منبع: شهرگان

خدا اریک فروم را بیامرزد. اگر امروز زنده بود و «کیهان» می خواند، به سایت فارس نیوز سری می زد و یا پای سریال های تلویزیون ایران می نشست؛ بی شک در ردیف شاهکارهایش، هنر دروغ ورزی را نیز می نوشت.

امّا هنر دروغ ورزی چیست؟ اینست که دروغ بگوئی، فراوان هم بگوئی و به روی مبارکت هم نیاوری که داری دروغ می گوئی !

با این تعریف می توان نمره بیست این هنر را به کارگردان سریال «سالهای مشروطه» داد.

آقای «محمد رضا ورزی» که حسابی تاریخ ایران را ورز داده و به هم آمیخته است و بقدری تر و تمیز همه چیز را چون آش شله قلمکار در دیگ سریالش درهم ریخته و جوشانده که دیگر جدا کردن کامل راست از دروغ سریالش کار حضرت فیل هم نیست!

در این سریال همه چیز مُضحک است: شیخ فضل الله نوری که دشمن درجه یک مشروطه، آزادی، مساوات و تحصیل دختران بوده در جای قهرمان مشروطه قالب زده می شود! زن ناصرالدین شاه (امینه) مثل آب خوردن ربوده می شود و کسی آخ هم نمی گوید! پسر یکی دو ساله امینه ظرف کمتر از یک ماه مثل برنج خارجی قد می کشد و پسربچه ای شش هفت ساله می شود! مرد رمّال دچار دگردیسی شده تبدیل به مانکجی صاحب می گردد! مانکجی هم (که در حقیقت در دوره ناصر الدین شاه مُرده) برای اثبات دروغ های کارگردان، عمرش در آفساید می رود و سر از دوره محمّد علیشاه در می آورد!

کمال الُملک مثل مرغ حق فقط کارش اینست که هر از گاهی بیاید وبرای امیر کبیر آه بکشد! قتل امیر هم به گردن بابی ها افتاده و ناصرالدین شاه و درباری ها همه غسل تعمید شده اند! رندی هم می گفت : «می خواستم از اقای ورزی خواهش کنم سریال دیگری بسازند واز آقا محمد خان قاجار هم اعاده حیثیت کنند و بنویسند که آقا محمد خان می خواسته صورت سردار زند را نوازش کنه دستش رفته تو چشمش !»

امّا عيبش بگفتی، هنرش نيز بگو! با همه این احوال، جای مباهات و خوشحالی است که دیگر ادبیات ما نیازی به داستان های وارداتی مثل «چوپان دروغگو» و «پینوکیو» ندارد. حالا الحمدلله مملکت ما در خود افرادی دارد که در هنر دروغ «ورزی» به خوبی خبره باشند!