وجود ندارد.
و باز در قرآن مجید تصریح شده «لااکراه فی الدین قد تبیّن الرشد من الغی» ( در امر دین اکراه و اجباری در کار نیست چه که راه هدایت از گمراهی آشکار و نمایان است) اینک می پرسیم آیا گناه هزاران بهائی از زن و مرد و خرد و کلان که دهها سال است دستخوش تبغیض و آزار و حتّی ضرب و شتم و قتل و تاراج قرار گرفته اند جز این است که در ایمان خود ثابت و پایدار مانده از تقیه و کتمان عقیدۀ قلبی خود ابا کرده اند و باین علت علاوه بر حبس و طرد و اخراج از وطن و محرومیت از حقوق بازنشستگی و از دست دادن شغل و سائر حقوق مدنی هر روز مواجه با حملات گوناگون شفاهی و کتبی از رسانه های گروهی می باشند که سیلی از افترائات، تحریفات و تهمت های بی اساس را بطور سیستماتیک و منظم برای تخدیش اذهان و آزار روحی پیروان آئین بهائی انتشار می دهند بدون آنکه کوچکترین حقّ دفاع و پاسخ آن نوشتارها و گفتارهای مشحون از فحش و ناسزا و کذب و افتراء را به جامعۀ ستمدیدۀ بهائی بدهند؟ انصافاً از آن مقام محترم می پرسیم که آیا این همه تهدیدها و آزارهای فیزیکی و روانی بر علیه بهائیان که از طرف مقامات مختلف در حکومت اسلامی اجراء و اِعمال می شود با این بیان «المسلم من سلم الناس من یده و لسانه» (مسلمان کسیست که مردم از دست و زبان او آسوده و در امان باشند) موافقت دارد؟
البتّه بهائی ستیزان و دشمنان دیرین این دیانتی (که اکنون در سراسر جهان گسترده و ملیونها پیرو آنند) در جواب می گویند که این گفتارها و نوشتارها در صدا و سیمای جمهوری اسلامی و نشریات مختلف (همچون کیهان – جام جم...) برای توضیح حقائق و نجات «گمراهان» از ضلالت است! اتّفاقاً بهائیان هم که همواره بر تحرّی و جستجوی آزاد حقیقت ایمان و اذعان دارنــــــــــــــــــــــــــــــــــــــد بی نهایت مشتاقند که حقائق امور و آموزه ها و تعالیم و تاریخ این نهضت مورد بحث و حلّاجی قرار گیرد ولی مشکل و مسأله در این است که فرق است بین تحقیق و توضیح مطالب و ایراد تهمت و افتراء و انتساب روایات مجعول و بی پایه که بصورت مقاله و یا گفتار در اختیار مردم گذاشته شود آنهم با زشت ترین کلمات و عبارات که صرفاً جهت خلط مبحث و تحریف حقیقت بیان گردد. در اینصورت آیا از «دیدگاه اسلام» این روش و شیوۀ اظهار و ابراز مطلب صحیح و عادلانه است و خصوصاً با این آیۀ کریمه موافق و سازگار است: «ادعو الی سبیل ربّک بالحکمه و الموعظه الحسن و جادلهم بالّتی هی احسن» دعوت کنید آنانرا به راه پروردگارتان با حکمت و پند نیکو و بحث و گفتگو کنید بصورت زیبا و پسندیده.
چاپ و انتشار این همه مقالات، ردیّه ها و بلاگهای مختلف بر ضدّ بهائیان جز دامن زدن بر کینه و بغض مذهبی و پراکندن تخم عداوت و تعصّب نتیجه و ثمری خواهد داشت؟ خصوصاً در زمانیکه بیش از هر وقت جامعۀ ایران نیازمند وحدت و همبستگی و یگانگی با یکدیگر است.
در پایان بی مناسبت نیست که یادآور شود که قرآن مجید در 113 سوره با یاد خداوند رحمن و رحیم آغاز می شود و رسول اکرم، خطاب «انّا جعلناک رحمة للعالمین» (ما ترا رحمت جهانیان قرار داده ایم، مخاطب گشته. حال انصافاً میپرسیم که این شیوۀ رفتار با پیروان آئین بهائی خصوصاً در سه دهۀ اخیر یعنی از بدو استقرار جمهور اسلامی تجلّی و نشانی از رحمت بر بندگان بوده و یا بالعکس؟
خلاصه از ریاست محترم قوّۀ قضائیه انتظار می رود که تنها به ذکر «حقوق بشر از دیدگاه اسلام» اکتفا نکنند بلکه دقیقاً آنرا تعریف و توضیح دهند و با ذکر موارد مشخص بیان کنند که این امر مهمّ حقوق بشر را که امروزه در صدر اولویت های مردم جهان قرار گرفته و سازمان ملل متّحد به منظور تقویت و تحکیم آن «شورای جهانی حقوق بشر» را تأسیس نموده است چگونه و چه زمان در وطن عزیزمان عملی خواهند کرد و حقوق قاطبۀ مردم از زن و مرد و از هر دین و آئین در کشور ما نیز «نهادینه» خواهند گشت.