خانم الهه بقراط از فعالین حقوق بشر،در مقاله ای در کیهان لندن به بررسی وضعیت بهاییان در ایران پرداخته و می نویسد:

«بهاييان همواره دستاويز شرايط نابسامان سياسی و اقتصادی قرار گرفته‌اند و حکومت‌ها تلاش کرده‌اند توجه جامعه و افکار عمومی را به سوی دشمنی جلب کنند که گويا در ميان آنها لانه کرده و مسبب فلاکت‌های اجتماعی و اقتصادی کشور است.»

ایشان در ادامه به دستگیری شش تن از مدیران جامعه بهایی اشاره کرده ونقش بهاییان در ایران را شبیه یهودیانی می داند که در کشورهای اروپای شرقی و مرکزی و بویژه در المان هیتلری قربانی ان شدند.

الهه بقراط در باره اینکه چرا در ایران سعی مسوولین براین است که بهاییان را جاسوس بیگانگان و مخصوصا اسراییل و امریکا بدانند می گوید که این دو کشور حتی در ایران سفارتخانه هم ندارند ولذا وجود انها هم ملموس نیست و لذا برای مردم ایران که تا گلو در مشکلات اقتصادی و بحرانهای اجتماعی و فرهنگی فرو رفته اند و اساسا اعتقادی به جنگیدن با این کشور و ان کشور ندارند ومخالف هزینه کردن در کشورهای دیگر هستند باید به گونه ای عمل کرد تا بتوان دشمنی با امریکا و اسراییل را چنان تجسم بخشید که مردم ،ان را در کوچه و بازار و خیابان و در همسایگی خود احساس کنند و برای این منظور چه کسی مناسب تر از بهاییان؟

به اعتقاد بقراط، ایجاد حس بدبینی و سوء ظن نسبت به بهاییان به این علت است که هنوز در ایران این فکر وجود دارد که می توان روی عقب ماندگی ذهنی و فکری لایه هایی از جامعه حساب باز کرد و انها را در بوجود اوردن و حمایت از غائله هایی بکار برد که در تاریخ معاصر ایران فجایع باور ناکردنی در حق بهاییان آفریده اند.

خانم بقراط در بخشی دیگر از مقاله خود می نویسد که:

«تنها در دوران سلسله پهلوی بود که بهاييان با به رسميت شناخته شدن حقوق برابر اقليت‌های مذهبی در کنار پيروان اديان ديگر در يک آرامش نسبی بسر بردند و با وجود دسيسه‌هايی که از سوی روحانيان متعصب اسلامی صورت می‌گرفت، توانستند چنان در جامعه ادغام شوند که شايد تنها در واپسمانده‌ترين لايه‌های فرهنگی جامعه و در سطحی بس محدود می‌شد مخالفت کور و آغشته با تعصبات و عادات مذهبی را با آنها مشاهده کرد. جمهوری اسلامی اما اين همزيستی مسالمت‌آميز و انسانی را زير و رو ساخت.»

باید توجه داشت که اگر چه به گفته خانم بقراط،بهاییان در دوران سلسله پهلوی در یک ارامش نسبی بسر می بردند اما این به هیچ عنوان به معنای «به رسمیت شناخته شدن حقوق برابر با اقلیتهای مذهبی» نبود. در همان دوره هم نام بهاییان به عنوان یک اقلیت رسمی در قانون اساسی قید نشده بود و خود این منشا دیگر تبعیضات بود.اما این یک حقیقت است که همان گونه که خانم بقراط تصریح کرده است ،مادامی که تحریکاتی از جانب روحانیان متعصب صورت نمی گرفت بهاییان و مسلمانان و پیروان دیگر ادیان در سلسله پهلوی با یکدیگر در همزیستی مسالمت امیز که نشان از اوج تفاهم و تساهل و ازاد اندیشی بود بسر می بردند.

خانم الهه بقراط در بخشهای دیگر از مقاله خود به نقض گسترده و اشکار حقوق بشر در مورد دیگر اقشار ایرانیان مانند مسلمانان سنی،مخالفان سیاسی،دگر باشان و دگر اندیشان می پردازد

متن اصلی مقاله را اینجا بخوانید:
//news.gooya.com/politics/archives/2008/05/072286.php