امروز ضمن جستجو در اینترنت تصادفاً با گزارشی در رادیو فردا به تاریخ 25 مهر 87 مواجه شدم. بر طبق این گزارش، وزیر کشور وقت گفته بود که هر جنبش اجتماعی، حتی در جهت حفظ محیط زیست، زنگ خطری برای نظام است.

وقتی حکومتی هر حرکت اجتماعی از سوی هر گروهی را خطری برای خود بداند نشانهء تزلزل فوق العادهء آن است. نشانهء آن است که جز با کنترل شدید همهء حرکات تک تک افراد خیالش راحت نمی شود. به همه کس و هم چیز ظنین است. اگر کسی جز به دستور حکومت قدمی بردارد، هرقدر آن اقدام خیرخواهانه باشد، عملش مخالف امنیت نظام تصور می شود.

تازه فهمیدم که چرا جمهوری اسلامی 54 جوان و نوجوان بهائی را که به همراه گروهی دیگر از جوانان در شیراز به آموزش کودکان محروم در یکی از محلات فقیرنشین پرداخته بودند محاکمه کرده، بعضی را به زندان افکنده و دیگران را تحت فشارهای عقیدتی شدید قرار داده است. این هم نشانهء دیگری از هراس عجیب فوق الذکر است. این جوانان جرأت کرده اند برای اصلاح جامعه اقدام کنند، در حالیکه این تنها در حیطهء اختیار حکومت است، اگرچه هیچ قدمی هم در آن جهت برندارد. مهم نیست که آنان افرادی خیرخواه هستند؛ مهم نیست که جز اخلاق خوب، بهداشت، خط و نقاشی و حرفه و فن چیزی به بچه ها آموزش نداده اند و هیچ حرف سیاسی و مذهبی به زبان نرانده اند؛ مهم نیست که تمام اهالی آن محلهء محروم به خیرخواهی آنان شهادت داده و خواستار حضور مجدد آنان گشته اند؛ تنها چیزی که مهم است آن است که آنان جرأت اقدام داشته اند، ابراز وجود کرده اند، کاری را که حکومت به هر دلیلی انجام نداده است خود متقبل شده اند. هرکسی چنین کاری بکند خلاف امنیت نظام عمل کرده است، چه رسد به اینکه بهائی هم باشد.

به همین دلیل است که اگرچه این افراد بر اساس تحقيقات ولی رستمی- بازرس و مشاور حقوقی دفترمقام رهبری- هیچ گناهی مرتکب نشده اند[1]، همچنان در زندان به سر می برند، و آقای رستمی معلوم نیست تحت تأثیر چه فشارهایی ناچار شده است در گزارش مجددی گزارش اولیهء خود را نفی نماید[2].

به راستی تا کی می توان جلوی هر اقدام و حرکت اجتماعی و فرهنگی را گرفت؟ سرنوشت همهء حکومتهای توتالیتر نشان می دهد که عمر چنین فشارهایی نمی تواند خیلی طولانی شود. هزینه و منابعی که چنین کنترل شدیدی نیازمند آن است، در صورتی که می بایست صرف آبادانی مملکت می شد، نهایتاً باعث تضعیف توان اقتصادی نظام می گردد. تأثیر منفی شدیدی که بر روحیات افراد ملت می گذارد، از پشتیبانی مردم که حامیان اصلی هر نظام حکومتی هستند می کاهد و توان سیاسی نظام را به تحلیل می برد. جمهوری اسلامی اگر خواستار تداوم حکومت خویش است بهتر است همّ خود را بر رفع مشکلات اقتصادی و اجتماعی مردم و جلب پشتیبانی همهء اقشار ملت متمرکز سازد، نه اینکه بر حمایت گروهی اندک از همفکران خویش اتکا نماید و اکثریت ملت را نادیده انگارد.

آزادی همهء فعالان اجتماعی، از جمله جوانان بهائی شیراز، می تواند قدمی باشد در جهت ترقی و اعتلاء ایران عزیز

--------------------------------------------------------------------------------
[1] فعالان حقوق بشر در ایران، به نقل از گویا نیوز 2 آبان 1387
[2] شیعه نیوز، 1 بهمن 1387

منبع: خبرنت //www.khabarnet.info/index.php?option=com_content&task=view&id=816…