آبان ماه 1386 ساعت: 18:29
خبرگزاری انتخاب: رئیس سازمان تبلیغات اسلامی در تبریز گفت: ستاد مبارزه با فرقه های انحرافی در استان تشکیل شده است.
به گزارش خبرنگار خبرگزاری انتخاب از تبریز، علی جدید بناب رئیس سازمان تبلیغات اسلامی استان آذربایجان شرقی که در جمع خبرنگاران سخن می گفت افزود: در صورت مشاهدۀ مصادیقی در این رابطه و عدم امکان اصلاح هدایت در آن یقیناً برخورد شدید صورت خواهد گرفت.
وی برای مقابله با فرقه های انحرافی همچون بهائیت خواستار احیاء و تقویت انجمن حجّتیه شد و گفت: انجمن حجّتیه در مقابل بهائیت است و آنچه کمر بهائیت را می شکند حجّتیه است، بنابراین باید این تشکل را تقویت نمود. وی افزود: انجمن حجّتیه یک سری افراط گری دارد که باید آن را کنترل کرد و در مقابل حسن هائی هم دارد که باید به آنها توجّه ویژه نمود.
گفته می شود وی یکی از شاگردان مصباح یزدی می باشد.
یک بار دیگر هیاهوی حجّتیه
در میان موج ضدّیت ها و دشمنیها با جامعۀ بهائیان ایران یکبار دیگر سرو کلّۀ حجّتیه یا انجمن ضد بهائیت پیدا شده است و اکنون سازمان های بهائی ستیز خواستار احیاء و تقویت آن هم هستند!
برای کسانیکه با تاریخ فعالیتهای گروه مزبور در نیم قرن اخیر آشنا نیستند شاید یادآوری اجمالی از ایجاد و تلاشهای آن در راستای مبارزه و ضدیّت با جامعۀ بهائی بی فایده نباشد گرچه در سالهای اخیر نویسندگان مختلف هم در ایران و هم در خارج در بارۀ آن مقاله ها و حتّی کتابهائی منتشر کرده اند و ماهیّت واقعی آنرا برملا ساخته اند. در اینجا بصورت مختصر و فشرده به تاریخچۀ حجّتیه اشاره می کنیم:
انجمن حجّتیه در اوائل سالهای 50 میلادی، تقریباً پس از واقعۀ 28 مرداد پا بعرصۀ وجود گذاشت که نام دیگر آن انجمن ضد بهائیت بود. بنیان گزار حجّتیه شیخ محمود توّلائی معروف به حلبی است که در مشهد با چندتن دیگر از آن جمله پدر دکتر شریعتی همگام شدند. نقاب ظاهری آن انجمن تبلیغات اسلامی بود و ابتدا در مشهد به فعالیت پرداختند و مجالسی دائر کردند و در آن جوانان مسلمان را برای مبارزه دراز مدت با بهائیان تربیت می کردند. دامنۀ جلسات مزبور به تدریج به طهران و سائر نقاط ایران گسترش یافت و چنانکه ذکر شد در محیط سیاسی آنروز ایران از پشتیبانی دست اندرکاران سیاسی و امنیتی کشور نیز برخوردار شد. سخنرانیهای فلسفی (واعظ) در آن سالها زمینه را برای تقویت و تحکیم فعالیتهای گروه مزبور فراهم ساخت. حکومت وقت که با روحانیون و گروههای مذهبی مماشات و همکاری داشت به تحریک آنان مرکز اداری بهائیان (حظیرة القدس) را اشغال کرد و حتّی رئیس ستاد ارتش تیمسار باتمانقلیج در سال 1334 با حضور علماء و بازاریان اوّلین کلنگ را برای تخریب گنبد آن بنا فرود آورد. آقای فلسفی باین مناسبت با سرور و افتخار به حاضرین در آن محل اظهار داشت...آرزوی ملت مسلمان برآورده شد و البتّه این سعادت را باید مدیون اقدامات شاهنشاه و فعّالیت روحانیون و فداکاری شما سربازان دانست!
سازمان و تشکیلات انجمن حجّتیه و نحوۀ فعّالیتهای ضد بهائی آن تا قبل از انقلاب کاملاً مخفی بود و بیشتر در پوشش انجمن تبلیغات اسلامی بعمل می آمد. پس از انقلاب چند دستگیهای سیاسی و عقیدتی بین گروههای مختلف باعث شد که افشاگر بهائی از طرف مخالفین آن گروه بعمل آمد و پردۀ استتار تا حدی به کنار رفت منجمله روزنامۀ انقلاب اسلامی در هجرت که صاحب و سردبیر آن آقای ابوالحسن بنی صدر اوّلین رئیس جمهور اسلامی است در شمارۀ 12 آبان 1360 مقاله ای تحت عنوان انتخاب نخست وزیر و نزاع داخلی قدرت ها به چاپ رسیده که پس از مقدمه ای در بارۀ انتخاب و معرّفی ولایتی از اعضاء دیرین انجمن ضد بهائیت و سپس میرحسین موسوی... انعکاسی پرابهام داشت... انجمن ضد بهائیت (حجّتیه) در دوران اختناق شاهی... بوسیلۀ شخصی بنام شیخ محمود توّلائی بوجود آمد. زمینۀ پدیداری چنین تشکیلاتی را فلسفی در سلسلۀ سخنرانیهائی ایجاد کرد که با توافق دربار و بعد از کودتای ننگین 28 مرداد پی ریخته و تا میزانی موفق شده بود که موضوع بهائیت را به شکل مسئلۀ مبتلا به روز مطرح ساخته و اذهان را از مسائل اساسی کشور منحرف سازد سخنرانیهای فلسفی محور اصلی و رکنی محکم برای توجیه عقیدتی بوجود آمدن چنین سازمانی شد و احساسات پاک مذهبی تودۀ مردم زمینۀ فریب شد... شبکۀ اطّلاعاتی این سازمان گرچه ظاهراً تنها به کسب اطّلاع از کم و کیف جامعۀ بهائیت ایران اکتفا می کرد و مبارزه با بهائیت را وجهۀ همت خویش قرار داده بود ولی عملاً وسعت عمل و میزان فعالیت این شبکه ختم به مسئلۀ بهائیت نمی شد و از قرار رابطۀ تنگاتنگ اطلاعاتی با دستگاه حاکم ایران داشت...الخ
اکنون نظری اجمالی به شیوه و نحوۀ مبارزۀ انجمن حجّتیه، با جامعۀ بهائی در گذشته می افکنیم و به ترفندهای ناجوانمردانۀ آن مروری می نمائیم.
افرادی را بعنوان تحقیق به جلسات بهائی می فرستادند. این عوامل نفوذی گاهی اظهار علاقه و حتّی ایمان به آئین بهائی می کردند تا بدینوسیله در جامعۀ بهائی نفوذ کرده و از جزئیات کارها منجمله آدرس منازل و جلسات بهائیان آگاهی یابند. غالباً در جلساتی که برای گفتگو با غیربهائیان و طالبان حقیقت تشکیل می شد یک یا دو نماینده می فرستادند تا با گفتگوهای خارج از موضوع و احیاناً هیاهو و جنجال باعث تخدیش اذهان و بهم زدن جلسه گردد. در پایان بدنبال فرد غیر بهائی علاقمند به تحقیق و پژوهش در مورد امر بهائی افتاده ابتدا با تطمیع و سپس با تهدید و ارعاب ویرا از حضور در اجتماعات بهائیان برحذر می داشتند. اگر آن شخص بحرفهای آنان توجّه نمی کرد با مراجعه به منزل یا محل کار و یا تحصیل او موجبات ناراحتیش را فراهم می ساختند و دوستان و همسایگانش را بر علیه او تحریک می کردند. در جوار منازل بهائیان که قرار بود جلساتی بزرگتر تشکیل شود جلسات مذهبی که برنامۀ آن صرفاً در جهت مبارزه و توهین به بهائیان بود تهیه می دیدند و با بلندگو و وعظ و خطابه توأم با تهدید و تحقیر ایجاد ناراحتی می نمودند. نشریات مخصوصی به تقلید از لحن و ادبیات بهائی ولی با انحراف از اصول و تعالیم آن و یا در لباس انشقاق و گروه بندی ظاهری همراه انتقاد از شخصیت ها و تشکیلات بهائی منتشر کرده و به نشانی بهائیان که اسامی و آمار آنها را توسط عوامل نعودی ربوده و سرقت کرده بودند می فرستادند. در مساجد و منابر و جلسات مذهبی بویژه در حسینیۀ ارشاد افرادی که اصلاً بهائی نبودند به دروغ از این دین تبری می کردند. بنام افراد بهائی در روزنامه ها توبه نامه منتشر می کردند و مانع درج اعلان یا خبر تکذیب آن می شدند. بر دولت و شهربانی برای توقیف انتشار کتب و نشریات مؤلّفین منصوب به جامعۀ بهائی فشار وارد می کردند و حال آنکه آن کتب مطلب بهائی نداشت. در مراجع قضائی هرجا که پای یک بهائی در میان بود با اعمال قدرت بر ضرر بهائی حکم می گرفتند. در تمام مدت رژیم گذشته با اعمال نفوذ در قوانین استخدامی و قوانین کار از استخدام افراد بهائی در مشاغل دولتی به بهانۀ عدم شناسائی دین بهائی بعنوان یکی از ادیان رسمی جلوگیری می کردند. اینها و بسیاری از مشکلات و گرفتاریها حاصل فعالیتهای خداپسندانه! (در حقیقت ناجوانمردانه و دور از موازین اخلاقی و انسانی) گروه مزبور بود که حال جناب رئیس سازمان تبلیغاتی تبریز خواستار تجدید و احیاء آن شده است فاعتبروا یا اولی الابصار!
در خاتمه ذکر این مطلب لازم است که در اوائل اقدامات شیخ محمود حلبی در مشهد یکی از دوستان دانشمند اهل تحقیق وی شیخ عباس علوی که با هم به بررسی دیانت بهائی بهدف مبارزه با آن پرداختند بود. مشارالیه پس از چندی مطالعۀ کتابهای بهائیان و شنیدن استدلالات ایشان و سازگاریافتن آن با آنچه مورد انتظار مسلمین است به آئین بهائی گروید وی که دارای معلومات عمیق دینی و اسلامی و تاریخی بود بزودی جزء مبلّغین و ناشرین این دیانت قرار گرفت و مقالات و کتابی تحت عنوان بیان حقیقت در اثبات حقّانیت امر بهائی نگاشت و منتشر کرد. وی چند سال قبل از انقلاب اسلامی وفات کرد. (برای اطّلاع بیشتر رجوع کنید به کتاب بهائیان و ایران از انتشارات پیام دوستی)