منبع: اطلاعات.نت

هجوم نیروهای امنیتی به منازل تعدادی از بهاییان در شهرهای مختلف ایران در روزهای اخیر نگاه مجامع و افراد علاقمند به حقوق بشر را متحیرانه به سوی منابع خبری برای کسب اطلاعات بیشتر در این مورد کشاند .

بر هیچ فرد آگاه و منصفی پوشیده نیست که مسئله حق تحصیل از بدیهی ترین حقوق بشر امروز در دنیای ارتباطات و فن آوری و توسعه است. متاسفانه این حق بیش از ربع قرن است که از عده زیادی از فرزندان این مرزوبوم به علت تفاوت اعتقادشان دریغ شده است.

بررسی حق تحصیل از دیدگاه های مختلف قاعدتاً اهمیّت موضوع را بیشتر وضوح خواهد بخشید.

نظر به اینکه تحصیل، پرورش و توسعه قوای عقلانی ماست و در راستای توسعه توانایی ها و استعدادات انسان انجام می پذیرد لذا حق دسترسی به تحصیل به راحتی و با آزادی، حق خدادای هر انسان است که خالق حقیقی بواسطه خلقت عقل و تفکر در وجود انسان به او عطا نموده است همانگونه که انسان بواسطه داشتن حق حیاتی که خداوند به او عنایت کرده باید از امکانات لازم برای زندگی و بقا بهره مند باشد

حق تحصیل از دیدگاه قوانین بین الملل را می توان در کنوانسیون و معاهدات بین المللی جست. از جمله کنوانسیون مبارزه با تبعیض در آموزش مصوب یونسکو ماده 4 آن که آموزش عالی را بطور مساوی و قابل دسترس برای همه می داند. بند 13 میثاق بین المللی نیز بر این امر تاکید دارد. بر اساس قانون اساسی جمهوری اسلامی اصول3،19،23 و30 همه آزادند تا تحصیلات خود را تا سطح دلخواه ادامه دهند.

از لحاظ علم تعلیم و تربیت جایگاه تحصیل بدون تبعیض امری بدیهی است چه که اگر در این دوران بخواهیم علم را مخصوص به عده ای خاص بدانیم هرگز قادر نخواهیم بود در دنیای پیچیده امروز پاسخی جامع و قاطع به معضلات اخلاقی، اجتماعی و فرهنگی بدهیم. چه که پایه و ریشه کلیه این معضلات در فقر آگاهی و دانایی و تحصیل علم است. از لحاظ ارزشهای دینی و اسلامی هم همین بس که پیامبر اسلام ضرورت تحصیل علم را با بیان"اطلبواالعلم ولو بالصّین" از واجبات شمردند.

پر واضح است در دنیای رو به رشد علم و تکنولوژی، تحت هیچ عنوان و به هیچ دلیلی نمی توان و نباید فرد یا افرادی را بخاطر داشتن باوری متفاوت از کسب ضروری ترین نیاز روز محروم نمود.

این امر در پر شور ترین سال های عمر یک فرد چون حق حیات او محسوب است و هیچ سازمان و نهاد حقیقی و یا حقوقی و نیز هیچ حکومتی به هیچ دلیلی چنین اجازه ای را ندارد؛ و بطریق اولی نباید بتواند فرد را از آن محروم نماید.

چگونه ممکن است کسی که هدف از آمدنش به این عالم را در تکامل و تعالی می داند بتوان در خانه حبس کرد و اجازه نداد تا با پیشرفت علم و تکنولوؤی جلو رود؟ مگر می توان چنین فردی را در زندان فقر فرهنگی محبوس ساخت؟

چگونه می توان فردی را که هویت واقعی حیات اجتماعی خویش را خدمت به جامعه پیرامون می داند،از خدمت به جوانانی که شاهد محرومیتشان از تحصیل است آرام نگه داشت تا علیرغم توانایی و دانایی به یاری آنها نپردازد؟

این عوامل فلسفه تأسیس مؤسسۀ علمی آزاد بهایی در ایران در سال 1366 است که تا کنون 24 سال پر تلاطم از تاسیس آن می گذرد. موسسه ای که درابتدا به همت دانش آموختگان واساتیدی که خود پس از سال ها خدمات شایسته به جامعه علمی ایران در سال های نخست انقلاب از دانشگاه های معتبر ایران بخاطر اعمال تبعیض اعتقادی توسط مسئولین امور مملکتی اخراج شده بودند .

در این میان نقش دانشجویانی که خود درسال های آخر تحصیل بودند ، کسانی که از قضا خود طعم بی عدالتی فرهنگی را که محصول پدیده به اصطلاح"انقلاب فرهنگی" بود چشیده بودند نمی توان نادیده گرفت.

حس نوعدوستی و روحانی این نفوس را بر آن داشت تا به مساعدت جمع کثیری از جوانان مشتاق اما محروم از تحصیل که حدود 9 سال (1357-1366) بار ستم محرومیت را بدوش کشیده بودند، بپردازند.

آنان عزم خود را جزم نمودند تا علیرغم تمایل تنگ نظرانی که جز به انزوا کشاندن بخشی از جامعه ایران و خشکاندن فرهنگ و علم وهنر در بین آنها و بزعم خود مرگ تدریجی این گروه، اندیشه ای در سر و امیدی در دل ندارند؛ برحصر فرهنگی غلبه نموده، این ظلم و ستم و تبعیض را با حمایت جوانان بهائی محروم از تحصیل، مقابله نمایند.

این گروه از یک طرف و از طرف دیگر جوانان محروم از اساسی ترین حقوق خود در کشور"اسلامی" ایران (کشوری که داعیه عدالت و مهرپروری بر کل عالم را داشته و دارد) با اتکاء به الطاف الهی جریان یادگیری بالند ه ای را آغاز نمودند که قوۀ حاصله از آن توانسته است آنان را براین جور و ستم 24 ساله فائق نماید. این جریان توانمند و خروشان را هیچ سدّی مانع از پیشرفت نخواهد شد و تاریخ نشان داده که در برابرجریان قوۀ حقیقت نمی توان مانعی گذاشت؛ حقیقتی که ناشی از عدالت الهی بر بشر است.

جامعه بهایی ایران در طی این ایام متمادی(نزدیک به ربع قرن) بر علیه ظلم و ستم و تبعیض وارده نه تنها راه خصمانه پیش نگرفت که در نهایت مظلومیّت بهترین و اصولی ترین راهی که می توانست انتخاب نمود .

اتخاذ رویه "استقامت سازنده" یعنی مراجعه و شکایت به مجامع قانونی محلی و ملی و بین المللی برای رسیدن به حق قانونی و در ضمن تاسیس کلاس هایی در جهت رشد و ترقی علمی جوانان وطبعآ ایجاد سیستمی برای اداره آن (که امروز توسط جمهوری اسلامی اقدام علیه امنّیّت ملی ایران تلقی می شود) منطقی ترین رویه پیش روی جامعه مظلوم بهائی ایران بود.

اکنون به جرات میتوان این تلاش متمادی را یکی از افتخارات مردم این سرزمین دانست .چرا که به عنوان اولین دانشگاه آنلاین ایران در بین دانشگاه های مجازی ثبت گردیده ودر عرصه بین المللی بر اعتبار وعزت ایران عزیز افزوده است .

آری با مدد الهی و تلاش همه دست اندرکاران و دانشجویان و فارغ التحصیلان این موسسه، با تولید وترویج علم در زمینه های مختلفه آماده ورود در عرصه احیاء میهن عزیز است.

اگرچه کلاس ها ی درسی این دانشجویان که در منزل اساتید و خانوادهای از جان گذشته برگزار می گردد،بارها توسط نیروهای امنیتی مورد هجوم قرار گرفته و آزمایشگاه ها و لابراتوارها و کتابخانه ها و اسناد و مدارک تحصیلی دانشجویان و اساتید عزیز به غارت و یغما رفته است ؛اما جوانان و اساتید این موسسه با پویائی و شوروسرزندگی دوباره همه چیز را از نو بنا نمودند .

موسسه هر گز از پای نایستاد وبه جهت پیشگیری از این لطمات بر آن شد تا با راه اندازی سیستم آنلاین دروس در وهله اول ارتباط بین دانشجویان واساتید را بیشتر و بیشتر نماید و علیرغم مشکلات موجود در دسترسی به اینترنت در سراسر ایران از ضربات احتمالی برآن تا حدی بکاهد. حال وضع دانشگاه آنلاین چنین شده که دوباره شاهد حمله ماموران به اساتید و خدمتگزاران این مجموعه هستیم.

گویی اراده مرموزو مصمم به نابودی جامعه بالنده بهائی ایران ،که سالهاست بخت خود را در این سبیل به اَنحاء مختلف آزموده و از هیچ کوششی دریغ ننموده ، دوباره اراده کرده است تا نیروهایی را که مجّدانه و با اتکاء به الطاف الهی به رفع تبعیض غیر حقوقی و غیر انسانی تحمیل شده بر جوانانش پرداخته است؛ با اتهامات نخ نمای "اقدام علیه امنیت ملی" و امثال آن از حرکت و تلاشش باز دارد.

نیروی تاییدات الهیه و قوای حاصل از بردباری و شکیبایی این جامعه در طول سالیان و اعتقاد راسخ تک تک جوانان بهائی ایران به خدمت به عالم انسانی و بخصوص ایران سربلند، سبب گردیده تا آنان هرسختی را تحمّل نموده و در قبال ظلم و ستم جاری ایستادگی و مقاومت سازنده از خود نشان دهند. جوان بهایی ایرانی عاشق این مرز و بوم است و همانند تمامی هم میهنان خود که دغدغه سربلندی ایران را دارند، در صددند تا با کسب علم و دانش روز با آمادگی هر چه بیشتر در آبادانی و احیای ایران همدوش دیگر علاقه مندان به آبادانی ایران و ارتقاء مقام و منزلت این سرزمین در انظار عالمیان کوشا و جاهد باشند؛ اگر چه در سخت ترین شرایط و امکانات علم را بیاموزند.

تاریخ این درس را به همگان داده است "آزموده را آزمودن خطاست". تلاش پویا و مستمر جامعه بهائی ایران در مواجهه با این ظلم و ستم در طی این ربع قرن باید به این تنگ نظران آموخته باشد که هر امری را مقاومت می توان نمود مگر مقتضیات زمان را. امید آن که مسئولین امورعلی الخصوص متولیان عرصه تحصیلات عالیه، در این سرزمین مقدس از این خواب غفلت برخاسته این درس مهم تاریخ را فرا گیرند. هر چند که این یادگیری برایش دشوار باشد.