من اعلامیه جهانی حقوق بشر هستم. چند روز پیش تولد 60 سالگی ام بود. روزی نمی گذرد که در جهان نامم را با احترام یاد نکنند، اما کــــمتر کسی است که حرمت مرا نگه دارد. همه داعیه ی دوستی با من را دارند، اما هــــــــر کسی به این دوستی وفادار نیست. به تنگ آمده ام.

شما فارسی زبانان را مخاطب قرار می دهم چون چند هفته ای است که کانون مدافعان حقوق بشر پلمب شده و خانم شیرین عبادی که از مدافعان حقوق بشر ایران است تحت فشار است. خیلی برایم سخت است که کسی چون شیرین عبادی، برنده ی نوبل صلح، که اینچنین شجاعانه پای تعهّد دوستی اش با من ایستاده، تحت فشار ببینم. از همه ی شما می خواهم اگر برای انسانیت و نوع دوستی احترام قائل هستید - که اطمینان دارم بسیاری از شما چنین هستید– به من کمک کنید، نگذارید فعالیتهای نوع دوستانه ی دوستان شجاع من دچار مشکل شود.

نمی خواهم، نه از شما و نه از هیچ کس دیگری، احترام و توجه گدایی کنم چون می دانم علی رغم تمام مشکلات و حق و ناحق کردن های کنونی، روزی بشریت، به ناچار هم که شده، احترام لازم را به من خواهد گذاشت و با این کار هم به خود لطف بزرگی خواهد کرد و هم خواهد گذاشت من تولدم را به آسودگی خیال جشن بگیرم. نمی دانم آن وقت چند ساله خواهم بود، اما به هر حال نمی خواهم شما ایرانیان را در آن روز شرمنده ببینم. حقیقتاً چه کسی می تواند نسبت به مسئله ای به مهمی بسته شدن کانون مدافعان حقوق بشر بی اعتنا باشد؟ آیا لازم نیست همه نسبت به چنین مسئله ای حساس باشند؟

من از این شرم دارم که خانم عبادی که دنیایی به عنوان مدافع صلح و آرامش به او می نازد، در کشور خودش دچار مضیقه است. او نه تنها یک مدافع حقوق بشر است، بلکه یک ایرانی مدافع حقوق بشر است و همه ی ایرانیان باید به او افتخار کند و کمک کنند تا در فعالیت های صلح جویانه ی خود روز به روز موفق تر شود، باید موانع را از پیش پایش بردارند. شنیده ام کانون مدافعان حقوق بشر به خاطر نداشتن مجوّز پلمب شده؛ خوب، آیا ایرانیان نمی توانند با کمال میل و اشتیاق سعی کنند مجوّزی برای این کانون تهیه کنند تا ایشان با فراغ بال به فعالیتهای خود ادامه دهند و نگران قانونی بودن یا نبودن فعالیت هایی که تمام دنیا قانونی اش می دانند، نباشند؟

و این تمام حقیقت نیست: خانم عبادی فقط یک ایرانی مدافع حقوق بشر نیست، یک خانم ایرانی مدافع حقوق بشر است. و یک خانم ایرانی و مسلمان مدافع حقوق بشر است و این بیش از همه ی موارد مذکور تعجّب مرا بر می انگیزد، چون می بینم که ایرانیان بسیار علاقه مندند نامشان در ارتباط با اسلام مطرح شود و موفقیتشان به دینشان نسبت داده شود؛ اتّفاقاً به دلیل همین علاقه و حساسیت مسلمانان ایران، در دنیا بسیاری وجود دارند که این گونه رفتار با مدافعان حقوق بشر را به پای دین اسلام می گذارند؛ یعنی برخلاف میل مسلمانان این نوع رفتار برای نام اسلام بد تمام می شود. البته مطمئن باشید که من رفتار افراد را لزوماً نتیجه ی اعتقادات دینی آنها نمی دانم و برای همه ی عقاید و ادیان احترام قائلم. ولی این سبب نمی شود دیگران از سخنان و تلقی خود از اسلام که در نتیجه ی این رفتار به وجود می آید، دست بردارند.

اینها را برای شما نوشتم چون می دانم که اینها نباید فقط دغدغه ای برای من باشند. این مسئله بیش از هر کس دیگری در دنیا برای شما اهمیت دارد. از مسئولان کشورتان بخواهید تا به کانون مدافعان و خانم عبادی اجازه فعالیت قانونی با آرامش خیال بدهند... نوشتم تا بجُنبید و نگذارید دیر شود، قدر آنچه دارید بدانید، و بدانید که اگر ندانید نتیجه اش شرمندگی است.

دوستدار شما

اعلامیهء جهانی حقوق بشر