قبل ازآن كه حضرت باب وبهاءالله از وطن عزیزمان ایران ظاهرشوند، انبیاء بزرگی چون حضرت زرتشت نیز درفاصلهء بین دوظهورحضرت موسی وعیسی ازاین خاك پاك آشكارشدند. اما به عللی حقانیت ایشان دراین مرزوبوم درنزدبعضی موردسؤال بوده وهست. آثاربهائی با تأئیدقطعی آسمانی و وحیانی خود، حقانیت آن حضرت رابرهمگان آشكارفرموده است. جالب آنکه در آثار مقدسه بهائی علاوه بر تائید حقانیت حضرت زردشت، نکات جدیدی نیز در مورد ایشان می توان یافت که از باب نمونه می توان به بررسی ذکر حضرت زردشت در قران کریم اشاره نمود. خطابه ذیل از حضرت عبدالبهاء حاوی این نکته و لطایفی دیگر است :
«هواللّه از جملهء مظاهر مقدّسهء الهیه حضرت زردشت بود. نبوّت حضرت مثل آفتاب واضح و روشن است برهانش ساطع است و دلیلش لائح و حجّتش قاطع. حضرت زردشت وقتی ظاهر شد که ایران ویران بود اهل ایران در نهایت خذلان مدّتی محاربات دائمی در میان ایران و ترکستان بود. در ایام لهراسب جزئی آرامی یافت زیرا لهراسب بندهء حقّ بود و تحرّی حقیقت می نمود بعد گشتاسب بر سریر سلطنت نشست. باری ایران را ظلمات ذلّ و هوان احاطه کرده بود در چنین وقتی حضرت زردشت ظاهر شد ایران را روشن کرد و اهالی ایران را بیدار و هوشیار فرمود. بعد از آن که قوای ایران به تحلیل رفته بود و از هر جهت تدنّی حاصل شده ایرانیان گمراه و ظلمت نادانی مستولی دو باره بتعالیم حضرت زردشت جانی تازه گرفت و رو بترقّی گذاشت. تعالیم حضرت زردشت واضح است که تعالیم آسمانی است و نصایح و وصایای حضرت زردشت واضح است که الهی است. اگر حضرت زردشت ظاهر نمیشد ایران محو و نابود شده بود اگر تعالیم حضرت زردشت نبود ایرانیان بکلّی بی نام و نشان شده بودند از فضائل عالم انسانی بکلّی محروم میگشتند و از فیوضات ربّانیه بکلّی محجوب. ولی آن کوکب نورانی افق ایران را روشن کرد عالم اخلاق را تعدیل فرمود و ایرانیان را بتربیت الهی تربیت کرد. باری نبوّت حضرت زردشت مثل آفتاب واضح و آشکار است عجب است که نبوّت حضرت موسی را قائلند و حضرت زردشت را انکار میکنند. باری چون حضرت زردشت در قرآن صریحاً مذکورنیست لهذا اهل فرقان انکار او کردند و اعتراض بر او داشتند. و حال آنکه در قرآن بعضی انبیاء باسم مذکورند و اکثری از انبیا بصفت مذکور. جمیع انبیاء که در قرآن اسمشان مذکور است بیست و هشت پیغمبر است ما عدای آنها بدون تصریح اسم اکثرشان مذکور. در خصوص حضرت زردشت میفرماید پیغمبری که در سواحل رود ارس مبعوث شد باین عنوان حضرت زردشت را به پیغمبر اصحاب الرّسّ در قرآن ذکر میفرماید. حضرات مفسّرین چون نفهمیدند رسّ را بمعنی چاه تفسیر کردند و چون حضرت شعیب در مدیان بودند و اهل مدیان آبشان از چاه بود لهذا گمان کردند پیغمبری که در رسّ مبعوث شد حضرت شعیب بوده وبعضی از مفسّرین ذکر کرده اند که مقصود از رسّ ارس است پیغمبرهای متعدّد در آنجا مبعوث شدند ولی اسمشان در قرآن ذکرنشده چنین گفتند. خلاصهء کلام این است که حضرت زردشت در قرآن بعنوان پیغمبرسواحل رسّ ذکر شده و بزرگواری حضرت مثل آفتاب است. تا یوم ظهور جمال مبارک بزرگواری حضرت زردشت مستور بود بعد جمال مبارک اسم حضرت را بلند نمودند و در الواح ذکرش فرمودند که حضرت زردشت یکی از مظاهر مقدّسه الهیه بود. چون ابر ببارد و نسیم بوزد و آفتاب بتابد آنچه در کمون زمین است ظاهر و آشکار گردد به همین قسم چون شمس حقیقت جمال مبارک ظهور نمود و انوارش بر آفاق بتابید جمیع حقائق اسرار ظاهر و آشکار شد از جمله مسئلهء حضرت زردشت بود. فارسیان هزارسال و چیزی سر گردان بودند بی سر و سامان بودند الحمد للّه جمال مبارک فارسیان را در آغوش عنایت خود گرفت و بعد از هزار سال از این ذلّت و از این مشقّت نجات داد و نبوّت حضرت زردشت را اعلان فرمود. این قضیه نیز سبب الفت و محبّت و ارتباط و وحدت عالم انسانی است. جمال مبارک جمع امم را در ظلّ جناح عنایت خویش گرفت و کلّ را دلجوئی فرمود و بجمیع مهربانی کرد لهذا امرش رحمت عالمیان است و ظهورش سبب نجات من علی الارض و مسرّت جمیع ملل، حکم سیف را برداشت بجای سیف محبّت حقیقیه گذاشت نفرت واجتناب را محو فرمود الفت و اجتذاب در میان عموم تأسیس فرمود. الحمد للّه ما را از هر قیدی آزاد کرد و ما را با جمیع ملل صلح و آشتی داد محبّ عالمیان کرد و از بهائیان شمرد. لهذا باید هر دم صد هزار شکرانه نمائیم وبه عبودیتش قیام کنیم این است نهایت آمال و آرزوی ما. ملاحظه کنید که چه موهبتی فرموده الآن این جمع هر یک از جائی و هر نفسی از اقلیمی و کشوری چه قدر ما بین ما اختلاف بود چه قدر نزاع بود چه قدر اجتناب بود بصفت رحمانیت بر ما تجلّی کرد همهء ما ها را جمع کرد الفت داد متّحد فرمود و بر سر یک سفره در همچو جائی بلاد غربتی جمع کرد و کلّ در نهایت محبّت و الفت و اتّحاد و یگانگی بر سر این سفره جمعیم و مقصدی جز عبودیت آستان مبارک نداریم و مرادی جز محبّت و الفت نخواهیم قلوب با یکدیگرمرتبط است و جان ها کلّ بعنایت جمال مبارک مستبشر. از این جمعیت واضح و مشهوداست که بعد چه خواهد شد و چگونه بین ملل و مذاهب و شعوب و قبائل مختلفهء متحاربهء متنازعه الفت و اتّحاد و یگانگی حاصل خواهد گشت. این عنوان است دیگر معلوم است که متن و شرح این نامه چگونه است این مجلس دیباچهء کتاب است لهذا معلوم است حقائق و معانی این کتاب چگونه است. امیدم چنان است که تماماً هر یک چون بموطن خود یا مسکن خود مراجعت کنید آیتی از آیات الهیه باشید موهبتی از مواهب ربّانی باشید سبب الفت قلوب گردید و سبب اتّحاد و ارتباط نفوس بوحدت انسانی خدمت کنید خادم جمیع بشر باشید و محبّ جمیع من علی الارض آشنا و بیگانه ندانید یار و اغیارنشمرید با جمیع بنهایت محبّت و مهربانی سلوک و حرکت نمائید. این است نهایت آمال وآرزوی ما یقین است که معمول خواهید داشت.» (خطابه در رمله اسکندریه ١٤ ربیع الاولی سنهء درهتل ویکتوریا)