در پناه بی پناهی‌های این انسان سرگردان

که از کف داده ایمان،

در مسیر نارسائی های این دنیای نامیزان

که خالی مانده از آرمان،

در سکوت پرخروش توده های مردم محروم،

دل بشکسته و مغموم،

در این عصر سراسر شورش و طغیان،

بلا انگیز و پرطوفان،

در نگاه سرد و محنت خیز آن طفل گرسنه

کو به دامان غمی جانکاه،

بر لب آه،

خفته در آغوش مشتی استخوان

با نام مادر،

بر در و دیوار بن بست فلاکت،

میزند سر،

در سر سفرۀ خالی دشت قحطی،

در آنجا که اقلیم درد است و اندوه و سختی،

در آنجا که نومیدی و مرگ تنها امید است،

در آنجا که رنج آشکار و خوشی ناپدید است،

در آنجا سکوت است و یک پرسش پر ز فریاد:

چرا رفته دنیا ره ظلم و بیداد ؟

در آنجا که سرمایه ها صرف جنگ است،

هدف دشمنی،

جای فریاد شادی، نفیر تفنگ است،

شرافت گم و افتخارات ننگ است،

در آنجا یک پرسش بی جواب است،

گوئی آن پرسش خود یک کتاب است:

در مسیر خطا ره سپردن،

از پس قرنها رنج بردن،

کی رهد نوع انسان ز غفلت ؟

کی بتاید به گیتی عدالت ؟