یكی از مهمترین تعالیم حضرت بهاءالله آن است كه باید همه را، هرقدر ظالم و نادان و بدكار باشند، دوست داشت. حضرت عبدالبهاء در این باره می فرمایند: در هر دوری امر به الفت بود و حکم به محبّت، ولی محصور در دائره ی یاران موافق بود نه با دشمنان مخالف. اما الحمداللّه که در این دور بدیع اوامر الهیه محدود به حدّی نه و محصور در طائفه ای نیست. جمیع یاران را به الفت و محبّت و رعایت و عنایت و مهربانی به جمیع امم امر میفرماید. حال احبّای الهی به موجب این تعالیم ربانی قیام کنند. اطفال بشر را پدر مهربان باشند و جوانان انسان را برادر غمخوار گردند و سالخوردگان را اولاد جانفشان شوند. مقصود این است که باید با کلّ حتّی دشمنان به نهایت روح و ریحان مُحِبّ و مهربان بود . در مقابل اذیت و جفا نهایت وفا مجری دارید و در موارد ظهور بغضاء به نهایت صفا معامله کنید .سهم و سنان را سینه مانند آئینه هدف نمایید و طعن و شتم و لعن را به کمال محبت مقابلی کنید تا جمیع امم مشاهده ی قوّت اسم اعظم نمایند و کل ملل معترف به قدرت جمال قدم گردند که چگونه بنیان بیگانگی برانداخت و امم عالم را به وحدانیت و یگانگی هدایت فرمود و عالَم انسانی را نورانی کرد و جهان خاک را تابناک فرمود. این خلق مانند اطفالند و بی باک و بی پروا. باید به کمال محبت این اطفال را تربیت کرد و در آغوش رحمت به محبت پرورش داد تا شهد روحانی محبت رحمانی بچشند و مانند شمع دراین عالم ظلمانی بدرخشند.
حال این بینش را مقایسه كنید با آنچه در دورانهای گذشته (به مقتضای آن زمان) رایج بوده است و متأسفانه هنوز ادامه دارد و نشانه های آن را در اصطلاحاتی مثل خشم مقدس، كینهء مقدس مشت محكم بر دهان استكبار جهانی، محو تروریستها از جهان كه هر روز از بلندگوهای شرق و غرب به گوش می رسد می توان مشاهده كرد.
دین بهائی به ما تعلیم می دهد كه باید همه را، حتی دشمنان را، دوست داشت؛ حتی از این فراتر می رود و تعلیم می دهد كه نباید كسی را بد دید یا دشمن دانست، چنانكه حضرت عبدالبهاء می فرمایند: دشمنی نبینند و بدخواهی نشمرند.
برای اینكه به این وظیفه ی فوق العاده دشوار موفق شویم راه های متعددی در پیش پای ما قرار دارد.
یك راه آن است كه عشق ما به خداوند به قدری شدید باشد كه بتوانیم به خاطر او همه ی مخلوقاتش را دوست بداریم، چنانكه حضرت عبدالبهاء می فرمایند: خلق را از برای خدا دوست دارید، نه برای خود. چون برای خدا دوست می دارید هیچوقت مكدر نمی شوید، زیرا انسان كامل نیست، لابد هر انسانی نقصی دارد. اگر نظر به نفوس نمایید همیشه مكدر می شوید، اما اگر نظر به خدا نمایید چون عالم حق عالم كمال است، رحمت صرف است، لذا برای او همه را دوست می دارید، به همه مهربانی می كنید.
راه دیگر آن است كه وقتی متوجه عیوب دیگران می شویم عیوب خود را به یاد آوریم، چون خود ما نیز خطاكاریم. حضرت بهاءالله می فرمایند: لسان مخصوص ذكر من است، به غیبت میالایید و اگر نفس ناری غلبه نماید به ذكر عیوب خود مشغول شوید نه به غیبت خلق من حتی همین كه خطا را در دیگران می بینیم خودش یك خطاست. حضرت عبدالبهاء می فرمایند: چشم خطا بین نظر بخطا کند امّا نظر خطا پوش بخالق نفوس بنگرد. به این ترتیب به یاد می آوریم كه همانطور كه دوست نداریم ما را به خاطر عیوبمان سرزنش كنند، ما هم نباید دیگران را به خاطر عیوبشان سرزنش كنیم و مقصر بدانیم.
و راه سوم آن است كه سعی كنیم به جای عیوب به محاسن افراد توجه كنیم. حضرت عبدالبهاء می فرمایند:
هرگاه به این وظیفهء خطیر موفق شویم، یعنی افراد را علی رغم عیوبشان دوست بداریم، قدرت تغییر آنها در ما ایجاد خواهد شد و سخنان ما در آنان اثر خواهد كرد. محبت از دیدگاه بهائی راه حل همهء مشكلات است، زیرا به فرموده ی حضرت بهاءالله محبت كارهای عجیبه و عظیمه دارد. پس باید توجه داشت كه دیانت بهائی به حل مشكلات عالم بی توجه نیست، بلكه اصولاً برای حل این مشكلات و ایجاد دنیایی كاملاً جدید ظاهر شده است، اما این كار را از راه محبت، نه با خشونت، انجام می دهد.
این بینش منشأ بسیاری از احكام و تعالیم اجتماعی بهائی است كه در ادیان گذشته سابقه نداشته است، و در اینجا سعی می شود تا حد امكان به آنها اشاره شود:
در دیانت بهائی حكم جهاد وجود ندارد. حضرت بهاءالله می فرمایند: یا اهل ارض بشارت اوّل که از امّ الکتاب در این ظهور اعظم بجمیع اهل عالم عنایت شد محو حکم جهاد است از کتاب.
در دیانت بهائی هیچ گروهی نجس محسوب نمی شود و باید با همه در نهایت محبت و الفت معاشرت داشت. حضرت بهاءالله می فرمایند: بشارت دوّم، اذن داده شد احزاب عالم با یکدیگر به روح و ریحان معاشرت نمایند عاشروا یا قوم مع الأدیان کلّها بالرّوح و الرّیحان.
در دیانت بهائی كسی حق مجادله با دیگری و غلبه بر او را ندارد. حضرت بهاءالله می فرمایند: به راستی می گویم غافلترین عباد كسی است كه در قول مجادله نماید و بر برادر خود تفوق جوید.
در دیانت بهائی كسی حق اعتراض بر دیگری را ندارد. حضرت بهاءالله می فرمایند: لایعترض احدٌ احداً
در دیانت بهائی كسی حق اعتراض بر حكومت را ندارد. حضرت بهاءالله می فرمایند: لیس لاحد ان یعترض علی الذین یحكمون علی العباد
در دیانت بهائی هیچ نوع تفرقه و حزب سازی مورد قبول نیست. حضرت ولی امرالله می فرمایند: بی‌طرفی كامل را نسبت به احزاب سیاسیه باید قلباً و لساناً اظهار داشت و خیرخواهی تمام نوع بشر، چه دولت و چه ملت، كه از اساس مبادی بهائیان است به اقوال و اعمال اثبات نمود.
در دیانت بهائی روش تربیت اطفال بر اساس تشویق است، نه تنبیه. حضرت عبدالبهاء می فرمایند: مادر اگر از طفل حرکت ممدوحی بیند ستایش نماید و تحسین نماید و تطییب خاطرطفل کند و اگر ادنی حرکت بی قاعده صدور یابد طفل را نصیحت کند و عتاب ننماید و به وسائط معقوله حتّی زجر لسانی جزئی اگر لازم باشد مُجری دارد ولی ضرب و شتم ابداً جائز نیست زیرا بکلّی اخلاق اطفال از ضرب و شتم مذموم گردد.
در دیانت بهائی روش تبلیغ و ترویج دین تنها با بیان و اعمال حسنه است، چنانكه حضرت بهاءالله می فرمایند: ینْبَغِی لِاهْلِ الْبَهَاءِ اَنْ ینْصُرُوا الرّبّ بِبَیانِهِمْ وَ یعِظُوا النّاسَ بِاَعْمَالِهِمْ وَ اَخْلاَقِهِمْ . اَثَرُ الْاَعْمَالِ اَنْفَذُ مِنْ اَثَرِ الْاَقْوَالِ.
در دیانت بهائی بهتر است فرد كشته شود تا دیگری را بكشد. حضرت بهاءالله می فرمایند: اِن تُقتَلوا خیرُ لكم مِن اَن تَقتُلوا
در دیانت بهائی كسی نباید به اذیت دیگری راضی شود. حضرت بهاءالله می فرمایند: قسم به آفتاب افق بیان كه اگر نفسی الیوم به اذیت نفسی راضی شود به مثابهء آن است كه به اذیت نفس حق راضی شده.
مطمئناً بسیاری از تعالیم و احكام دیگر را نیز می توان به این فهرست افزود، اما به همین مقدار اكتفا نموده، علاقه مندان را به بررسی بیشتر دین بهائی از این دیدگاه دعوت می كنیم.