منبع: گفتمان

آیا تا بحال با خود اندیشیده اید كه چرا انتخابات برگزار می شود؟ چه شد كه جوامع بشری روشی را برگزید تا بجای جنگ و خونریزی و كشت و كشتار، متمدنانه تر و معقولانه تر، كسانی را كه كارائی و لیاقت هدایت جامعه را داشتند، بر اساس اراده جمعی و نظر اكثریت، كه همان انتخابات می باشد، بر مسند قدرت نشانند؟ پاسخ این سوال را باید در پیامدهای منفی توسل به خشونت، جستجو كرد. این پیامدها انسان را به سوی اصل مدارا رهنمون شد تا از این طریق جامعه‌ای مطلوب بنا نماید كه در آن امنیت خاطر برای كلیه شهروندان وجود دارد.

جدای از اصول تشكیل جمهوری و اصل حكومت مردم بر مردم، انتخابات مجالی بود برای رقابتی عاری از خشونت در پرتو قانون. رقابت بین عده ای كه مردم به آنان اعتماد و اطمینان دارند و مایلند تا ریاست كشورشان را به او بدهند با این امید كه او بتوانند عزت و افتخار همراه با اقتدار به همراه بیاورد. ایران عزیز ما هم از این قاعده مستثنی نیست. انتخابات همواره مجالی بوده برای رقابت كاندیداهایی كه به مردم معرفی می شده اند.

اما چیزی كه این روزها بسیار مدنظر است و سوژه بسیاری از مقالات، گزارشات و حتی ترانه ها و كلیپ ها شده است، نه خود انتخابات بلكه وقایع بعد از آن است. در هفته های بعد از انتخابات و با اعلام پیروزی محمود احمدی نژاد، شاهد خشونتی عریان بودیم كه به كرات در شهرهای بزرگ ایران علی الخصوص تهران علیه معترضین بكار برده شد. گزارشات مختلفی در مورد شمار كشته ها و مجروحین در تهران و دیگر شهرهای مختلف انتشار یافته است. درحالی كه دولت رسما از كشته شدن بیست نفر خبر داده ، اخبار دیگرحاكی از كشته شدن شمار بیشتری از معترضین در تهران وشیراز حكایت دارد.

جدای از آمار های ارائه شده، خشونت را تنها در خیابان نباید جستجو كرد. در این بین تعدادی وب سایت و روزنامه اصلاح طلب هك و توقیف شده اند و یا تحت تدابیر امنیتی شدید كار می كنند. تمام این مجموعه را می توان جز همان خشونتی نام برد كه پیشتر عنوان شد، البته باید به تمام اینها حمله به خوابگاههای دانشجویی در تهران و شیراز را نیز اضافه كرد.

استفاده از خشونت برای كنترل اعتراضات آرام نه تنها نمی تواند راهگشا باشد بلكه خود میتواند باعث بروز مشكلات بعدی گردد. بعبارت دیگر خشونت، خشونت می آفریند. افراط و خارج از قاعده عمل كردن دو اصل مهم در مقوله خشونت است.

در این كه در وقایع اخیر شاهد افراط كاریهای بسیاری بوده ایم شكی نیست. ویدئو های نشان داده شده، گاها حاوی تصاویری از حمله پلیس یه زنها و حتی عابرانی است كه اصلا نقشی در تجمعات نداشته و یا فقط نظاره گر بوده اند.

حكومتهای دموكرتیك ساخته دست مردم هستند. در حكومت اسلامی ایران بارها و بارها شاهد بوده ایم كه حاكمان خود را خادم و مردم را ولی نعمت خود نامیده اند.

اما پیامد این همه خشونت و پلیسی شدن چهره شهرها چیست؟ چنانچه فیلم های نشان داده شده از سیمای جمهوری اسلامی را مورد مطالعه قرار دهید، همچنین اگر اندكی كنجكاوی بخرج داده و با دوستان و آشنایانتان كه كاسب هستند در این باره صحبت كنید، به این موضوع پی میبرید كه فضای خشن حاكم بر جامعه نوعی حس یاس و نا امیدی را بر جامعه غالب كرده. در چنین فضایی ركود اقتصادی اجتناب ناپذیر است. در چنین فضایی چهره ایران در جوامعه بین المللی مخدوش می شود. در چنین فضایی دستهایی پنهانی كه ماهها قبل از انتخابات نسبت یه فعالیتشان هشدار داده شده بود، بكار می افتند، در چنین فضایی عده بسیاری ممكن است امنیت جانی و مالیشان در میان تسویه حسابهای گروهی، قومی، دینی و نژادی به خطر بیافتد و در چنین فضای رشد روحانی و معنوی شهروندان كشور متوقف می شود. هیچ یك از ما ایرانیان خوهان چنین فضایی نیستیم.

اریك ویل، فیلسوف معاصر، می گوید: «انسان خشن در پی قبولاندن گفتمان فردی خود به سایرین است، اما انسان خردمند درپی برقراری گفتمانی جهانشمول به كمك سایرین است. گفتمانی كه از نظر حقوقی برای كلیه انسانها معتبر است.»

همچنین بهاءالله، شارع دیانت بهائی می فرمایند: «نزاع و جدال شان درند های ارض بوده و هست اعمال پسندیده شأن انسان.»

باید صبور بود و امیدوار. نباید اجازه داده فضای خشن و اعمال خشونت در جامعه نهادینه شود. انسان موجودی است متفكر، خوشبختانه در اسلام نیز نهی از خشونت و كشت و كشتار وجود دارد. برطبق نظر اسلام اگر كسی یك نفر را بكشد، مانند اینست كه همه را كشته. در واقع او یك انسان را نكشته بلكه انسانیت را كشته است. موضع گیری برخی مراجع شیعه در ایران در قبال این جریانات موضعی بسیار پسندیده و معقولانه بود.

آیت‌الله صانعی و آیت‌الله موسوی اردبیلی از مراجع تقلید شیعیان خشونت‌های اعمال شده علیه معترضان به نتایج انتخابات را محکوم کردند. آیت‌الله صانعی با صدور بیانیه‌ای با خانواده «قربانیان فجایع اخیر» ابراز همدری کرده‌است. در این بیانیه برای مجروجان و بویژه دانشجویان دانشگاه تهران، شیراز و اصفهان آرزوی سلامتی شده‌است.1 همچنین مجمع محققین و مدرسین حوزه علمیه قم، نیز با صدور بیانیه‌ای حمله به کوی دانشجویان دانشگاه تهران را محکوم کرد.2

جهان رو به پیشرفت است، گفتگو، مشورت، تساهل و تسامح، حرف اول را در دنیای امروز میزند و برعكس خشونت جایی در دیپلماسی كشورها ندارد. امید است كه با حاكم شدن فضایی عاری از خشونت، در پرتو قانون بتوان باز هم قدمی به جلو برداشت. هنگامی كه خشونت نباشد، همه گروهها با فكرها و ایده های مختلف برای كمك به ایران جلو می آیند، اما در فضایی خشن تنها عده ای كه زور و قدرت را در دست دارند می توانند كمك كنند. بدیهی است كه ایران برای پیشرفت خود به همه ایرانیان احتیاج دارد.

منابع:
1.//zamaaneh.com/news/2009/06/post_9404.html
2.همان