منبع: رادیو کوچه

انتظارها به‌سر شد اما جای خود را به بهت وحیرت داد. ۲۰ سال زندان برای هفت نفر بهایی که بیش از دو سال به صورتی شبه قانونی (اگر نگوییم غیرقانونی) در بازداشت به‌سر می‌بردند. بیش از دو سال بازداشت موقت!.

در این مدت متولیان قانون چه می‌کردند و در پی چه بودند؟ مستندات و مدارکی که یا بیابند و یا بسازند تا به مدد ان بر بهاییان بتازند و کاری را که دهه‌ها در صددش بودند به انجام رسانند. مدیران بهایی را متهم و محکوم و جامعه را با هجومی جدید روبه‌رو سازند به امید این‌که شاید این بار کار را یک‌سره سازند. اما هرچه بیش‌تر گشتند کم‌تر یافتند. بیش از دو سال این کلاه و آن کلاه کردند.

بارها وعده تشکیل دادگاه دادند و هر بار به‌دلیلی و یا بهتر بگوییم بهانه‌ای لغو شد تا این‌که تشکیل شد و شتاب‌زده بر عدد ۲۰ توافق کردند. گرچه جزییات این دادگاه هنوز روشن نشده اما بوضوح مشخص است که حکم صادره بدون حساب و کتاب بوده است. آن‌ها بدون توجه به روند دادرسی ودفاعیات وکلا و مستندات ارایه شده، حکم خود را صادر کردند. اما حرف و حدیث بسیاری از خود به یادگار گذاشتند.

نخست این‌که محاکمه مدیران، محاکمه جامعه بهاییان ایران است. ماهیت اتهامات آنان به گونه‌ای است که بی‌چون و چرا، به آحاد بهاییان متوجه می‌شود. محکومیت آن‌ها، در واقع محکوم کردن تمامی بهاییان ایران و اهانتی مستقیم به بهاییان جهان می‌باشد. چطور می‌توان مدیران یک جامعه را محاکمه و محکوم نمود اما اعضای آن جامعه را مبرا دانست؟

اگر مدیران این جامعه به جاسوسی متهمند، بدیهی است که این اتهام دامان یکایک اعضای این جامعه را نیز خواهد گرفت و البته گرفته است چنان چه روند برخورد سی ساله اخیر نشان داده است. لذا جامعه بهایی ایران حق دارد که نسبت به این حکم اعتراض کند و خواهان روشن شدن جزییات مربوط به آن باشد. آن‌ها خود را در حال محاکمه می‌بینند.

دادگاه هم‌چنین باید به روشنی اعلام نماید که چرا محاکمه این هفت نفر بیش از دو سال به تاخیر افتاد؟ این کار باید در ابتدای اولین جلسه دادگاه مطرح و اعلان می‌شد که در این مدت، دقیقن چه اقداماتی انجام شده است؟ چه اتفاقی باعث شد تا تحقیقات آن‌ها کامل شود؟ چه چیز جدیدی بر دادستان روشن گردید و او را به یقین رساند که دیگر شواهد برای محکومیت آن‌ها کامل شده است؟ بر اساس کدام بند قانون، به آن‌ها اجازه آزادی با قید وثیقه داده نشد؟ آیا آزادی موقت، لفظ با معناتری نسبت به بازداشت موقت نیست وقتی که بازداشت موقت، بیش از دو سال به طول می‌انجامد؟

دیگر این‌که چگونه می‌توان پذیرفت که مجازات هر هفت نفر به یک میزان باشد؟ چه معیاری برای این سنجش وجود دارد؟ یکی از اتهامات، اهانت به اسلام است. گرچه بطلان این امر کاملن روشن است اما سوال این است که بر فرض تصدیق، آیا همه آن‌ها به یک اندازه به اسلام اهانت کرده‌اند؟ جاسوسی، تشویش اذهان و اقدام علیه امنیت ملی نیز همین‌طور.

باید توجه کرد که پنج نفر از آن‌ها به تازگی برای مدیریت جامعه انتخاب شده بودند و دو نفر دیگر سال‌ها در این سمت به اداره امور بهاییان مشغول بودند. با این حال چطور می‌توان برای همه آن‌ها به یک میزان حکم صادر نمود؟ این امر بسیار عجیب است؟ تنها حکم یکسان می‌تواند حکم آزادی آن‌ها باشد.

مسئله دیگر فله‌ای بودن صدور حکم است. «جاسوسی برای اسراییل، توهین به مقدسات دینی، تبلیغ برضد نظام و رواج فساد فی‌الارض» اتهاماتی است که به آن‌ها وارد شده است.

(۱) سوال این است که سهم هر کدام از این اتهامات در تعیین عدد ۲۰ چه بوده است؟ یک دادگاه دقیق و مبتنی بر اصول صحیح قضایی باید میزان مجازات برای هر اتهام و هم‌چنین هر فرد، را به روشنی و به تفکیک بیان نماید. از این نحوه صدور حکم، به ذهن متبادر می‌گردد که دادگاه در سه مورد از اتهامات وارده، آن‌ها را بی‌گناه تشخیص داده و حکم صادره فقط برای یک اتهام است. در این صورت باید این را به صراحت اعلام نماید و در غیر این صورت سخن‌گوی قوه‌قضاییه باید این پازل را حل نماید.

بهاییان ایران و جهان به این حکم معترضند نه از این جهت که آن را زیاد می‌دانند بلکه از این بابت که آن را بی معنا و بی مفهوم می دانند. اصولا معنایی ندارد که بخواهد اشتباه باشد یا صحیح. حتا اگر مجازات آن‌ها دو سال هم تعیین می‌شد باز هم بی‌معنا بود. آزادی بی‌قید و شرط و اعاده حیثیت از آن‌ها و تمامی بهاییان ایران، تنها راه اعاده حیثیت دادگاه و قوه‌قضاییه در این مورد خاص می‌باشد.

بطلان اتهامات وارده به آن‌ها واضح‌تر از ان است که نیاز به تشکیل دادگاه باشد. دادگاهی بزرگ‌تر، واقعی‌تر، معتبرتر، طولانی‌تر، علنی‌تر، با هیت منصفه‌ای کامل‌تر، به بزرگی کشور ایران، در طول سی و بلکه صد و شصت و پنج سال، در حضور مردم ایران، در کوچه و خیابان این مرز و بوم برگذار و بر این امر شهادت داده است.

۱-برای بررسی اتهامات وارده مقالات بسیاری منتشر شده است. از جمله می‌توان به دو مورد ذیل اشاره نمود:

دیانت بهایی ومسئله اسراییل

جاسوسی: اتهامی برای سرکوب بهاییان