مُنتخباتِ آیات از آثارِ حضرتِ نُقطۀ اولیٰ (۱)

نوشتۀ مایکل کِرتوتی ‌(Michael Curtotti) (۲)

۲۱ اکتبر ۲۰۱۷
ترجمۀ مهرداد جعفری

حضرت نقطۀ اولیٰ [از القاب حضرت باب] مَظهَرِ ظهوری [پیامبر و شارع] مُستقل و در عینِ حالْ مُبَشِّرِ حضرت بَهاءُالله می باشند. امروز سال روز ۱۹۸ سال تولّد حضرتِ باب [بر حسب تاریخ مقاله] می باشد و ایشان دو سال از حضرت بَهاءُالله کوچک تر بودند. در حالی که حضرت بَهاءُالله در شهر طهران متولّد شدند مَحَلِّ تولّد حضرت باب شهر شیراز است که صدها کیلومتر جنوب طهران قرار دارد. گرچه به طورِ ظاهرْ حضرت بَهاءُالله و حضرت باب در این عالم با هم ملاقات ننمودند ولی حضرت باب اوّلین نفسِ مؤمن به خویش یعنی جناب ملّاحسین بشروئی را برای تقدیم پیامی به حضورِ حضرت باب فرستادند. حضرت بَهاءُالله هم بعد از تأئیدِ صداقت و صحّتِ پیامِ حضرت باب، ملّا حسین را با دریافت هدیه ای از حضور مبارک حضرتشان مرخص فرمودند. گرچه هدیۀ حضرت بَهاءُالله عنایتی نُمادین بود ولی عاملِ شَعَف و شادی قلب جناب ملّا حسین گردید. نَبیلِ اَعظم مورّخ بهائی عکسُ العمل جناب ملّا حسین را در تاریخ ثبت نموده. بیانات ملّاحسین در هنگامی که طلبه ای از طرف ایشان پیام حضرت باب را به حضور حضرت بَهاءُالله تقدیم نموده در زیر آمده.

«ديگر چيزى نفرمودند و مرا از حضور خود مُرَخَّص کردند. يک کلّه قندِ روسى و يک
بستۀ چاى به من مرحمت فرمودند که با اِبلاغِ مَحَبَّت و مهربانی هاى ايشان به مُلّا حسين بدهم. من در حالی که سَراپا مَشعوف و مَسرور بودم برخاسته نزد مُلّا حسين برگشتم و پيغام و هديۀ بَهاءُالله را به او دادم. مُلّا حسين با سرور بى مُنتهائى ايستاده با خُضوعِ تمام هديه را از من گرفت و بوسيد بعد مرا در آغوش گرفت چشم هاى مرا بوسه زد و گفت رفيق عزيز و محبوب من همان طور که قلب مرا مَسرور کردى خداوند قلب تو را با سُرورِ اَبَدى مَسرور نمايد. من از رفتار مُلّا حسين خيلى متعجّب و با خود گفتم چه چيز سبب ارتباط اين دو قلب شده است.» ۳

این سِرِّ ارتباطِ قلوب تا سالیانی بعد هم فاش نشد گرچه تمامیِ تعالیمِ حضرتِ باب از حضرت بَهاءُالله نَشأة گرفته بود، نَفْسِ نَفیسی که حضرت باب ایشان را «مَنْ یُظْهِرُهُ اللهُ » موسوم فرمودند.

کتاب «مُنتخباتِ آیات از آثارِ حضرتِ نُقطۀ اولیٰ» مجموعه ای از تمامی آثارِ حضرتِ باب گرفته شده و بِنَفْسِه شاهد و گویندۀ عشقِ عمیق و حقیقی نسبت به قادرِ مُتَعال و مَنْ یُظْهِرُهُ اللهُ می باشد.

« یٰا اِلٰهیٖ وَ مَحْبُوبَ قَلبیٖ» ۴ [مضمون به فارسی: ای خدای من و محبوبِ قلبِ من]

مُنتخباتِ آثارِ حضرتِ نقطۀ اولیٰ [باب] با دو توقیعْ خطاب به مَنْ یُظْهِرُهُ اللهُ آغاز می گردد.

در این دو توقیع حضرتِ باب به مَنْ یُظْهِرُهُ اللهُ و نَفْسِ مبارکِ خودشان با عنوان خدا خطاب می نمایند. حضرت بَهاءُالله هم در اَلواحِ خویش خطاب به رُؤسایِ عالَم و سَلاطین همین لغات و کلام را به کار گرفته اند که در رسالۀ اِبْنِ ذِئْبْ توضیحاتی مُفصّل در مورد استفادۀ این کلمات نازل فرمودند. می فرمایند که اشاره ای است به آیاتِ اِلهیّه در قرآن کریم و دیگر کتبِ مقدّسه که زمانی خواهد رسید که جامعۀ بشری در مَحضَرِ اِلهی حضور خواهند یافت.

«در جمیعِ کُتُبِ اِلهی وعدۀ لِقاء [لِقاءُالله یا دیدار خدا] صریح بوده و هست و مقصود از این لِقاء، لِقاءِ مَشرِقِ آیات و مَطلَعِ بَیِّنات و مَظهَرِ اَسماءِ حُسْنیٰ و مَصدَرِ صفاتِ عُلیایِ حَقّ جَلَّ جَلاله [همۀ این تعابیر اشاره به مَظهَرِ ظهور یا فرستادۀ خداوند است.] است. حَقّْ بِذاتِهٖ وَ بِنَفْسِهٖ غَیبِ مَنیعِ لایُدْرَکْ [ذاتِ خداوند که غَیب و بلندمرتبه و غیر قابل درک است.] بوده. پس مقصود از لِقاء، لِقاءِ نَفْسیٖ است که قائمْ مَقامِ اوست مابینِ عِباد.» ۵

حضرت باب هم در بیانات خویش در این مورد چنین نازل فرمودند:

«وَ اِنَّ هٰذا کِتابٌ مِنْ عِنْدِ الثّاءِ اِلَی الَّذیٖ یَظهَرُ بِالْحَقِّ اِنَّهُ هُوَ الْعَزیزُ الْمَحبُوبُ لَاُشْهِدَنَّکَ وَ کُلَّ شَیْءٍ مِنْ قَبْلُ وَ مِنْ بَعْدُ لا اِلهَ اِلّا اَنْتَ الْمُهَیْمِنُ الْقَیّومُ وَ اِنَّکَ اَنْتَ اللهُ لا اِلهَ اِلّا اَنْتَ کُلٌّ اِلَیْکَ لَیُبْعَثُونَ.» ۶ [مضمون به فارسی: و بدرستی که این کتابی است از نزدِ «ثاء» [اشاره به خود حضرتشان/ حضرت باب/ ثاء اوّلین حرف کلِمۀ «ثمره» است که طبق توضیح حضرت شوقی ربّانی ولیِّ اَمرِ دیانتِ بَهائی، حضرت باب ثمرۀ ظهوراتِ ادیانِ قبل بودند.] برای کسی که ظاهر می شود به راستی. بدرستی که او عزیز و محبوب است. هرآینه تو را و همه چیز را از قبل و از بعد شاهد می گیرم که نیست خدائی جز تو که حاکم و قائم به ذاتی و بدرستی که تو خدائی و نیست جز تو خدائی و کلّ به سوی تو برانگیخته می شوند.]

قابل توجّه این که این بیانات مبارک یادآورِ بیانی در موردِ «روحِ راستی» در عباراتی از کتاب مقدّس می باشد. //noghtenazar.org/node/1798

دوّمین توقیع مبارک حضرت باب خطاب به مَنْ یُظْهِرُهُ اللهُ نیز دارای مطالب زیر است:

«وَ اِنَّهُ لَکِتابٌ مِنَ اللهِ الْمُهَیْمِنِ الْقَیُّومِ اِلَی اللهِ الْعَزیزِ الْمَحبوبِ عَلیٰ اَنَّ الْبَیانَ وَ مَنْ فیٖهِ هَدِیَّةٌ مِنّیٖ اِلَیْکَ مُوقِناً عَلیٰ اَنْ لا اِلهَ اِلّا اَنْتَ وَ اِنَّ الْاَمْرَ وَ الْخَلْقَ لَکَ وَ ما لِاَحَدٍ مِنْ شَیْءٍ اِلّا بِکَ وَ اِنَّ مَنْ تُظْهِرَنَّهُ عَبْدُکَ وَ حُجَّتُکَ لَاُخٰاطِبَنَّهُ بِاِذْنِکَ وَ اَقُولُ لَوْ تَعْزِلَنَّ فِی القِیٰمَةِ الْاُخْریٰ مَنْ فِی الْبَیانِ حیٖنَ الَّذیٖ تَشْرَبُ اللَّبَنَ مِنْ ثَدْیِ اُمِّکَ بِاِشارَةٍ مِنْ یَدِکَ لَکُنْتَ مَحمُوداً فیٖ اِشارَتِکَ وَلَوْ اَنَّهُ لا رَیْبَ فیٖهِ لَتَصْبِرَنَّ تِسْعَةَ عَشَرَ سَنَةً لِتَجْزَی مَنْ دانَ بِهٖ فَضْلاً مِنْ عِنْدِکَ اِنَّکَ کُنْتَ ذا فَضْلٍ عَظیماً وَ اِنَّکَ تَکْفیٖ کُلَّ شَیْءٍ عَنْ کُلِّ شَیْءٍ وَ لا یَکْفیٖ عَنْکَ مِنْ شَیْءٍ لا فِی السَّمٰواتِ وَ لا فِی الْاَرْضِ وَ لا مٰا بَیْنَهُمٰا وَ اِنَّکَ اَنْتَ کُنْتَ کافِیاً عَلیماً وَ اِنَّکَ کُنْتَ عَلیٰ کُلِّ شَیْءٍ قَدیراً...» ۷ [مضمون به فارسی: و بدرستی که این هرآینه کتابی است از جانبِ خداوندِ حاکمِ قائم به ذات برای خداوندِ عزیزِ محبوب [مَبنی بر این که] همانا [کتاب و دین بیان/ دین بابی] و هر که/ چه در آن است هدیه ای از جانبِ من [حضرت باب] برای تو است در حالی که موقنم بر این که نیست خدائی جز تو و بدرستی که [عَوالِمِ] اَمر و خلق از آنِ تو است و برای اَحَدی چیزی نیست مگر بواسطۀ تو و بدرستی که آن که او را ظاهر می کنی بنده و حُجّتِ تو است هرآینه من او را به اجازۀ تو خطاب می کنم و می گویم اگر در قیامتِ دیگر همۀ آنانی را که در بیان هستند [بابی ها را] در زمانی که شیر از پستانِ مادرت می خوری [در زمانی که طفلِ شیرخواره ای هستی] به اِشاره ای از دستت عَزْل فرمایی همانا تو در اِشاره ات ستوده ای. اگرچه شکّی نیست که نوزده سال صبر خواهی کرد تا پاداش دهی کسی را که به فضلی از نزدِ تو به دینِ او گروید. بدرستی که تو صاحبِ فضلِ عظیمی و بدرستی که تو هر چیزی را از هر چیزی کفایت می کنی و هیچ چیز از تو کفایت نمی کند نه در آسمان ها و نه در زمین و نه آنچه بین این دو است. و بدرستی که تو کافی و علیمی و بدرستی که تو بر هر چیزی قدیری.]

نوزده سالی که در این بیان ذکر شده اشاره به سالیانی است بین ۱۸۴۴ میلادی که حضرت باب اِظهارِ اَمر فرمودند تا سال ۱۹۶۳ که اِظهارِ اَمرِ حضرت بَهاءُالله اِتّفاق افتاد. علاوه بر این اشاره، ۱۹ عددی است که در آثار حضرت باب فراوان مشاهده می شود. هم چنین تِراس های مَقام حضرتِ باب //noghtenazar.org/node/1811 هم به تعداد ۱۹ عدد می باشد و ۱۸ نفوسِ اوّلیۀ مؤمن به حضرت باب یعنی «حُروفِ حَیّ» به همراهِ نَفْسِ حضرت باب ۱۹ نَفْس می باشند.

مناجات زیر یکی از زیباترین مناجات های حضرت باب می باشد:

«اَسْتَغْفِرُکَ اللّهُمَّ مِنْ کُلِّ ذِکْرٍ بِغَیْرِ ذِکْرِکَ وَ مِنْ کُلِّ ثَناءٍ بِغَیْرِ ثَنائِکَ وَ مِنْ کُلِّ لَذَّةٍ بِغَیْرِ لَذَّةِ قُرْبِکَ وَ مِنْ کُلِّ راحَةٍ بِغَیْرِ راحَةِ اُنْسِکَ وَ مِنْ کُلِّ سُرُورٍ بِغَیْرِ سُرُورِ مَحَبَّتِکَ وَ رِضائِکَ وَ مِنْ کُلِّ ما نُسِبَ اِلَیَّ بِمٰا نُسِبَ اِلَیْکَ یا رَبَّ الْاَربابِ وَ مُقَدِّرَ الْاَسْبابِ وَ مُفَتِّحَ الْاَبْوابِ...» ۸‌ [مضمون به فارسی: اِستغفار می کنم خدایا از هر ذکری به غیر از ذکر تو و از هر ثنائی به غیر از ثنای تو و از هر لذّتی به غیر از لذّتِ نزدیکیِ تو و از هر راحتی به غیر از راحتِ اُنسِ تو و از هر شادی ای به غیر از شادی مَحَبَّت و رضایِ تو و [اِستغفار می کنم] از همۀ آنچه که به من منسوب است [دربرابرِ] آنچه که به تو منسوب است ای رَبَّ الْاَرباب و تقدیرکنندۀ اَسباب و گشایندۀ درها.]

پاورقی ها:
توجّه: برای «محفوظ بودن حقّ چاپ» به اصل مقاله به انگلیسی مراجعه فرمائید.
(۱). این مقالۀ شمارۀ ۱۹۸ نویسنده می باشد.
(۲).مایکل کِرتوتی به مناسبت جشن دویستمین سالگرد تولّد مبارک حضرت بهاءالله که در ۲۱\۲۲ اکتبر ۲۰۱۷ برگزار می گردد تعهّد شخصی نموده که تا آن روز ۲۰۰ مقاله در مَواضیع مختلفۀ دیانت بهائی بنویسد. برای اصل این مقاله ها به: //beyondforeignness.org/ مراجعه فرمائید.
(۳). مَطالِعُ الْاَنوار، صفحۀ ۸۶.
(۴). ایضاً، صفحۀ ۲۵.
(۵). رسالۀ اِبْنِ ذِئْبْ، صفحۀ ۳۷.
(۶). مُنتخباتِ آیات از آثارِ حضرتِ نُقطۀ اولیٰ، صفحۀ ۱.
(۷). ایضاً، صص: ۳،۴.
(۸). ایضاً، صفحۀ ۶۹.