زنی که شوهرش با او بدرفتاری می کند چه باید بکند؟ آیا باید برای احقاق حق خود با او کشمکش نماید؟ آیا باید به مراجع قانونی مراجعه کند؟

آیا باید از حق خود صرفنظر کند و فقط به ایفای وظائف و تکالیف خود به عنوان مادر و همسر بپردازد؟

اگر هیچ عکس العملی نشان ندهد و فقط به ایفای وظائف خود بپردازد به احتمال زیاد وضعش روز به روز بدتر می شود و شوهرش هم تلاشی برای اصلاح رفتار خود نخواهد کرد. فرزندان از مشاهدهء این سوء رفتار در عذاب خواهند بود و با الگوی نادرستی که در مقابل دارند در زندگی آیندهء خود دچار مشکلات فراوان خواهند شد.

اگر راه کشمکش و مجادله در پیش بگیرد جوّ خانواده متشنج می شود و آرامش از میان می رود و مرد نیز به مقابله بر می خیزد و بدرفتارتر از قبل می شود.
اگر از شوهرش به مراجع قانونی شکایت کند به غرور او لطمه می خورد و نهایتاً کار به جدایی و از هم پاشیدگی بنیان خانواده می انجامد.

امروز بسیاری از زنان با توجه به موارد فوق راه دیگری بر می گزینند و به مشاور خانواده رجوع می کنند که به نظر می رسد معقولترین و بهترین راه ممکن باشد. مشاور به آنان توصیه هایی دربارهء رفتار با شوهر می کند که اگر توصیه های درستی باشند و به درستی عمل شوند ممکن است روابط زناشویی بهبود یابد. بیشتر این توصیه ها هم مبنی بر آن است که زن باید محیط دلپذیری در خانه به وجود آورد و محبت شوهر را به خود جلب کند.

یعنی برای ایجاد تغییر مثبت در دیگران باید در خود و رفتارهای خویش تغییرات مثبتی ایجاد کرد و کلید این تغییرات محبت است.

بیت العدل اعظم الهی در این باره می فرمایند: "اگرچه درست است که در ازدواج هریک از طرفین باید حقوق فردی دیگری را رعایت نماید، ولی باید در نظر داشت که رابطهء متقابل زن و شوهر فقط مبتنی بر موازین قانونی نیست و محبت اس اساس آن است. با توجه به این نکته، واکنشی صرفاً جدال آمیز و قانونی در مقابل رفتار ناشایستهء طرف دیگر مناسب نیست."

از آنجا که خانواده واحد بنیادی جامعه است می توان نتیجه گرفت که همین اصل در همهء سطوح مختلف جامعه، حتی در یک ملت، نیز می تواند صادق باشد و به عنوان یک اصل کلی در روابط انسانی شمرده شود، چنانکه در قران کریم نیز خداوند می فرماید: "ان الله لایغیر ما بقوم حتی یغیروا ما بانفسهم" این تغییر چیست؟ تاریخ و جامعه شناسی نشان می دهند و عقل حکم می کند که این تغییر وحدت و محبت است. اگر هرکسی فقط به دنبال حق خودش باشد و از حقوق دیگران غافل، اگر از محبت و گذشت اثری نباشد، هرگز قانون نمی تواند روابط صحیحی در جامعه برقرار سازد.

به همین دلیل است که دیانت بهائی که با هدف ساختن تمدنی جهانی که در سایهء آن عدالت و سعادت و ترقی حکمفرما باشد ظاهر شده است همچون ادیان گذشته و بیش از آنان منادی محبت است، محبتی عام به فرد فرد نوع انسان بدون هیچگونه تبعیض و تعصب، به طوری که حتی افراد ظالم نیز مشمول آن می گردند. این به معنای پذیرش ظلم نیست، بلکه مبارزه با ظلم از طریق محبت است.
این مفهوم به قدری از افکار رایج امروز به دور است که افراد به سختی می توانند آن را درک کنند و بپذیرند. اما در فرهنگ ما از مدتها قبل ریشه دارد، چنانکه مولانا می فرماید: "از محبت خارها گل می شود"، "از محبت دیو حوری می شود". با این پیشینهء فرهنگی است که ملت ایران می تواند منادی فرهنگ محبت در عالم شود و در مبارزه با ظلم از طریق محبت پیشرو و پرچمدار باشد. چه کسی جز آنکه از کودکی آموخته است که "از محبت خارها گل می شود" می تواند مطابق با تعالیم حضرت بهاءالله همهء افراد را هرقدر ظالم باشند دوست بدارد و به فرمودهء حضرت عبدالبهاء "حتی ستمگر بیچاره را دستگیر شود و هر خصم لدود را یار ودود" ؟