شاید شما خوانندگان عزیز هم شنیده باشید كه بهاییان طبق حكم و دستور دینی خود نباید در امور سیاسی مداخله كنند. این امر موجب بحث های متناقض و نیز سوء تفاهماتی درباره مفهوم عدم مداخله در سیاست شده است.
از جمله سوء برداشت ها آنكه به خاطر این حكم، بهاییان اغلب متّهم می شوند كه خود را از مشكلات واقعی و سرنوشت همنوعانشان در دنیا دور نگه می دارند. حال آنكه چنین نیست و بهاییان مأمورند تمام لحظات زندگی و حتّی جان عزیز خود را در راه رفع مشكلات اهل عالم و ایجاد سعادت و سرور حقیقی برای بنی آدم نثار نمایند. چنانكه حضرت بهاءالله ، شارع دین بهایی به بهاییان چنین فرموده اند: «یا اَحِبّائی ما خُلِقْتُمْ لِاَنْفُسِكُمْ، بَلْ لِلْعالَمِ.ضَعُوا ما ینْفَعُكُمْ وَ خُذُوا ما ینْتَفِعُ بِهِ الْعالَمُ» ای احبّای من، شما برای خودتان آفریده نشده اید، بلكه برای عالمیان آفریده شده اید. رها كنید نفع خودتان را و آنچه را كه موجب بهره و نفع عالمیان است بگیرید.
بنابراین عدم مداخله در امور سیاسی به معنی بی اعتنایی به مشكلات انسان ها نیست؛ بلكه به این معنی است كه بهاییان، راه حل های سیاسی معمول را برای حل آن مشكلات، ناقص و یا بعضأ مضّر می شمارند و به عبارتی، بعضی روش ها و نیز اهداف سیاسیون را، دارای اشكالات عمده می بینند؛ نه ارزش ها یا اهدافی متعالی چون صلح و سعادت انسان ها را. كسانی كه اتّهام فوق را به بهاییان وارد می كنند، معمولأ نفوس یا سیاسیون و نیز مادیون ایده آلیستی هستند كه كمال واقعی انسان ها را صرفأ كمال مادی و جسمانی و اقتصادی می دانند. حال آنكه طبق روح آموزه های ادیان الهی ومربّیان آسمانی، ثمرات دنیای مادی، صرفأ انعكاسی از احوال روحانی و درونی است، و تا احوال روحانی و معنوی تغییر نیابد، در بهبود امور مادی نیز تغییر پایداری حاصل نخواهد شد. به این دلیل است كه طبق هدایات امر بهایی، اول باید به آگاه كردن نفوس از نظر معنوی پرداخت و اهمیت ایمان به دین حقیقی زمان و آراسته شدن به صفات و كمالات اخلاقی انسانی و معنوی را روشن ساخت تا روز به روز انسان های بیشتری زنده به نور ایمان و فضائل انسانی گردند و با اكثریت یافتن چنین انسان ها و ملّت هایی، زمینه های پاك و سالم اجتماعی و سیاسی ایجاد گردد، و در چنین زمینه ای است كه سیاسیون و مجالس و پارلمان ها و دولت های واقعأ سالم و صالح و عادل و امین و دلسوز به وجود خواهند آمد؛ زیرا دولت ها و سیاسیون از میان افراد ملّت ها سر بر می آورند.
اغلب مردم و ملّت ها تصوری روشن درباره جهانی كه مایلند بسازند ندارند و اصولأ نمی دانند چگونه باید چنین بنایی را بسازند. حتی آنهایی كه نظرشان متوجه اصلاح عالم است ، فقط به این بسنده می كنند كه با هر فساد ظاهری كه به نظرشان می رسد مبارزه كنند. لذا آمادگی برای نبرد با فسادها، اعم از اینكه در اوضاع و احوال اجتماعی ظاهر شود و یا در هیكل انسان های فاسد متجسّم گردد، برای اشخاص، معیار و ملاك داوری ارزش های اخلاقی به شمار می رود. اما در این میان بهاییان، طبق تعالیم جدیدی كه خداوند متناسب با دردهای امروز اهل عالم فرستاده، از هدفی كه در جهت آن تلاش می كنند به خوبی آگاهند و می دانند كه باید با طی مراحل و به تدریج به آن برسند. همه قوای آنان متوجه بنای خیر است؛ خیری كه به واسطه قدرت آسمانی خود همه بدی ها را كه ذاتأ امری عدمی است محو خواهد كرد، و این روشی است كه مطابق روح تمامی ادیان و سیاست الهی است و هر انسان منصفی ، از هر دین و ملّتی بر آن اذعان دارد.
با این توضیح ورود در میدان یك نبرد تخیلی كه در آن به محو مفاسد عالم یك به یك قیام كنیم، به نظر بهاییان اتلاف وقت و از بین بردن نیرو است. لذا سراسر حیات شخص بهایی باید در ابلاغ و رساندن پیام حضرت بهاءالله و آگاه نمودن و احیاء همنوعان عزیزشان به حیات روحانی مصروف گردد تا در ظلّ تعالیم و نظم جهانی بهایی با یكدیگر متّحد شوند و آن گاه چون قدرت و نفوذ این نظم رشد و توسعه یابد ، مشاهده خواهد شد كه رشد و قدرت آن پیام آسمانی كه مطابق فطرت انسانی و وجدان جهانی است، همه ابعاد اجتماع انسانی را دگرگون نماید و به تدریج مشكلات پیچیده وحشتناك دنیای ما را حل كند و مظالمی را كه طی دوران طولانی، فضای عالم را آشفته و تیره ساخته، از میان بردارد.
بنا براین مفهوم عدم مداخله در سیاست ، گسستن از روش ها و اهداف ناقص و محدود سیاسی جهان امروز ، و دلبستگی و عمل به موجب روش و سیاست نا محدود الهی و هدف والای نظم بدیع جهانی بهایی است كه طالبین برای آگاهی از كم و كیف آن باید به نوشتجات بهایی مراجعه فرمایند. در خاتمه، سه مورد از بیانات حضرت عبدالبهاء و حضرت شوقی ربّانی، ولی امر بهایی، جانشینان منصوص حضرت بهاءالله را زینّت این مقاله می سازد و از همه همونوعان عزیز و محبوبی كه آن را می خوانند، در نهایت خلوص و محبت، تقاضا دارد مطالعات گسترده ای را در مورد دیانت جدید الهی و نظم بدیع آن كه مدّعی ارائه راه و روش رسیدن به صلح و سعادت حقیقی و وحدت همه انسان هاست، شروع نمایند تا خود به چشم و فكر و قلب خود ، بر حقیقت آن آگاه گردند؛ و این است بیانات مزبور:
-«سیاست الهی مهربانی به جمیع بشر است، بدون استثناء؛ آن سیاست حقیقی است و این روش شایان نفوسِ مقدّسه رحمانیه.»
-«مادام خدا كل را دوست دارد، ما چرا باید بغض و عداوت داشته باشیم؛ مادام كل را رزق می دهد، تربیت می فرماید، به جمیع مهربان است، ما نیز باید كل را دوست مهربان باشیم، این است سیاست الهیه. ما باید اتّباع سیاست الهیه نماییم. آیا ممكن است بشر سیاستی بهتر از سیاست الهیه تأسیس كند؟»
-«این نظم [= نظم بدیع الهی] خارق العاده، خارق حجاب هایی است كه تعصبات به وجود آورده و ملل را از یكدیگر جدا ساخته است؛ این نظم بالمرّه از سیاست متمایز و بر كنار است و قطعأ مخالف هر نوع عقیده و فكرتی است كه بخواهد نژاد یا طبقه ای و یا ملّتی را برتر و بالاتر از نژادها و طبقات و ملل دیگر سازد.»
با استفاده از : كتاب خطابات عبدالبهاء، ج2، صفحات 60 به بعد؛ پیام بیت العدل اعظم [مرجع عالی موجود نظم بدیع بهایی] مورخ جولای 1976 مندرج در مجلّه آهنگ بدیع سال 31 شماره 341؛ كتاب امر و خلق ،ج3،صفحات 205و...؛ كتاب مائده آسمانی ،ج3و6؛ كتاب گوهر یكتا ، 259.